Scarlett Johansson belde me op: "Ik heb twee vragen voor je, Marcje"

In een hoek van mijn huis staat een ­toestel dat de ouderen onder ons zullen herkennen als een vaste telefoon. Hoogstzelden gaat die nog eens over en dan staat mijn hart altijd weer stil. Wie is er nu weer dood, denk ik dan, terwijl ik in de regel meestal slechts een Indiaas meneertje aan de lijn krijg dat mij dwars door vele oceanen meedeelt dat ik a very important prize gewonnen heb.

Of er klinkt een oude schoolmakker door die vraagt of ik niet wat vrijkaartjes kan regelen voor de op til zijnde aflevering van Torhout-Werchter (sic!).

Maar vorige week viel het mee: toen belde de Amerikaanse comédienne van Deense oorsprong genaamd Scarlett Johansson me op. “Ik heb twee vragen voor je, Marcje”, zei ze, en ik voelde mezelf al dromen dat een daarvan zou zijn: “Schrijf je niet eens een mooi ­scenario voor mij, jij die de ziel van de vrouw als geen ander aanvoelt?”

Ik zou dat overwogen hebben, dat geef ik toe, zeker na een blik op haar carrièreoverzicht waar sedert Lost In Translation (2003) en Match Point (2005) toch vooral een lange lijst met brol stond te blinken.

Maar ze vroeg iets anders: “Ik krijg straks 10 miljoen om de hoofdrol te spelen in het komende massage-epos Rub & Tug”, zei ze. “Ik speel een transgender. Enfin, dat was toch de bedoeling. Maar nu twijfel ik omdat allerlei drukkingsgroepen daar lastig over doen. Vooral de vakbond van de transgendergemeenschap eist dat die rol door een transgenderacteur gespeeld wordt. Maar behalve Sven De Ridder ken ik er zo geen en spreekt die bovendien wel Engels?”

Wat dat laatste probleem betreft, kon ik ons Scarlett meteen geruststellen. Ik meldde: “De Sven spreekt onberispelijk Engels, zij het met een zwaar Antwerps accent, en op eenvoudig verzoek ook helemaal vice versa.”

“Nu ben je toch met mij aan het lachen, hè Marcje”, ging Scarlett verder. “Ik stel u een serieuze vraag. Dus graag een serieus antwoord. Kan ik die rol niet beter overlaten aan een transgenderacteur?”

Ik antwoordde haar zo serieus als ik maar kon: “Als je die 10 miljoen niet écht nodig hebt, Scarlettje, doe het dan niet.”

Want wat is 10 miljoen tenslotte?

Ze klonk opgelucht, al wilde ze ook nog graag weten waarom mijn oplossing dan wel dé oplossing was. Ik legde het haar geduldig uit, want ze was ­tenslotte Scarlett Johansson.

En ik zorgde ook dat ik goed articuleerde, zoals ik dat een halve eeuw geleden nog op de toneelschool geleerd heb: “Beste Scarlett, ik heb in mijn leven tientallen voorstellingen van Hamlet meegemaakt, en in werkelijk alle omstandigheden werd die rol der rollen in het stuk der stukken gespeeld door een échte prins uit uw voormalige thuisland Denemarken. Trek zelf uw conclusies.”

Het bleef lang stil.

Ik beschouwde de discussie als gesloten, maar wilde nog weten wat haar tweede vraag dan wel was. Ze aarzelde, maar praatte dan toch: “Mia Doornaert als voorzitster van het Vlaams Fonds voor de Letteren, wat vind je daar eigenlijk van, Marcje?” Ik deed of ik even nadacht en opperde toen: “Zelf had ik eerder aan Sam Gooris gedacht. Maar Mia is zeker een naam om te overwegen. Geen transgender in de strikte zin van het woord. Maar toch een waardevolle kandidate.” Toen haakte ze in.