© Sven Dillen
COLUMN. “Als we het over politieke dynastieën hebben, blijft Franske Vangronsveld uit Kleine-Spouwen onklopbaar”
Hetgeen deze rubriek een goede reputatie geeft in wetenschappelijke kringen, is dat wij professoren van universiteit UHasselt telkenmale overschot van gelijk geven, wat ze ook mogen beweren. In onze zusterkrant Het Belang van Loon werd zwaar met spek geschoten met een titel over ‘politieke dynastieën’. Het ging gewoon over kinderen van politici die thuis waren weggelopen, elders onderdak vonden en een schepenambt kregen, omdat ze anders als sans-papiers verder door het leven moesten. Dochter Marijke Peumans was bij haar exodus tot in Diepenbeek geraakt en zoon Frank Dewael vluchtte tot in Hasselt, terwijl diens vader Patrick nu in Tongeren staat ingeschreven als ‘werkzoekende burgemeester’. En dochter Hilde Broers wordt OCMW-voorzitster in Voeren, als pa Huub het afbolt, wellicht niet ’Retour à Liège’.
Terwijl de krant plechtig over ‘dynastieën’ sprak, was er gelukkig nog prof.dr. Johan Ackaert, decaan rechten UHasselt die aan het woord kwam. Vorig weekend was de decaan trouwens te zien op Kanaal Z, wat 760 keer werd herhaald. In gesprek met Guy Polspoel stelde hij: “De klad zit ook in het Limburggevoel”, waarmee hij bewees dat collega-prof-op-ziekenkas L. Vereeck niet de enige is die op tv over gevoelens durft te spreken.
Prof.dr. Johan Ackaert verklaarde in onze krant over de aangehaalde dynastie-voorbeelden: “Ik herinner me zelfs de affiche uit 1977 van Vangronsveld nog: ‘Het is de zoon van Franske, geef hem ook een kanske.” Deze opmerking was wetenschappelijk de nagel op de kop, want als we het over politieke dynastieën hebben, blijft Franske Vangronsveld uit Kleine-Spouwen onklopbaar. Hij werd door liefst twee van zijn kinderen feestelijk opgevolgd: Alex werd burgemeester in Lanaken en Annemie schepen in Hasselt. Frans was uitbater van autobusmaatschappij De Morgenstond, reed vrolijk rond met horden Limburgers, zingend aan de micro in de bus. Hij toverde zijn woning om tot een tempel van dienstbetoon, in de tijd de legerdienst nog bestond en iedere milicien dichtbij huis wou liggen. Enkel in zo’n geval mag je van een ‘dynastie’ spreken. Alle anderen hebben gewoon opvolgers gekregen.
