De getuigenis die de hele rechtszaal stil kreeg: “Ik leef als een mama van wie de vleugels zijn afgeknipt”

Een muisstille assisenzaal kreeg vrijdagochtend de beelden te zien van de bewakingscamera’s van het Joods Museum, die de vier brutale moorden vanuit vier hoeken registreerden. Ze toonden hoe de dader in nauwelijks één minuut eerst het echtpaar Emanuel Riva (54) en Miriam Znaani (53) door het hoofd schoot, en vervolgens ook Alexandre Strens en Dominique Sabrier (67) doodde.

Mehdi Nemmouche keek geconcentreerd toe, zijn ogen aan het scherm gekluisterd. Twee uur eerder hield hij zijn blik nog naar de grond gericht, toen moeder Annie Adam getuigde hoe de dood van haar zoon haar gebroken had. Na enkele minuten herpakte hij zich, en staarde hij de vrouw emotieloos aan.

Marrokaanse afkomst

Alexandre Strens was van Marokkaanse komaf. Hij werd geboren als Reydouane Latrach. Zijn ouders zijn afkomstig uit Taza, in het noordoosten van Marokko. In België kregen ze acht kinderen. “Alexandre was de op een na jongste. Ze zijn allemaal Belg”, zei de moeder in de rechtszaal, terwijl ze de microfoon met beide handen vastklemde. “Ze zijn hier geboren.”

De familie werd na haar aankomst opgevangen door de Belgische familie Strens , de werkgevers van de moeder. Ze werden geadopteerd, en alle kinderen kregen de familienaam Strens. Ze namen daarna ook een Belgische voornaam aan. “Ze hadden daar recht op. We wilden ons helemaal integreren.”

Hele klas naar Auschwitz

“Alexandre was een charmante jongen. Moedig ook, en hij leefde met zijn hart”, vertelde zijn moeder. “Hij was gepassioneerd door geschiedenis en muziek. En door literatuur. Hij was altijd boeken aan het lezen.”

“Op school was hij een goeie leerling. Ik heb school altijd heel erg belangrijk gevonden. Toen hij in Nijvel op de middelbare school zat, was hij onder de indruk van de gruwelen van Auschwitz. Met de hulp van het leger regelde hij een vliegtuig om zijn hele klas op schoolreis naar Auschwitz te sturen. Zodat ze allemaal konden zien wat daar gebeurd was.”

“Hun vader was moslim”, antwoordde de vrouw, op vraag van de voorzitter. Dat Alexandre zich bekeerd zou hebben tot het jodendom, dat wist ze niet. “Ik heb mijn kinderen een humanistische opvoeding gegeven.”

Onthaalbediende

Strens zat in 2014 in zijn laatste jaar aan de universiteit, waar hij internationale handel studeerde. In het weekend werkte hij aan het onthaal van het Joods Museum. “Ik was gecharmeerd door zijn vriendelijkheid en beleefdheid ”, zei museumdirecteur Philippe Blondin (82) over zijn aanwerving.

“Op 24 mei is hij naar zijn job vertrokken en nooit teruggekeerd”, zei zijn moeder. “Toen de politie me die dag opbelde, had ik net gehoord dat er een aanslag was geweest. Er zijn drie doden, maar uw zoon is bij de gewonde slachtoffers, zeiden ze. In het ziekenhuis bleek dat hij in coma lag.” Hij stierf dertien dagen later, op 6 juni.

“Alexandre stond echt heel dicht bij me. Hij belde me elke dag, zelfs als hij op reis was. Vandaag ben ik een mama van wie ze de vleugels afgeknipt hebben. Ik praat nog elke dag met hem. Als mijn kleindochter hier niet zou zijn om voor te zorgen, zou ik in Marokko wonen, waar Alexandre is begraven. Ik vraag maar één ding: gerechtigheid.”