Sire, dat gesprek met Philippe Geubels was een belachelijk banale babbel

Sire,

Ik wend mij tot u in diepe vertwijfeling omtrent de tijd waarin wij leven. Ik ben niet de eerste die het zegt, maar sinds wij God uit de kerk geranseld hebben, lijken wij de weg kwijt. En u bent een van de weinigen met wie ik daarover van gedachten kan wisselen, want u bent het geloof wél trouw gebleven: u bent vermoedelijk van de strekking die nog bidt voor en na elke copulatie – mogelijkerwijze ook tijdens. De rest van ons, arme zondaars, doolt doelloos door het leven. Wij staan niet langer in contact met de hogere dimensies van het bestaan. Wij ontberen iets dat ons overstijgt.

De gevolgen daarvan zijn rampzalig en vallen elke dag met het blote oog waar te nemen in kranten en journaals. Omdat wij de transcendentie van hemel en hel missen, zoeken wij zowel mystieke euforie als peilloze catastrofe in dit aardse tranendal. Toen God nog bestond, kon de mens tegen een stootje. De oorlog vonden we niet leuk, maar we sloegen ons erdoor heen. Groot geluk en triomf werden in nederigheid aanvaard. We deden alles, als ik dat zo mag zeggen, zonder al te veel gedoe. Vandaag maken we van elke mug een olifant, van elke molshoop een bergketen en horen we in elk kuchje de voorbode van een terminale longkanker. Wij leven, sire, in het Tijdperk van de Overdrijving. Alles wordt gedramatiseerd, gepimpt, opgefokt en aangedikt. Zo ook weer de voorbije week.

De brand en het werelduurrecord

Het begon met de brand in de Notre-Dame. Die was ternauwernood uitgebroken of het Oude Continent beleefde al zijn donkerste uur ooit. Europa was in het hart geraakt. Hét symbool van al het subliems en verhevens waartoe de menselijke geest in staat is, was voor eeuwig verloren. Het betrof hier, jawel – nog méér dan bij het afscheid van Gert van Samson – het Einde van een Tijdperk. Wereldwijd braken mensen in huilen uit. Menig Parijzenaar zeeg neer om te bidden – ik sluit niet uit dat ook u de avondlijke activiteiten onderbrak om een kruisje te slaan.

Maar ik kan mij niet voorstellen dat u nodeloos in paniek sloeg, dat het gevoel zich van u meester maakte dat Parijs zijn eigen 9/11 beleefde, zoals opperjammeraars beweerden. Dinsdagochtend bleek het dan ook reuze mee te vallen. Dak eraf en torentje gesneuveld: over vijf jaar staat die kathedraal weer te blinken als nooit tevoren. Ik verstout mij, sire, om vergelijkingen met 9/11 en de rest van dat zielige geweeklaag te klasseren onder de noemer: aanstellerij. De massa heeft zich gedragen als een patiënt die euthanasie wil nadat hij zijn kleine teen heeft verstuikt.

Dinsdag deed zich het omgekeerde voor. Toen staarden we niet in de afgrond van de hel, maar vingen we een glimp op van het goddelijke, meer bepaald in de gedaante van onze landgenoot Victor Campenaerts, die in Mexico een uur lang met de fiets reed en daarbij meer dan 55 kilometer bleek te hebben afgelegd. Lang niet kwaad gedaan van Vocsnor, die zelf gelukkig bescheiden is, maar om hem daarom te vergelijken met Eddy Merckx, zoals sommigen deden? Voor Campenaerts was dat record een levenswerk, voor Merckx was het een nevenproject, een schnabbeltje – nadat hij eerst al een paar keer de Tour, de Giro en alle klassiekers had gewonnen. Ik kan mij voorstellen dat Merckx indertijd ook applaus kreeg, maar niet zo overspannen als vandaag. Tegenwoordig zitten de renners nog niet op hun fiets of ze hebben al een Epische Koers gereden.

Alles is Episch, Catastrofaal, Historisch. En als we Greta Thunberg mogen geloven, die in het Europees Parlement nog eens haar klimaatpaniek kwam belijden, is onze beschaving over tien jaar Onherroepelijk en Onomkeerbaar ten dode opgeschreven. God is dood, en met Hem de nuance. En dus zal de hel zich nog tijdens dit leven aan ons openbaren.

Veranderd in een hippe vogel

En ja, dan was er ook nog dat filmpje waarin u bezoek ontving van Philippe Geubels, de komiek die op dezelfde dag jarig is als u en zulks eens ten paleize mocht komen vieren. Die ontmoeting was te onnozel voor woorden. Dan krijgt een tv-maker eens de kans om u te spreken, al is het maar vijf minuten, en dan verkwanselt hij die aan een belachelijk banale babbel – terwijl u toch een man van de wereld bent, met wie een goed gesprek tot de mogelijkheden moet behoren. Helaas was u louter gecast als rekwisiet voor Geubels om flauwe grapjes te kunnen maken. U doorstond de beproeving op waardige wijze, sire, maar ik zag u in stilte bidden om geduld en mededogen.

Des avonds haalde VTM er deskundoloog Jo De Poorter bij om de ontmoeting van enige duiding te voorzien, en wat bleek, jawel: het was een Historische Ontmoeting, het Einde van een Tijdperk, door te grappen met Geubels was uw stugge imago op slag veranderd in dat van een hippe vogel. U was, aldus de kenner, Mens geworden – als betrof het de nederdaling van God op aarde in de vorm van Jezus Christus Onze Heer.

Ja, voor de niet-superlatieve burger was het nieuws weer een calvarietocht, deze week. Gelukkig zijn we er zondag helemaal bovenop.

Zalig Pasen,

Joël De Ceulaer