LEES OOK. Voormalig olympisch kampioen en zesdaagsekoning Patrick Sercu overleden

Het belang van Patrick Sercu kan niet genoeg worden benadrukt. Sportief groeide Sercu uit tot één van de meest begenadigde renners van zijn generatie. Naam maakte hij in eerste instantie op de piste. Op de Olympische Spelen van Tokyo deed niemand beter op de kilometer met vliegende start. Het leverde de nauwelijks 20-jarige Sercu goud op, iets wat enkel de onvolprezen Gaston Roelants hem op dezelfde olympiade zou nadoen.

Het olympisch goud betekende de start van een briljante carrière. Van 1965 tot 1983 won Sercu maar liefst 88 Zesdaagsen. Aan de zijde van grote kampioenen als Eddy Merckx, Peter Post, Rene Pijnen of Roger De Vlaeminck. Hij pakte ook wereldtitels op de piste en wereldrecords, de titel van ‘Koning van de Zesdaagse’ was volkomen terecht. En de ‘Ongekroonde Keizer van het Kuipke’ werd hij ook, terecht, genoemd.

Maar niet enkel op de piste was Sercu een hoogvlieger. Beetje bij beetje verlegde hij de focus naar de weg. Met zijn snelle benen zorgde hij voor meervoudig succes in de grote en minder grote etappewedstrijden. In de Ronde van Italië fietste hij maar liefst dertien keer als eerste over de finish, de Ronde van Frankrijk leverde hem zes overwinningen en één groene trui op. Ook in de klassiekers speelde Sercu vaak een belangrijke rol met een zege in Kuurne-Brussel-Kuurne en een tweede plaats in de E3 Harelbeke als mooiste resultaten. Pas in 1983 zou Sercu als bijna veertiger een punt zetten achter zijn imposante carrière.

Organisator Zesdaagsen

Hoe mooi de carrière van Sercu ook was, zijn belangrijkste rol zou hij na zijn carrière opnemen. In een tijdperk waarin de interesse van het baanwielrennen beetje bij beetje terugliep, bleef Sercu tegen de stroom in vechten voor zijn Zesdaagsen in het bijzonder en het pistewielrennen in het algemeen. Als er vandaag in het Kuipke jaarlijks een florerende Zesdaagse wordt georganiseerd, dan is dat bijna volledig de verdienste van Patrick Sercu. Hij was niet te beroerd om amusement en topsport te verzoenen omdat hij besefte dat dit de enige kans op overleving bood. Vedetten als Mark Cavendish lieten zich graag door Sercu overhalen om nog eens voor een keer het ovaal op te zoeken.

En niet alleen in Gent kende Sercu succes, ook vele buitenlandse organisaties overleefden de voor het baanwielrennen moeilijke milleniumwissel dankzij de onverdroten inzet van Patrick Sercu. Het bezorgde hem aanzien van Berlijn tot Kopenhagen, van Rotterdam tot London. En dat het baanwielrennen in Vlaanderen de jongste jaren aan een gestage revival is begonnen, mag al evenzeer als een pluim op de hoed van Patrick Sercu worden beschouwd. Het baanwielrennen in Vlaanderen heeft de grootste crisis overleefd dankzij Patrick Sercu. Ook daarvoor verdiende hij een gouden medaille.

Met Patrick Sercu verliest de wielersport niet alleen een uitmuntend atleet maar vooral een vurig ambassadeur en gepassioneerd pleitbezorger. Sercu vocht voor zijn sport zoals weinig dat hem hebben voorgedaan en weinigen het hem zullen nadoen. Die verdienste maakt van hem één van de grootste en meest invloedrijke figuren die het Belgische peloton ooit heeft gekend.