Het straffe parcours van de eeneeiige jiujitsu-tweeling uit Antwerpen: “Mijn broer is beter dan ik”

Michel werkt bij de Antwerpse brandweer en Maurice op de ­administratieve dienst van de stad. Maar hun grote hobby is hun eigen jiujitsuschool Tri-force Exit, uitgebouwd in de Balansstraat op het Zuid, waar ze een zeventigtal leerlingen de kneepjes – of slagen – van het vak leren. Jiujitsu is een gevechtsport die ontstaan is nadat judo in Brazilië verzeilde en een update kreeg. “De Brazilianen maakten de regels losser, je moet blijven doorvechten tot jij of je tegenstander opgeeft of de tijd op is”, legt Michel uit.

De twee zijn momenteel in Lissabon om zaterdag te vechten op het Europees Kampioenschap. Er zijn

zowat vierduizend deelnemers voor de verschillende klasses, en daarmee gaat het om het grootste jiujitsutoernooi ter wereld. Dat komt door de open inschrijvingen, iedereen mag meedoen.

Maurice zal er in de klasse 40 tot 45-jarigen tussen 64 en 70 kilo met de hoogste technische onderscheiding (zwarte band) zijn Europese titel verdedigen. Brandweerman Michel heeft ook een zwarte band, maar vecht in een hogere gewichtsklasse, van 70 tot 76 kilo. Vorig jaar was hij geblesseerd, twee jaar geleden lag hij er in de eerste ronde uit.

“Het is niet leuk om te zeggen, maar Maurice is een groter talent dan ik, maar ik supporter zeker voor hem als hij verder raakt dan ik in het toernooi”, geeft hij toe. “Ik ben zeker niet veel beter”, ontkent Maurice zelf. “Het moet gewoon eens meezitten. Ik ben vorig jaar Europees kampioen geworden omdat ik de juiste tegenstanders trof en niet moe werd. We zijn zeker aan elkaar gewaagd, ik zou zelfs zeggen dat Michel beter is. Hij werd ooit wereldkampioen toen hij een blauwe band had (een lagere technische onderscheiding, red). Hij vecht op een heel andere manier, hij wint vaker door de tegenstander te laten opgeven en ik mik meer op de score van de jury nadat de tijd om is.”

Het duo, dat sprekend op elkaar lijkt, is, om het met een understatement te zeggen, niet aan zijn proefstuk toe. “We hebben de voorbije zestien jaar samen zowat 150 medailles verzameld op toernooien”, vertelt Maurice. “Ook in Rio de Janeiro, Japan, Californië, Chicago en over heel Europa. Regelmatig gingen we met plaats een en twee naar huis, toen we nog in dezelfde gewichtsklasse vochten. We hebben ons regelmatig met elkaar kunnen meten.”

Daaruit hebben ze dus beiden besloten dat de ander beter is. Voor tegenstanders was hun gelijkenis soms verwarrend. “Vroeger kwam het voor dat een tegenstander een van ons versloeg, om dan ‘dezelfde’ persoon later in het toernooi tegen te komen”, lacht Michel. “Dat moet verwarrend geweest zijn.”