Juist de subtiele wijze waarop Lukaku zijn boodschap overbracht, maakte dat ik hem ineens geloofde
Tijdens het WK schrijven de Nederlandse thuisblijvers Daan Heerma van Voss en Frank Heinen elke dag om beurt over wat hen opvalt aan het voetbalfeest in Rusland. Vandaag: Daan Heerma van Voss.
Na elk doelpunt dat hij tegen Panama maakte, bewoog Romelu Lukaku zijn lippen, om twee medeklinkers en twee klinkers af te drukken: MA-MA. Nu is elke voetballer een moederskindje, die indruk maken ze althans, met hun zucht naar applaus en hun pruillipje als het tegenzit.
Maar juist de subtiele wijze waarop Lukaku zijn boodschap overbracht, maakte dat ik hem ineens geloofde. Geen gek dansje, geen krokodillentranen, geen sentimenteel T-shirt onder het tenue. Als je niet goed naar zijn gezicht had gekeken, zou zijn 'MA-MA' je helemaal niet zijn opgevallen.
Wat is het verhaal? Het duurde even, en LUKAKU + MAMA zijn gevaarlijke zoektermen – als u niet weet wat een bukake is, prijs uzelf gelukkig – maar uiteindelijk kwam ik terecht op een website waarop topsporters hun eigen verhaal vertellen, zonder inmenging van journalisten. Hun woorden.
Melk en brood
Het verhaal achter Lukaku's twee klankstoten blijkt te beginnen in zijn zesde levensjaar. Zijn mama maakte altijd de lunch klaar – melk en brood. Totdat de kleine Romelu, die overigens getuige de jeugdfoto's die ik heb gevonden ook al enorm was, op een dag thuiskwam en zag dat zijn moeder het pak melk hevig op en neer schudde alvorens het op tafel te zetten. De kleine Romelu wist meteen wat er aan de hand was: zijn moeder had water bij de melk gegoten. Het gezin was nu niet alleen arm, het was blut.
Als je niet goed naar zijn gezicht had gekeken, zou de boodschap van Lukaku – 'MA-MA' – je helemaal niet zijn opgevallen
De eerste maatregel die de familie trof: de televisie werd weggedaan. Daarna werd de elektriciteit afgesloten; weken achtereen zonder licht. Ratten in het appartement.
De kleine Romelu beloofde zijn moeder dat alles zou veranderen; hij zou profvoetballer worden bij Anderlecht. Op de pleintjes leerde hij beuken. Tijdens jeugdwedstrijden werd zijn leeftijd in twijfel getrokken; nu al zo groot, dat kon toch niet? Beschaamd moest hij zijn identiteitskaart halen om de meute tevreden te stemmen.
Vanaf zijn twaalfde leende hij de schoenen van zijn vader, ooit zelf profvoetballer – ze hadden dezelfde maat. Romelu Lukaku debuteerde op zijn zestiende in het eerste elftal van Anderlecht. Het vervolg van het verhaal is bekend; niemand hoeft zijn identiteitskaart nog te zien, iedereen kent zijn naam.
Vechtlust
Natuurlijk, dit is ook maar een verhaal. Dit is het verhaal dat Lukaku van zijn leven heeft gemaakt, een rags to riches-story, een succesgeschiedenis. Het échte verhaal, het échte mysterie, draait niet om de armoede waarin de sporter is opgegroeid, noch om de rijkdommen die hij heeft vergaard. Het draait om zijn reactie op die armoede, zijn grote verlangen om aan die armoede te ontsnappen, om sport te gebruiken als manier om de sociale wetten over kansen en afkomst te omzeilen, ja zelfs kapot te trappen. Het gaat om vechtlust.
Nadat ik mijn vader, die naast me zit, heb verteld waar deze column over gaat, zegt hij: 'En waarom bedankt die knul zijn vader dan niet? Die leende hem toch zijn schoenen?'
'PA-PA', antwoord ik, 'wordt alleen aangeroepen bij de winnende goal in de finale.'
En tot die tijd zal ik mezelf bij elke Belgische overwinning trakteren op een portie melk en brood.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
