Wordt hockey nu ook een populaire sport of blijft het elitair?

De Red Lions hebben dit weekend een stukje Belgische sportgeschiedenis geschreven door het Nederlandse hockeyteam te verslaan in de WK-finale in het Indiase Bhubaneswar. Hoewel de hockeysport in ons land nog relatief klein is, hebben de Red Lions wel al enkele mooie wapenfeiten op hun conto staan. Zo werden ze ook al tweede op de Olympische Zomerspelen van 2016 en twee keer tweede op een EK. 

Met de successen van het team zijn ook de ledenaantallen van de clubs gestegen, al heeft hockey in ons land toch altijd een elitair imago gehad. “Dat geldt eigenlijk voor alle sporten waarbij je een verlengstuk van je lichaam nodig hebt”, zegt sportsocioloog Jeroen Scheerder (KU Leuven). “Denk dan aan golf, tennis of schermen. Zeker vroeger kon je die echt tot de hogerestatussporten rekenen.” 

Lees ook 

Zo maak je een hockeynatie: “Je mag nooit tevreden zijn”
  

Diploma's 

Uit onderzoek blijkt dat het opleidingsniveau van hockeyspelers in het verleden hoger lag dan bij andere sporten, al hebben we daar de laatste jaren volgens Scheerder iets minder zicht op. Toch merkte het weekblad Knack enkele jaren geleden nog op dat onze nationale hockeyspelers qua studies ook een heel ander profiel hebben dan pakweg onze voetballers of wielrenners. “En voor wie wat in voornamen wil lezen,” klonk het, “je vindt bij de Red Lions sneller een Cédric, Elliot, Florent of John-John dan een Kenny, Keanu of Randy.” 

De hockeyspelers zijn dus eerder ‘jongens uit goede families’. En een deel van de verklaring daarvoor zou zijn dat hockeyclubs eerder gebaseerd zijn in rijkere gemeenten als Brasschaat, Ukkel of Waterloo. “De roots van de sport liggen duidelijk in elitaire kringen”, zegt Scheerder. Maar toch is het volgens hem zo dat de sport de laatste jaren een ongeziene groei heeft gekend. Waren er in 2013 nog meer dan 13.000 leden bij hockeyclubs in Vlaanderen, dan groeide dat tegen 2016 aan tot een goede 20.000. “Er zijn weinig sporttakken die in zo’n korte tijd met een derde kunnen groeien", weet de sportsocioloog. 

Maar betekent dit dat de weg naar de democratisering volledig openligt? Dat hangt er maar van af, volgens Scheerder. Het is weliswaar opmerkelijk dat hockey niet per se een dure sport is om te beoefenen. Met gemiddeld zo’n 298 euro per jaar is hockey voor Vlaamse jongeren ongeveer even duur als tafeltennis, fitness of volleybal. En in vergelijking met wielrennen bijvoorbeeld, waar je meer dan 2.000 euro kwijt bent, of golf (1.325) is hockey zelfs best goedkoop.

Maar het is nu aan de hockeybond om een goed beleid te voeren om de sport bij het publiek ingang te doen vinden. Daar dringt een vergelijking met het tennis zich op. “Tennis is nu geen echte elitaire sport meer”, zegt Scheerder. “En dat komt omdat tennis het niet enkel van het Clijsters-Henin-effect moest hebben. De tennisbond heeft niet enkel ingezet op de toppers alleen, maar heeft ook het competitiesysteem aangepast, zodat iedereen die de sport begon te beoefenen, op zijn niveau kon deelnemen. Ook de hockeybond moet nu inzetten op een marketing die niet alleen aan de top werkt, maar ook in de breedte.” 

Sportgala

Ook de media kunnen daarin hun steentje bijdragen, zegt Scheerder. De WK-finale was gisteren bijvoorbeeld wel live te volgen op de Nederlandse televisie, maar op Sporza was de wedstrijd met vertraging te zien. Hoewel de vrees eerst bestond dat de Red Lions niet meer genomineerd konden worden voor het Sportgala - omdat de genomineerden al bekend waren - is dat alvast rechtgezet. Belgische sportjournalisten zouden nu alsnog op de Belgian Lions kunnen stemmen. 

“Het is niet zo dat de populariteit sowieso zal blijven toenemen omdat we wereldkampioen geworden zijn ”, besluit Scheerder. “Daarvoor zijn zeker nog andere acties nodig.”