Bompa Bockie is even spitant als charmant, maar op zijn best wanneer hij de kans grijpt om de diepgang op te zoeken

Bockie De Repper, né Jonas Van Boxstael, stelt zich de dood zo vaak voor dat hij bijna als een herinnering aanvoelt. Zowel zijn vader als grootvader stierven jong en daarom leeft de Aalstenaar zo gulzig mogelijk. Tragisch is wel dat een bourgondisch bestaan zelden goed is voor vitale orgaanfuncties, maar in zijn nieuwe televisieprogramma grijpt hij de kans om vroegtijdig van het seniorenleven te proeven. Met grijsgeverfde baard en gehuld in een plunje die eruitziet alsof de familie Persyn uit Nonkels ze aan Spullenhulp doneerde, neemt hij een maand lang zijn intrek in een woon-zorgcentrum.

Het is een wat eigenaardig concept dat in de handen van minder bekwame televisiemakers snel beledigend of overdreven sentimenteel zou aanvoelen. Maar Bompa Bockie is als een puzzel van Magic Eye. De verschillende elementen lijken eerst onsamenhangend en absurd, maar met fijngeknepen ogen verschijnt een ontroerend geheel.

Ons land zal niet snel prijzen krijgen voor de manier waarop het met ouderen omgaat. Wie fysiek of mentaal aftakelt, raakt zijn stem vaak kwijt en kan door prominenten in het debat ongehinderd voor ‘berg vlees’ versleten worden. De kracht van Bompa Bockie ligt dan ook in de eerste plaats bij de manier waarop het programma schijnwerpers richt op wie doorgaans in de schaduw blijft.

Bockie is nieuwsgierig en is er in de reeks oprecht op uit om een connectie met de ouderen te leggen. Hij pakt ze niet met fluwelen handschoenen aan en de humor toont zich andermaal als de ideale manier om zware thema’s aan te snijden. Wanneer een vrouw vertelt dat ze maar tot haar veertiende naar school ging, vraagt hij bijvoorbeeld of zij ook uit de Denderstreek komt. En als de mediafiguur de uitnodigingen voor zijn housewarming uitdeelt, zegt een van zijn medebewoners dat ze er zeker bij zal zijn als ze de volgende dag nog in leven is. Het kan verkeren.

Skinny bitch

Bockie is even spitant als charmant, maar hij is op zijn best wanneer hij de kans grijpt om ook de diepgang op te zoeken. Tijdens zijn gesprekken met negentiger Roger Lybaert wordt bijvoorbeeld duidelijk hoeveel verdriet er achter de muren van een woon-zorgcentrum schuilt. De man nam ooit zijn intrek in het gebouw om bij zijn hulpbehoevende vrouw te zijn, maar sinds haar dood weegt de eenzaamheid zwaar door. Hij verwijt het zijn familieleden niet dat ze niet vaker op bezoek komen, maar hij is wel teleurgesteld in de samenleving die ouderen in gigantische zorgcomplexen onderbrengt. “Je moet begrijpen dat de oude mens die hier zit niet gelukkig is”, zegt hij tegen Bockie. Tijdens zulke gesprekken wordt duidelijk dat zowel de ouderen als de televisiemaker iets aan Bompa Bockie hebben. De vaste bewoners krijgen gezelschap, mogen hun eigen verhaal vertellen en leren op latere leeftijd de geneugten van een cocktail als de skinny bitch kennen. Bockie ziet zijn doodsangst dan weer onder ogen en krijgt onverwachte levenslessen mee.

“Je moet een plan hebben”, zegt Roger aan de bourgondiër terwijl een schaakbord tussen hen in staat. Het is niet eens duidelijk of de man het over het spel of over het leven heeft, maar zijn woorden raken sowieso. Oprechte emoties losmaken met een spilfiguur in carnavalskostuum: we zagen het nog niet veel andere realityreeksen doen.

Elke maandag om 21.15 uur op GoPlay en Play4.