Whispering Sons, Yungblud en Yellow Days: deze jonge honden verdienden hun strepen op Pukkelpop

Whispering Sons (Lift) ★★★★☆

Op papier zag het eruit als een foutje in de programmatie: de in gothic en coldwave gedrenkte zwartjassen van Whispering Sons de Lift laten openen op een moment dat buiten de zonnecrème gul werd uitgesmeerd. Achteraf wisten wij niets te bedenken waarmee we onze dag liever begonnen waren.

Sinds Whispering Sons in 2016 HUMO's Rock Rally won, heeft de groep vooral heel veel gespeeld, zieltjes gewonnen in binnen- en buitenland, en zijn sound van Sisters of Mercy uitgebreid naar, welja, The Sound, Joy Division, Jesus and Mary Chain bij momenten, maar dan honderd keer strakker. Op 20 oktober stellen ze hun nieuwe plaat voor in de AB Club - een concert dat nu al helemaal uitverkocht is.

Fijne tent, die Lift. Fijn podium ook: deed ons een beetje aan vroeger denken, sobere aankleding, stellingen gewoon lekker zichtbaar. Whispering Sons paste er perfect, zelfs om 14 uur in de namiddag.

Zangeres Fenne Kuppens had zich, mooi in contrast met de rest van haar groep, helemaal in het wit gehesen, liet zich bij de eerste slag van de drums een stuk achterover vallen en liet dan zien hoe er op existentiële angst gedanst moet worden. Zelfs met de oren dicht zag je dat het goed was. "How you feeling?", beet ze ons toe in een nieuwe song. Het antwoord leek haar niet buitenmatig te interesseren, en toen ze er in de laatste strofe "Good?" aan toevoegde, weerklonk er ironie in haar stem.

Uit de finale van HUMO's Rock Rally herkenden we het heerlijke, aan – laatste keer, de vorige was de voorlaatste! – Sisters of Mercy schatplichtige 'Wall', maar het hoogtepunt was het vorig jaar verschenen 'White Noise'. Hier in de Lift nog een heel stuk daadkrachtiger en huiveringwekkender dan op plaat. Nieuwe werk in oktober dus. We kunnen haast niet wachten. (JUB)

Yellow Days (Lift) ★★★☆☆

Zijn echte naam – George van den Broek – klinkt oer-Vlaams en hij heeft een Brits-bleek velletje (vermoedelijk door een dieet van wakke fish & chips en schuimloze lager), maar toen hij in de Lift zijn scheur opentrok, klonk hij soms als een stokoude Afro-Amerikaan die nog katoen had geplukt langs de Mississippi. Yep, Yellow Days is Een Verschijning: een 19-jarige jongeman met half dichtgeknepen ogen die zich in z’n jeugd door zoveel dips heeft gesparteld dat hij nu al als een veteraan op het podium staat.

In de vooral met prille tieners gevulde Lift hoorde je 's kerels levenspijn in álles doorklinken: in dat wankel walsende orgeltje, die dof ploppende bas, zijn kaduke gitaarspel en vooral in zijn stem, die met elke haaaa-yeaaaah (en dat waren er véél) weer een laagje tristesse van zijn ziel schraapte. Hoe die miserie daarop was aangekoekt, hoorde je in zijn teksten, veelal vergeefse pogingen om z'n eigen hoofd of dat van een geliefde op orde te krijgen.

Yellow Days plantte een best wel coole sound onder z'n Weltschmerz. Net als Mac DeMarco balanceerde hij op de wip tussen schmalz en smachtende lofi (die yacht rock-solo versus de oprechte ontroering in 'Your Hand Holding Mine'). Van King Krule leende hij de rafelrandjes ('So Terrified of Your Own Mind') én de afwisseling tussen onderkoelde, soms bijna onverschillige passages en diep doorleefde uithalen ('Hurt in Love').

In songs als 'A Little While' (een topper in Spotify-playlists) en 'That Easy' schemerde zijn Ray Charles-fascinatie door, zij het dat hij toch net iets te vaak klonk als de aan lager wal geraakte kleinzoon van Rod Stewart. Het probleem? Dat bleek het duidelijkst halverwege zijn show, toen met 'That Easy' wéér een midtempo-soulsleper voorbij kabbelde, gelardeerd met licht psychedelische accenten en de elvendertigse yeeeaaaah-kreet.

Gelukkig vermeed hij ook vaak genoeg de eenvormigheid om het label 'Grote Belofte' te rechtvaardigen: 'Holding On' was een krakend, op 33 toeren afgespeeld Northern Soul-singeltje, een strompelende slow voor al wie jong en ongelukkig is – of het ooit was. 'Gap in the Clouds', uit de trailer van het tweede seizoen van Atlanta, en setsluiter 'The Tree I Climb' suggereerden dan weer dat het misschien, ooit, allemaal goed komt met hem, met u, met ons. In de gaten te houden, desnoods met half dichtgeknepen ogen. (PC)

Yungblud (Marquee) ★★★☆☆

Kwart voor acht was het in de Marquee, en de gemiddelde leeftijd halveerde met de minuut. Allemaal door Dominic Harrison, meneer. Yungblud: een 21-jarige Brit die lak heeft aan vermanend opgestoken vingers, zijn zin doet met de muziekgeschiedenis, en zelf wel zal bepalen wat diepgang is. Hij oogt even hyperactief als een YouTube-celebrity – hij vraagt u na elk nummer nog net niet om te 'liken' en te 'subscriben' – en doet vooral niet moeilijk. 

Yungblud is de Eminem van zijn tijd: de vinger aan de pols, maar je kan heel makkelijk je neus ophalen voor de muziek die hij maakt. Het is hiphop voor de Fortnite-generatie, met nummers die de Grote Thema's op de tenen willen trappen maar daar pas aan beginnen als alle ruwe kantjes eerst zorgvuldig weggeveild zijn. Wanneer hij 'I'm an anarchist' zingt, steken de drommen opgedaagde tieners met T-shirts van internetmemes hun handen in de lucht om hartjes te vormen. Als het maar lekker in het oor ligt. Johnny Rotten he ain't.

Maar: is dat erg? Dat hangt vooreerst af van hoe oud u bent. Een festivalveteraan kan zich voluit storen aan het feit dat zowat de helft van al het rumoer dat Yungblud en zijn bescheiden band voortbracht op band meeliep, hoe hij er in 'Medication' geen graten in zag om 'Paper Planes' van M.I.A. te plagiëren, en hoe hij zich graag bezondigt aan platitudes als "Jullie zijn het beste publiek dat we deze zomer al gehad hebben". Want wat betekent 'live' nog in tijden van samplers en synths? Waar ligt de grens tussen inspiratie en van pikkendief spelen eigenlijk tegenwoordig? En als zijn publiek ook echt gelooft dat ze uitverkoren zijn, wat maalt het dan? We zijn allemaal ooit jong geweest, met elk onze Yungblud. De vraag is maar wanneer je ermee ophoudt, met dat jong zijn. In ons geval was dat: om kwart voor acht, in de Marquee. (TR)