Oscar And The Wolf op Pukkelpop: Max en de grote glazen lift ★★★★★
Oscar And The Wolf grossierde in Überpop en metapop. De roedel van Max Colombie ontsteeg zichzelf en zijn format, kleedde zichzelf uit en besproeide zijn essentie met onverwachte kleuren. Krachttoer? Wis en waarachtig.
“Er is een nieuwe wolf gesignaleerd in Limburg", aldus hoofdpodiumpresentator Luc Janssen, “hij is niet gevaarlijk maar wel geil en hij glittert. En hij heet Oscar." Sterker nog: Oscar had zijn show, waarvan wij dachten dat we hem nu wel door en door kennen, visueel omgeturnd én zijn live-versies getweakt. Daardoor stonden wij een uur lang naar een prachtig gestileerd plaatje te staren, alsof we met z'n duizenden opgeslokt zaten in een videoclip.
Heeft natuurlijk ook een béétje te maken met frontman Max Colombie, die voor een flashy witte blingbling-look had gekozen, mét pofmouwen en glitterzonnebril, ergens tussen Kendrick Lamar, Prince en Army Of Lovers in (sorry bovenste beste machobonken, wij slikken 'Crucified' op elk moment van de dag!). De grote uitklapbare spiegels boven het podium hielpen eveneens een handje, evenals de floue videobeelden van Max die als fantomen achter de band heen en weersuisden.
De fun en de hits? Die troffen doel. 'You’re Mine' werd omgeturnd tot een etherische pianosong die zich plots openvouwde tot forse balearic-techno. In 'Chevrolet' huisde de extatische bass music van Rustie, of hoe de meest onwaarschijnlijke undergroundsounds van vijf jaar geleden uiteindelijk doodleuk in de betere popmuziek belanden. “Big stars, get it right now”, croonde Colombie langsheen het roze en turquoise dat u kent van Willy Wonka's snoepparadijs. “Big cars, you ain't following / Big lights, we reunite / Live fast so we feel no sorrow". Een enkeltje richting kosmos in de grote glazen lift.
Boyz in 't water
Dan waren er de songs uit Entity, het onverwoestbare debuut van vier jaar geleden, intussen een recente Belpopclassic van heb ik je daar - de blauwdruk voor een nieuwe generatie popmuzikanten die de fakkel resoluut heeft overgenomen. Get with the program, people. De toekomst is van hen.
Zo bleek uit ‘Undress', vol synthpulsen die ons meedogenloos in de onderbuik troffen. Of ‘Joaquim', dat aanspoelde met Sakamoto-achtige twinkelende pianodruppels en zich dan haastig ontpopte tot een woeste, naar aorta's klauwende torch song voor het jaar 2045. Wedden dat androïden dat nummer rond die tijd een evergreen noemen? Ze neuriën 'm vast mee in de dokterstoel wanneer hun hersenchips worden geupdated.
‘Princes', hertimmerd tot peperdure urban pop met de vibes van Mike WiLL Made-It, plonste met de boyz door het water van Colombies oase. Wereldsong. Onverwoestbaar. Monsterhit ‘Strange Entity' trok een golf van gelukzaligheid door de wei. Heerlijk trouwens, dat Afrikaanse gitaarriedeltje temidden van de verzengende elektrobeats - een walm ultraviolet waartegen geen factor 50 bestand is.
Confetti!
In 'The Game' gleed Colombie als een witte panter over de catwalk, in 'So Real' draaide hij een pirouette tussen tornado's nieuwerwetse dubstepgrooves. Tijdens 'Runaway', dat bij momenten een bastaardneefje van 'French Kiss' van Lil' Louis leek, simuleerde hij een lapdance. De orgiastische grimassen van de oververhitte fans op de voorste rijen spraken boekdelen. In het elegant tot op het bot gestripte 'Breathing' schaatste Colombies weeë zang naakt en krols over de ijsvlaktes tussen de beats. 'Fever' bracht de zon terug, evenals confetti-explosies over heel de weide.
Et voilà: een nieuwe triomf van de geile glitterwolf. Zijn tweede plaat Infinity haalde zopas platina. In oktober huilt hij tot tweemaal toe naar een bloedmaan vanuit het Sportpaleis. U jankt toch mee?