Neurochirurge krijgt 5 jaar voorwaardelijk voor de moord op haar dochter

Vijf jaar voorwaardelijk krijgt Didgar. De jury heeft rekening gehouden met verzachtende omstandigheden. Blanco strafblad, schuldinzicht en moeilijke jeugd.

De vrijspraak wegens “onweerstaanbare dwang” of de gevangenis. Dat waren donderdagnamiddag de opties voor Mehrnaz Didgar, de Leuvense neurochirurge die in de nacht van 25 op 26 juli 2017 haar dochter Eline Pans doodde. Na zes uur beraadslagen oordeelde de volksjury in de Leuvense assisenzaal dat ze schuldig is aan moord. Met voorbedachten rade dus, drie dagen eerder bedacht en uitgevoerd volgens plan. Een minutieus, chirurgisch plan, volgens de verdediging. De jury volgde.

“Er zijn onweerlegbare bewijzen dat de beschuldigde haar dochter het leven heeft ontnomen met een hoge dosis kalmeerpillen”, zei assisenvoorzitter Peter Hartoch bij het voorlezen van het arrest. “Nadien vond smoring plaats met een plastic zak op de mond en de neus. En dat gedurende vijftien minuten. De beschuldigde had uitsluitend de intentie om zichzelf en Eline van het leven te beroven. Door de diefstal en nadien de aankoop van de medicatie staat vast dat het gepland was.” Er was in het arrest begrip voor de depressie van moeder en dochter. “Maar die was niet van die aard om niet te kunnen weerstaan aan de drang.”

Martelgang

Didgar moest huilen bij het besef dat ze vanaf nu officieel schuldig is aan kindermoord. In het publiek moest ook haar ex-man Steven Pans, de vader van het vermoorde meisje, huilen. Voor hem is dit hele proces een martelgang geweest. Dat zijn ex-vrouw schuldig zou worden verklaard, vond hij belangrijk. Het belangrijkste, zei hij meermaals, was de stem van Eline laten weerklinken. “Over de strafmaat heb ik mij niet uit te spreken.”

Procureur-generaal Kristophe Everaerts, die hiermee aan zijn tweede assisenzaak toe was, toonde geen enkel begrip voor de daad die de neurochirurge heeft gepleegd. Zijn principe: “Eerst het inzicht in de gevangenis, dan het uitzicht.” “Na lang overwegen zie ik amper verzachtende omstandigheden. Ik aanvaard het blanco strafregister en de bijdrage die ze geleverd heeft aan de maatschappij.” De maximumstraf die hij kon eisen, was dertig jaar. Hij toonde geen clementie. “Mevrouw Didgar verdient een straf van 26 jaar. Beter verdient u momenteel niet. U hebt uw kind vermoord.”

De zware strafeis deed de Leuvense chirurge in elkaar krimpen. Haar advocaat Jef Vermassen wist naar eigen zeggen niet wat hij hoorde en veerde recht. “Hoe durft ge, jonge procureur? Mevrouw Didgar heeft meteen bekend wat ze gedaan heeft. Ze heeft altijd goed meegewerkt, altijd de waarheid gesproken. 26 jaar? Dutroux kreeg ooit levenslang, wat in de praktijk neerkomt op dertig jaar. Dat scheelt vier jaar. Amper vier jaar. Het is onmenselijk wat u eist, procureur. Wat gaat u doen met sadistische verkrachters die niet meewerken?”

Eenzaam koekjes bakken

Vermassen haalde zwaar uit naar “de verharding van de maatschappij”. En de, volgens de strafpleiter, tendens bij jonge procureurs om zeer hardvochtig en hoog te vorderen. “Allemaal om carrière te maken”, zei hij. “Heeft u ooit al eens de binnenkant van een gevangenis gezien, procureur? Ik denk het niet. Mensen zijn bang. En we gaan onze maatschappelijke angst projecteren op figuren als Mehrnaz. Wel, Mehrnaz is geen gevaar voor de maatschappij. Geen seconde voor of na de feiten heeft zij ook maar één teken van agressie vertoond. Uw eis is buiten elke proportie.”

Vermassen pleitte voor evenredigheid en noemde de eenzaamheid in de gevangenis haar grootste straf. “Deze vrouw zal zich de komende tijd enkel kunnen optrekken aan het koekjes bakken op vrijdag. Koekjes die op zaterdag worden uitgedeeld als kindjes op bezoek komen in de gevangenis. Dat fleurt haar op. Maar verder? Vervreemding. Ooit was ze neurochirurg. Nu is ze niets meer.”

Waarna Vermassen naar de almanak in haar cel verwees. “Elke dag zal zij blaadjes van een almanak trekken. 365 dagen lang. Elke dag eentje. Dat duurt lang, hé. Denk daarover juryleden. En denk aan haar de komende maanden als u op een zonnig strand zit. Zij zit binnen, zonder horizon, met twee uurtjes wandelen per dag. Tijdens dat zitten op een zonnig strand moet u zich altijd de vraag kunnen stellen: Ben ik niet te streng geweest voor mevrouw Didgar? Ik kan enkel hopen van niet.”

Later vanavond beslist de jury over de strafmaat. Die bedraagt minimaal drie en maximaal dertig jaar. Ze kan ook een voorwaardelijke straf krijgen, wat Vermassen vraagt: “Er is voor haar al een plek in een instelling.”