Wanneer hebt u voor het laatst nog eens aan Jean-Claude Van Damme- of JCVD voor de vrienden - gedacht? Wanneer u op een doodgewone dinsdag net voor het slapengaan nog eens voorbij een heruitzending van ‘Universal Soldier’ of ‘Kickboxer’ zapt, misschien. En toch weer even blijft hangen om het Brusselse karatewonder in actie te zien. Sinds begin jaren 2000 is België’s grootste filmster – sorry, Matthias Schoenaerts – echter van de radar verdwenen. Akkoord, er was dat filmpje waarin hij een indrukwekkende split deed tussen twee rijdende vrachtwagens. En geregeld is de sympathieke peer weer even in ons landje om ons een bewustzijn over dierenleed te schoppen.

Maar kijk: ‘Jean-Claude Van Johnson’ is er om het mysterie van Van Dammes verdwijning uit het publieke oog op te helderen. Van Damme speelt immers al jaren bewust mee in al die B- en C-films omdat het een handige cover is. JCVD is na zijn uren op de filmset immers een geheimagent genaamd Johnson, die criminele bendeleden en terroristen een karatetrap in het gezicht verkoopt. Of beter: dat was hij. Tot hij twee jaar geleden er de brui aan gaf, nadat hij een blauwtje opliep bij een andere geheimagente. Van Damme vult zijn dagen in zijn met JCVD-posters behangen villa en gaat de krant uit de brievenbus halen op zijn Segway. Tot hij de kans krijgt om zich weer in de actie te smijten, en zo de vrouw van zijn hart weer voor zich kan winnen. Al blijkt snel dat er nogal wat roest zit op die muscles van hem: niet handig, als je een Bulgaarse drugbende slash kwaadaardige wereldveroverende organisatie moet tegenhouden. En ondertussen in een vreselijk slechte actieremake van Mark Twains boek ‘Huckleberry Finn’ moet acteren.

‘Jean-Claude Le Belge’

Een prikkelend idee dus, dat wel kans op slagen had. Enerzijds heb je het element van de uitgerangeerde filmster die lustig de spot met zich laat drijven (‘Wanneer kom je uit pensioen, Nicholas Cage?’, vraagt iemand hem). Anderzijds is er het dolkomische spionagelement, waarbij Van Damme al stuntelend de wereld redt. Op zijn ‘Johnny English’, maar dan euh… ‘Jean-Claude Le Belge’, of iets dergelijk.

Driewerf helaas: als kijker voel je je na een half uur ‘Jean-Claude Van Johnson’ alsof je net een kamp van Van Damme verloren hebt in ‘Bloodsport’. Niet de schuld van Van Damme, overigens. Hoewel we hem graag booswichten aan gort zien trappen, zal JCVD niet snel een Oscar voor beste acteur binnenrijven. Dat hij van de voltallige cast het beste van al staat te acteren, zegt veel over het niveau van ‘Jean-Claude Van Johnson’. Het plot is vreselijk, en kan nooit beide elementen van het verhaal fatsoenlijk verweven. De witzen zijn flauw of te lang uitgesponnen, en het grote spionageplot wordt met een dodelijk saaie sérieux aangepakt. En hoewel er om de haverklap verwezen wordt met JCVD’s films (“Niet allemaal tegelijk aanvallen, dan wordt het al snel onordelijk!”, roept een slechterik naar zijn compagnons) én Van Damme lustig de spot met zichzelf drijft, worden de knipogen nooit afgesloten met een grap die het lachen waard is.

‘Jean-Claude Van Johnson’ wil spannend én hilarisch zijn tegelijk, maar kietelt geen enkele keer de ribstreek. Laat staan dat er een deuk in pakje boter wordt getrapt. Als dit mee onderdeel van Amazons plan is om de Belgische kijker te charmeren – nu Prime ook in onze contreien beschikbaar is – is er nog heel veel werk aan de winkel. Ach, nu weten we tenminste dat Van Damme het goed stelt. En dat we ‘Bloodsport’ nog eens dringend moeten herbekijken. (jbou)

‘Jean-Claude Van Johnson’, nu te zien op Prime Video.

Bingewatchgevaar: 3/10