“Och help, zie je dat hier op mijn linkermouw?” We mogen raden. Ofwel is het choco ofwel spaghettisaus. Van Dina’s kinderen, uiteraard. Lang leve de ploetermoeders. Vanochtend hadden de twee vrouwen bijna hetzelfde scenario. Snel-snel de kinderen klaarstomen. Boterhammen geven, kleren aantrekken, hen aan school en de crèche afzetten en dan naar VTM rijden. “Ik ben wel nog gaan sporten nadat ik mijn dochter aan school heb afgezet”, zegt An op een Sex and the ­City-toontje. Met wuivend handje. Dina en ik zuchten. Serieus? Zo’n perfecte vrouw dan? “Maar nee gij! Ik hou het al twee weken vol. Het is een voornemen, we zien wel. Drie weken geleden zou ik nog gezegd hebben: Ik heb dertien Kinder ­Bueno’s opgegeten.”

Heerlijk, die twee. Je zou denken: Dina, de brave huismoeder en An, de rock-’n-rollmoeder, maar ze lijken meer op elkaar dan je zouden denken. Dina: “Ik heb ook een tattoo. Op mijn rug. Het Chinese teken voor vrouw. En mijn zoon Isak zag An onlangs op tv en zei: Kijk, mama. Dat ben jij.”

Blij toen ze je vroegen, An?

An: “Ik keek elk jaar naar Boer zkt Vrouw. Dus was ik blij. Ook omdat ik echt graag eens iets wou doen buiten de studio. Weg van die shiny floor, van die blinkende vloer. De glitter en glamour. Gewoon in de schapenkak lopen. Ik ben ook gewoon ­schapenkak.”

Dina: “Ze moest wel eerst toestemming vragen aan mij.” (lacht)

Dina, de patrones van de boeren. Zei jij niet eerder dat je andere dingen wou doen dan ‘Boer zkt Vrouw’?

Dina: “Ik wil nog altijd heel graag andere dingen doen en het leek een afgesloten hoofdstuk, maar Boer zkt Vrouw blijft wel mijn kindje. Ik moest er niet eens over nadenken. Zeker omdat het nu in het buitenland is. En het blijft mooi om te zien hoe ­gewone boeren hun hart openstellen en op zoek gaan naar een vrouw.”

Wel straf, je nam de drie maanden oude Thor mee naar de opnames in het buitenland. Ging dat?

Dina: “Halleluja aan de borstvoeding. Thor is meegevlogen naar Noorwegen, Canada en Duitsland. Mijn man Wim ging dan een wandelingetje met hem maken en zodra Thor honger had, kreeg ik een berichtje. Dan gaf ik hem melk en kon de rest van de crew even een cola drinken.”

Zouden jullie dat kunnen: aan de andere kant van de ­wereld wonen voor de liefde?

An: “Als dat voor de man van je leven is, wel. Je wil gewoon bij hem zijn, waar dat ook is. Ik ben niet honkvast. Heb nu wel een dochter, maar dan nog. Afstand zou nooit een reden zijn.”

Dina: “Ik ben wel een familiemens, maar de liefde doet alles. Je kan ook skypen. De boeren in Zuid-Afrika, Canada en Australië, ja die wonen wel ver. Maar als je een beetje avontuurlijk aangelegd bent, waarom niet?”

An: “Als je echt van iemand houdt, stem je je ­levens op elkaar af. ”

Ik zeg het niet graag: de veertig is in zicht bij jullie. Dat is niet jong, in de media welteverstaan. Het kan zo voorbij zijn.

An: “Ik denk daar echt elke dag aan. Ik presenteer op deze zender heel veel programma’s nu, maar ik weet ook dat het er morgen nul kunnen zijn. Ik ben me daar heel bewust van. Maar komaan, we zijn anno 2018. Een vrouw moet niet meer afgeschreven worden omdat ze veertig is. Wat voor bullshit is dat, zeg. Nu pas heb ik de levenswijsheid, het ­metier. Nu pas sta ik sterk in mijn schoenen. Kijkers willen niet enkel presentatoren tussen 18 en 25 zien. Dat is één doelgroep. Maar veertig en daarboven, dat is ook een grote doelgroep.”

Jullie omarmen het ouder worden? Spataders zijn mooie, blauwe rivieren?

Dina: (schaterlacht) “De spataders heb ik deskundig laten verwijderen. Zo poëtisch zou ik het niet zeggen. Het klinkt gek, maar ik sta niet echt stil bij mijn leeftijd. Wellicht ook omdat ik twee jonge kinderen heb. Ik zit heel goed in mijn vel.”

An: “Ouder worden is niet in verval treden, hé. Het is juist openbloeien.”

Jullie willen allebei niet te veel aandacht op jullie ­persoon.

Dina: “Ik ben geen tafelspringer. Niet degene die per se de aandacht wil.”

An: “Ik ben wél een tafelspringer na twee cosmopolitans, maar dat is dan letterlijk.”

Dina: “Ik ben dan degene die je van tafel sleurt en zegt: Kom, ik rij. Ach, tv is ook maar tv, hé.”

An, jij schermde jezelf vroeger heel erg af.

An: “Ja, omdat niet iedereen altijd even oprecht met je is. Dan bots je met je kop tegen de muur, en moet je wel een muur opzetten. Met ouder worden begin ik dat te relativeren. Ik zit er niet meer zo mee in wat de mensen allemaal van mij zeggen. Dat lukt nog niet voor de volle honderd procent, maar ik probeer het toch. Als ik nu zie hoe sommige media of Twitteraars kandidaten uit een programma aanvallen, dan kan ik daar nog altijd niet tegen.”

Zoals Marjolein uit ‘Blind Getrouwd’ die als hardvochtige heks wordt neergezet?

An: “Voilà. Dat zijn mensen die net als onze ­boeren oprecht een lief willen vinden, oprecht hun hart willen delen en dan bam! Duizend messen ­erin.”

En de deelnemers van ‘Temptation Island’ dan?

Dina: “Ja, maar dat is sensatie. Die zoeken het op.”

An: “Deborah Leemans kan zich nog altijd ­inschrijven voor Boer zkt Vrouw.”

Dina: “Nee serieus, onze boeren bijvoorbeeld, die zoeken geen sensatie. Vroeger had ik daar echt hartzeer van. Een boer vertelde bijvoorbeeld dat hij nog nooit een relatie had gehad. De kans was groot dat hij nog maagd was, maar dat wil je dan niet zo vertellen op tv. Je verpakt dat dus in een mooi verhaal. En wat doen de boekskes dan? In koeien van letters: Hij is nog maagd. Dat is zo pijnlijk.”

“Wij zijn een invasie in hun leven, maar behandelen hen met heel veel respect. We overleggen altijd hoe we iets mooi kunnen vertellen en dan doen de boekjes net het omgekeerde. Erg. Dat doet pijn.”

An: “Ik heb zelf jaren de tijd gehad om een dikker vel te kweken, maar die mensen niet. Uit het niets kijken plots één miljoen Vlamingen naar jou. Naar het meest intieme van je leven. Dat is potverdikke wel lastig. Dan wil ik hen wel in bescherming ­nemen.”

Is het soms zelf niet moeilijk om te verdwijnen als BV? Je kan nooit een kopje koffie drinken zonder dat iemand kijkt.

Dina: “Ik trek me dat niet meer zo aan. Nog een voordeel aan ouder worden. Bovendien ben ik vaak onherkenbaar in jogging.”

An: “Door een kind te krijgen heb ik zoveel gerelativeerd. Vroeger zou je me niet dood gevonden ­hebben met een niet-matchend ondergoedsetje of ongeschminkt. Ik wou er altijd goed uitzien. Nu niet meer, ik ben gewoon echt de schapenkak van Boer zkt Vrouw. Ik poets elke dag de mest van mijn paard op en schep de uitwerpselen van mijn honden uit de tuin. Ik heb altijd vuile kleren aan. Ook aan de schoolpoort. Nooit hoge hakken of een mooi rokje. Nooit make-up. Enkel als ik op televisie kom, dan wel.”

An, je bent eigenlijk een alleenstaande mama.

An: “Gisteren was Staf Coppens bij mij. Ik zou dat niet kunnen, hoe jij het allemaal doet, zei hij. Ik weet niet hoe je dat ­anders doet. Ik ben het gewoon zo. Had ik daarnaast ook nog eens een vent in huis die op zijn beurt begint te neuten en aandacht nodig heeft, ja, dan zou het niet gaan. Nu heb ik de luxe om alles wat ik heb aan mijn kind te geven. Let op, het is niet gelopen zoals ik het had gedacht en gewild. Ik had echt veel liever een gezin voor haar gehad. Maar voor mij gaat het nu. Ik ben blij dat ik haar alles kan geven. En zie de schoonheid er wel van in.”

Je draagt een trui met ‘Fuck the boysclub’. Moet ik daar iets achter zoeken?

An: “Nee, ik keer de man niet de rug toe. Het is ­gewoon een oude trui die ik aanheb. Je kan het ook anders interpreteren. Fuck the boysclub. Heb je hem?” (schaterlacht)

Je vertelde me ooit dat je nog nooit het gevoel hebt dat je je kind achter het behang wil plakken. Ik vind dat ongelooflijk.

An: “Let op, onlangs was het bijna van dat. Op een ochtend. Ik wil een banaan, dus ik geef een banaan. Waarop zij: Ik wil geen banaan. Oké, dan niet. En dan wou ze toch weer een banaan. Je kent het wel. Ik dacht: nu is het echt genoeg. Ik schoot uit. Het werd plots stil. Oei sorry lieverd, mama bedoelde het niet zo. Ik ben soms ook een beetje moe en heb hoofdpijn. Ik voelde me daar zo slecht over.”

Dina: “Amai, dan ben ik echt rock-’n-roll, hoor. Ik kan mijn kinderen wel constant achter het behang plakken. Ik heb twee vikings in huis. Soms moet ik toch serieus van leer trekken.”

An, moet jij dat dan nooit?

An: “Die loopt gewoon over mij.” (lacht)

Dina: “Zie je, An is eigenlijk het watje van ons tweeën.”

Hebben jullie de eeuwige moedertwijfel: doe ik het wel goed?

Dina: “Ik zag ergens de slogan in een toilet: Andere moeders doen ook maar wat. Als we dat nu eens met zijn allen in ons hoofd zouden steken. We proberen het gewoon allemaal goed te doen. Als ik in de supermarkt een mama met een krijsend kind tegenkom, dan kijk ik altijd eens naar die mama. Met een blik van: het komt goed, we verstaan elkaar.”

An: “We willen allemaal te veel een perfecte ­moeder zijn. Lang leve de goedgenoegmoeder.”

‘Boer zkt Vrouw’, zondagavond om 20.00 uur bij VTM