column
“Pas op het trouwfeest kregen we de bestemming van onze huwelijksreis. Het was alsof we in een tv-programma zaten”
Zestien jaar geleden trouwden de man en ik. Als cadeau vroeg ik mijn zus om ons te verrassen met een huwelijksreis. Ze zamelde geld in bij de vrienden en boekte een reis.
Hangen met Jo
Jo Verhenne is scenariste, bedenkster, bio-ingenieur en moeder van drie. Ze houdt van gênante situaties en heeft een hekel aan beknopte omschrijvingen van wie ze is. Je zou haar gewoon eens moeten leren kennen.
Pas op het trouwfeest kregen we de enveloppe met daarin onze bestemming. Het was net alsof we in een tv-programma zaten en straks ook nog een wasmachine mee naar huis mochten nemen. Zenuwachtig scheurde ik de enveloppe open. Er stond: Buenos Aires. Maar in the heat of the moment las ik alleen de letters B en A. Heel even was ik ervan overtuigd dat we naar Bonaire gingen. “We gaan naar Bonaire”, riep ik tegen de man, “dat wordt snorkelen!” Hij keek me vreemd aan. Ik las het briefje opnieuw: Buenos Aires. “Of wacht, nee, we gaan naar Argentinië!”
De avond na het trouwfeest zaten we al op het vliegtuig richting Buenos Aires. We hadden een Lonely Planet meegekregen en deden een poging om ons nog snel wat in te lezen. Want de eerste vijf nachten in Buenos Aires waren inbegrepen, maar de overige twee weken moesten we zelf inplannen.
“Ook in het verrassingspakket inbegrepen: een aantal tangolessen, die ’s avonds in het hotel werden gegeven. Wie weet waren wij wel natuurtalenten!”
Buenos Aires is fantastisch. Elke ochtend deden we ons in het chic hotel tegoed aan het gigantisch ontbijtbuffet, waarna we de bruisende stad in doken. Ook in het verrassingspakket inbegrepen: een aantal tangolessen, die ’s avonds in het hotel werden gegeven. We hadden nog nooit samen danslessen gevolgd, dus leek ons dat wel spannend. Wie weet waren wij natuurtalenten!
Al na de eerste les bleek helaas dat wij met voorsprong de slechtste tangodansers van de groep waren. We struikelden over elkaars voeten en echt vlot was onze dans niet te noemen. Dat viel ook de leraar op. Tijdens de tweede les nam hij het even over van de man. Ik deed mijn uiterste best om alle tips en tricks die we hadden gekregen toe te passen. Maar na een minuut zei de tangoleraar: “Je volgt niet helemaal, je leidt ook.” Ik zei dat ik nog eens mijn best zou doen en probeerde hem met heel mijn lichaam te volgen. De tangoleraar stopte en zei: “Je blijft leiden.” Hoeveel ik ook mijn best deed, het lukte niet. Intussen stond de man een paar meter verderop te lachen. Toen hij er weer bij kwam, gaf de tangoleraar hem een schouderklopje met de woorden ‘good luck’. En dat was het begin van een heel mooi en evenwichtig huwelijk.
