De vloek van Harry Kane: nog altijd wacht de Engelse spits, nu bij Bayern München, op een hoofdprijs

Met gemengde gevoelens zal Harry Kane zondagavond naar de beelden hebben gekeken van feestvierende voetballers van Bayer Leverkusen. Op een historische wijze had de voetbalafdeling van chemieconcern Bayer AG een einde gemaakt aan de elf jaar durende hegemonie van Bayern München, de club waar de Engelse vedette afgelopen zomer onderdak vond. Na veertien jaren zonder een trofee, bij Tottenham Hotspur, wilde de 30-jarige spits eindelijk eens een beker vasthouden. Geen individuele prijs voor de meeste doelpunten maar een teamprijs. Een landstitel, bijvoorbeeld.

In Engeland wordt spottend gesproken over ‘de vloek van Kane’. Gretig werden vorig weekeinde de beelden gedeeld van Kane die wezenloos in de verte keek, nadat Bayern, na 0-2 te hebben voorgestaan, met 3-2 onderuit was gegaan tegen middenmoter Heidenheim. Dat was het moment waarop de titelrace tegen het ongeslagen Leverkusen definitief werd verloren. ‘Je kunt de jongen wel uit Tottenham halen’, grapte een Engelse analist, ‘maar Tottenham niet uit de jongen.’

In zijn Londense jaren speelde Kane vier finales, die alle vier verloren gingen. Met het tragikomische Tottenham verloor hij twee keer de League Cup-finale (tegen Chelsea en Manchester City), alsmede de finale van de Champions League tegen Liverpool, na de sensationele winst op Ajax. Met het Engelse team bereikte hij in 2021 de finale van het Europees Kampioenschap, maar die werd in het eigen Wembley op strafschoppen verloren van Italië.

Het doet denken aan het lot van Alan Shearer, de topscorer aller tijden van de Premier League. Hij won maar één prijs, een landstitel met Blackburn Rovers.

Ander soort glorie

Kane was op weg het Premier League-record van Shearer te breken, maar hij koos voor een ander soort glorie, bij Bayern München. Een transfer naar Manchester City, een team waarmee hij zonder problemen een beker had kunnen winnen, werd tegengehouden door Tottenham. Voorzitter Daniel Levy liet hem naar Duitsland vertrekken, voor 100 miljoen pond. Hij nam op gepaste wijze afscheid door vier doelpunten te maken in een 5-1-oefenzege op Shakhtar Donetsk. ‘He’s one of our own,’ zongen de Spurs-fans. Dat de jonge Kane een Arsenal-fan was, hadden ze gemakshalve al verdrongen.

De stap naar Duitsland was een sprong in het diepe. In het verleden hadden spitsen uit het Engelse voetbal wisselende ervaringen op het vasteland. Eind jaren tachtig verruilde Ian Rush Liverpool voor het Italiaanse Juventus. De Welshman had meteen heimwee, kon niet wennen aan het catenaccio en keerde na een seizoen terug. Frank Stapleton was halverwege jaren tachtig geen succes bij Ajax. Beter verging het Kevin Keegan bij Hamburger SV en Gary Lineker bij Barcelona.

De vloek van Kane sloeg reeds toe in zijn debuutwedstrijd. In de eigen Allianz Arena verloor Bayern München de strijd om de Duitse Super Cup met 0-3 van RB Leipzig. Het was voor het eerst dat Leipzig deze prijs won.

Dat was de eerste ‘verloren’ prijs. Het uitzicht op de tweede verdampte begin november, toen Bayern München in de tweede ronde van de DFB Pokal met 2-1 verloor van derdedivisionist FC Saarbrücken. Kane moest Bayerns grootste vernedering sinds het 1-0-verlies van dertig jaar eerder tegen TSV Vestenbergsgreuth lijdzaam toezien. Trainer Thomas Tuchel had hem rust gegund.

Afmaker zonder opsmuk

Ondertussen doet Kane wel wat hij altijd doet: scoren. De teller staat, in alle competities, inmiddels op 39 doelpunten in 39 wedstrijden. Voorlopig hoogtepunt was een doelpunt vanaf de middenlijn tegen Darmstadt. Maar doorgaans is Kane een afmaker zonder opsmuk, als een een weerspiegeling van zijn persoonlijkheid.

Kane heeft geen tattoos, is niet het middelpunt van schandalen. Zijn vrouw is zijn jeugdliefde, zijn broer is zijn makelaar. De ‘game’ gaat boven de ‘fame’ voor de man die op het wijsje van Boney M’s Rasputin wordt bezongen: ‘Ra Ra Rasputin, England’s got a goal machine, he’s Harry Kane and he’s gonna score.’

Zijn transfer naar ‘FC Hollywood’, de bijnaam van Bayern, had ook te maken met zijn ambitie om op het allerhoogste niveau te spelen. Dat verlangen zal te maken hebben met het kronkelpad dat hij heeft afgelegd. In zijn eerste jaren bij Tottenham Hotspur werd Kane uitgeleend aan Leyton Orient, Millwall, Norwich City en Leicester City. Een groot verschil met collega-aanvallers Phil Foden en Bukayo Saka, die nooit op deze wijze zijn ‘ontgroend’. Tottenham was trouwens zijn tweede keuze. De jonge Kane zat in de jeugdacademie van rivaal Arsenal, maar op zijn 12de kreeg hij te horen dat hij niet goed genoeg was.

Uitgerekend Arsenal staat nu in de weg, richting Europese glorie, te halen eind mei in de finale van de Champions League op Wembley, het stadion dat zijn tweede huis is. In de eerste wedstrijd van de kwartfinale tegen Arsenal scoorde Kane vanaf elf meter, zijn vijftiende doelpunt in twintig wedstrijden tegen Arsenal. Kane kwam goed weg, toen hij slechts geel kreeg voor een ogenschijnlijke elleboogstoot. Hij vond zelf de gele kaart onterecht. Na de wedstrijd reageerde hij tijdens een televisie-interview langs het veld op zijn typische manier op de plagerijen van nagebleven Arsenal-fans. ‘Ik denk dat ze een zwak voor me hebben’, zei hij.

Als Bayern München er niet in slaagt om voor de zevende keer Europees clubkampioen te worden, dan volgt voor Kane een herkansing op de Europese titel. Engeland is op het EK een van de topfavorieten. Een Engelse titel op Duitse bodem, dat zou een waar Hollywood-einde vormen van Kanes zoektocht naar een hoofdprijs.