Isabeau na geboorte van Lucas: “Wat moet ik hiermee, dacht ik toen de dokter die baby op mijn buik legde”

Dat een Hollywoodactrice als Charlize Theron (42) meespeelt in een film over een postnatale depressie, kan Isabeau Verhaert uit Lint als ervaringsdeskundige alleen maar toejuichen. “Dit is weer een nieuwe stap in het bespreekbaar maken van wat nog altijd een taboe is”, vertelt Isabeau. “Toen ik op de Moeder Baby Eenheid in Zoersel werd opgenomen, kreeg ik de meeste bezoekers van alle mama’s. Dat komt omdat mijn familie, vrienden en ook mijn werkomgeving op de hoogte waren van mijn depressie. Maar de meesten verzwijgen het. Alles moet tegenwoordig Instagram-proof zijn.”

In de film neemt het uitgeputte personage van Charlize Theron op aandringen van haar schoonbroer een nachtnanny aan, om haar mentale gezondheid weer op de rails te krijgen. “Ik weet niet of dat bij mij een verschil zou hebben gemaakt”, zegt Isabeau. “Lucas sliep al na één week door. Ik heb dus bijna nooit onderbroken nachten gehad. Ik vind dat zelf moeilijk om te zeggen. Hij was eigenlijk de gemakkelijkste baby die je je kan inbeelden.”

Lucas was ook een heel gewenste baby. “Ik wou altijd een jonge moeder worden. Ook mijn partner Bert was klaar voor het vaderschap. Mijn zwangerschap verliep normaal, buiten de gebruikelijke kwaaltjes. Omdat de gynaecoloog schatte dat Lucas al 4,3 kilo woog in mijn buik, werd de bevalling ingeleid na veertig weken en twee dagen. Ik kreeg hormonen toegediend om de weeën op te wekken. Lucas woog uiteindelijk vier kilo. Maar toen ze hem op mijn buik legden, kreeg ik geen gelukzalig gevoel. Ik had meer iets van: wat moet ik hiermee?”

De bevalling was zwaar. Isabeau verloor veel bloed. “Ik had de grootste suite in de materniteit. Toen de verpleegkundige mij binnenreed vlak na de bevalling, zaten er al zes familieleden te wachten. Lucas was het eerste kleinkind. Ik herinner me nog dat ik ben flauwgevallen. ‘Iedereen buiten’, zei de verpleegster. Ook dat zou ik nu anders aanpakken. Ik zou meer rust nemen.”

Wachten op de roze wolk

Isabeau wachtte op de roze wolk. “Eerst dacht ik nog: het is de babyblues. Dat lees je wel vaker. Ik ben woensdag bevallen, en heb tot zaterdag het bed moeten houden met een blaassonde. Ik moest bloed bijkrijgen. Pas zaterdag heb ik Lucas voor het eerst zelf kunnen wassen. En zondag mocht ik al naar huis. Zo gaat dat tegenwoordig.”

De nacht voor ze naar huis mocht, was zwaar. “Lucas bleef huilen. Een schone luier, flesje, controleren of hij het niet te koud of te warm had: niks hielp. Ik drukte op het belletje voor de verpleegkundigen, maar ik moest mijn plan trekken. Zo leek het. Ik voelde mij in de steek gelaten en was heel opgelucht dat ik naar huis mocht.”

Kraamhulp had Isabeau thuis niet. “Niet nodig, dacht ik. Ik had het plan om de draad van mijn leven zo snel mogelijk op te pikken, en de baby gewoon overal mee naartoe te nemen. Zondag kwam ik thuis van de kraamkliniek en diezelfde dag stonden we op de opening van de nieuwe zaak van een vriend, zoals gepland. Met een vier dagen oude baby. Een dag later zat ik al op de trein naar Antwerpen.”

Lucas werd geboren eind september. Midden oktober begonnen er gaten in haar geheugen te komen. “Achteraf, tijdens mijn opname in de Moeder Baby Eenheid, heb ik geleerd dat ik te perfectionistisch ben. Ik vond het onrechtvaardig dat Bert na tien dagen al opnieuw mocht gaan werken, en dat ik drie maanden thuis moest blijven.”

Alles vers, geen potjesvoeding

Isabeau begon zichzelf te verwaarlozen. “Ik bleef in bed liggen. De was stapelde zich op. Bert stond te dicht bij mij om te zien dat er iets mis was. Hij deed wat hij kon.”

Het was Isabeaus mama die zag dat het fout liep. “Eén keer heeft ze op het punt gestaan om in haar auto te stappen toen ik niet meteen de telefoon opnam. Pas op: ik zou Lucas nooit iets aangedaan hebben. Hij kwam niets tekort en kreeg zijn eten op tijd. Op het maniakale af. Omdat hij reflux had, is Lucas vrij snel fruit- en groentepapjes beginnen eten. Mijn baby mocht niets uit een potje krijgen. Ik bereidde alles vers, tot op de gram correct zoals het moest. Zijn ensembles waren perfect. Zelfs kleedde ik mij niet meer aan, maar mijn baby moest mooi gekleed zijn.”

De moeder van Isabeau sleurde haar mee naar de huisarts. “Hij luisterde en gaf me handvaten om mijn leven weer in handen te nemen. Zo gaf hij mij de raad om dagschema’s op te maken, zodat ik een lijst kon afwerken. Maar in plaats van één A4’tje, werden dat bij mij drie A4’tjes. Als mijn lijstje ergens niet meer klopte – meestal was dat al in de voormiddag – crashte ik en kwam ik tot niets meer.”

Er kwamen vervolgafspraken bij de huisarts en antidepressiva. Half december mocht Isabeau weer gaan werken. “Ik dacht dat die afleiding mij goed ging doen, maar dat was niet het geval. Als administratief bediende had ik na mijn bevallingsverlof een heleboel mails weg te werken. Thuis deed ik Lucas van vrijdag tot maandag weg. Maar ik zorgde ervoor dat het niet opviel. De ene dag ging hij naar zijn peter, de volgende dag naar mijn ouders, en dan naar de ouders van Bert.”

De voeling met de realiteit verdween. “Ik moest naar de Carrefour voor een salade, maar bij aankomst wist ik het niet meer. Een depressie is heel raar. Je neemt niets meer op, je doet niet meer mee. De maandag nadat ik was beginnen werken, ben ik ingestort. Uiteindelijk heeft de huisarts mij doorverwezen naar de Moeder Baby Eenheid van het psychiatrisch centrum Bethaniën in Zoersel. Voor mij was dat een opluchting. Yes, ze gaan mij helpen!”

Het was midden december. Bert ging mee op intakegesprek. “Ik was boos dat ik niet meteen opgenomen kon worden. Er was een wachtlijst. Iemand die een psychose krijgt na de bevalling, gaat voor op iemand met een depressie. Nu snap ik dat, maar toen had ik het daar moeilijk mee. Mijn mama heeft zeven weken mantelzorgverlof genomen op het werk. Ik mocht niet alleen zitten.”

“Je familie ondergaat het allemaal mee. De druk op die mensen is enorm. Ook Bert heeft afgezien. Ik was zo lichtgeraakt. Nog iets dat ik tijdens de therapie geleerd heb: dat ik vroeger nauwelijks over mijn gevoelens praatte. Dat heb ik in Zoersel moeten leren. ‘Als je het niet zegt, kan ik het niet weten’, heeft Bert wel eens geroepen. En hij had gelijk. Ik praatte ook niet tegen Lucas. In Zoersel heb ik geleerd hoe ik met mijn baby moest communiceren.”

Van 13 februari tot 31 maart werden Isabeau en Lucas opgenomen in de Moeder Baby Eenheid. “Dat is kort. De gemiddelde opnameduur is drie maanden. Dat komt omdat ik het diepste van mijn depressie eigenlijk daarvoor al had doorgemaakt. Ik was heel gemotiveerd om te genezen, nam aan zo veel mogelijk activiteiten deel. Sommige therapieën zijn samen met je baby, andere alleen met de therapeut of samen met de andere moeders. Het is een open afdeling. Bert kwam ’s morgens als hij met de late stond of ’s avonds als hij met de vroege stond. Zo zag hij Lucas ook elke dag.”

Bij de opname viel een enorme druk van Isabeaus schouders. “De baby’s slapen op een aparte kamer, met verzorgenden die er desnoods de hele nacht mee rondstappen als ze huilen. Maar Lucas hoorde je niet. Hij heeft meteen urenlang aan één stuk geslapen. Ze vertelden me dat hij waarschijnlijk heel veel van mijn emoties overgenomen had. Hij was even uitgeput als ik. Nachtrust vormt een belangrijk deel van het genezingsproces.”

Genezingsproces

“De eerste week krijg je de tijd om te wennen aan de omgeving. De activiteiten bouwen zich rustig op. Beseffen dat de situatie niet oké is, vormt de helft van het genezingsproces. Er zijn mama’s in de Moeder Baby Eenheid die niet inzien dat ze met een zwaar probleem zitten. Er waren verplichte activiteiten waar ik naartoe ging, terwijl Bert op Lucas lette. Maar we gingen ook samen zwemmen, of naar de babymassage. Ik ging dansen met Lucas. In het begin vond ik het echt raar om die andere mama’s dat te zien doen. Spelenderwijs bouw je een band met je baby op en leer je wat baby’s leuk vinden om samen te doen. Ik ben in Zoersel ook veel gaan wandelen met Lucas.”

Wonen, werken, vrijetijd. Die drie thema’s zijn er ook in de Moeder Baby Eenheid. “Zo moesten we samen met onze baby naar de Colruyt om inkopen te doen, zodat we ’s middags zelf ons potje konden koken. Ik leerde mijn gevoelens op papier zetten en hield een dagboek bij. De contacten met de andere mama’s deden mij deugd. Ik was niet alleen!”

Met haar perfectionisme leerde Isabeau omgaan. “Ik weet nog dat ik in Zoersel al na vijftien seconden de microgolfoven opentrok om een flesje te warmen. Als dat na een minuut nog niet warm was, werd ik boos. Tot mijn persoonlijke begeleider zei: ‘Isabeau, als je elke tien seconden dat deurtje opent, geraakt dat nooit warm.’”

Na haar ontslag op 31 maart bleef Isabeau nog een tijdlang in dagopname in Zoersel, omdat ze zelf voelde dat ze het nodig had. “Op 1 juli ben ik opnieuw beginnen werken. Eerst acht uur per week, dan zestien uur, daarna vier vijfde. Mijn werkgever was heel begripvol.”

Drie jaar wachten

Bert wou altijd twee kinderen. “Maar met wat er allemaal gebeurd is, ben ik al blij dat we Lucas hebben. Misschien moeten we het bij eentje houden.” Isabeau lijkt dat momenteel ook te vinden. “Er wordt geadviseerd om drie jaar te wachten na een postnatale depressie. De kans op herval bestaat altijd.”

Isabeau en Bert zijn niet beschaamd. “Als ze mij volgende week op het werk over dit interview aanspreken, dan is dat zo. Het gebeurt meer dan je denkt. Het overkomt je.” Ze weten allebei dat er nog moeilijke momenten zullen volgen. “Jij woont in de toonzaal van de Gero”, grapt Bert soms tegen Isabeau. “Ze zal moeten leren dat Lucas rommel zal maken.”

Isabeau gaat weer voltijds werken, Lucas heeft het naar zijn zin bij de onthaalmoeder. Medicatie neemt Isabeau niet meer. “Het is oké om u soms niet oké te voelen. Dat is ook een belangrijke les die ik heb geleerd.”

www.moederbaby.be