15 jaar geleden droeg hij de broodjes rond, nu stapelt hij de prijzen op: vrienden verklaren het succes van tv-maker Tim Van Aelst

“We hebben geen tijd voor een burn-out”: het is een eeuwigdurend grapje tussen Tom Waes (50) en de tien jaar jongere Tim Van Aelst. Een grapje, met veel grond van waarheid: ze geloven allebei in werken tot je erbij neervalt. “Ik heb Tim opgemerkt toen hij als fixer werkte voor het programma De Slechtste Chauffeur van Vlaanderen. Ik ben zo ook begonnen bij Woestijnvis: koffie en broodjes ronddragen, van alles en nog wat doen op de set. Tim viel op. Hij was constant bezig, had áltijd zijn oren en zijn ogen open, deed af en toe voorzichtig een suggestie.”

Vanaf 2005 zou Waes samen met Tim Van Aelst drie seizoenen maken van Trigger Happy, een behoorlijk brutaal programma met de verborgen camera, én één seizoen van Tomtesterom. Waes weet waarom Van Aelst garant staat voor kwaliteit: “Hij neemt altijd zijn tijd. Veel tv-makers moeten aan een verschroeiend tempo programma’s maken. Zo ontstaat bloedarmoede. Tim heeft er altijd voor gevochten om tijd te krijgen. Tijd om een idee te krijgen, om de juiste mensen rond zich te verzamelen, om het idee uit te werken, tot in het kleinste detail. Tijd om zich te amuseren, ook. Het was zijn idee om met een zaalvoetbalploeg te starten. Ik speel erin mee, Matteo Simoni, Guga Baúl, Bruno Vanden Broecke. Ook daar, op en naast het veld, doet hij ideeën op.”

Geen dictator

In 2010 kwam Tim Van Aelst met Benidorm Bastards, dat hem zijn eerste Emmy Award zou opleveren. Sofie Peeters, zijn huidige vriendin, werkte achter de schermen van het programma met de 60-plussers dat de wereld zou veroveren. “Voor een buitenstaander komt Tim soms een beetje over als een dictator, maar het tegendeel is waar. Hij vraagt constant feedback. Hij zou het liefst van al de mening van zo veel mogelijk mensen willen horen, de meerderheid wint bij hem altijd.”

Sofie en Tim werken nauw samen sinds het tweede seizoen van Wat Als?, dat in 2011 van start ging en ook een Emmy Award opleverde. Ze geeft toe dat het perfectionisme van Van Aelst een zelfvernietigend kantje heeft. De man heeft enkel zijn hoofd nodig en gebruikt dat dag en nacht, maar zijn lijf moet wel vaker de prijs betalen. Een ontsteking aan de slokdarm, een maagbreuk, zware rugklachten die hem wekenlang aan zijn bed kluisterden: in het rood gaan lijkt voor Tim Van Aelst bijna een sport. “Hij beseft dat”, zegt Sofie Peeters, “en gelukkig gaan we nu een wat rustigere periode in. Ik doe mijn best om hem af en toe in te tomen”.

Nooit smakeloos

Bruno Vanden Broecke kent nog een ándere kwaliteit van Tim Van Aelst, met wie hij drie seizoen van Wat Als? maakte, twee seizoenen Safety First én een Safety First-film: “Tim kan heel goed toeschouwer zijn van zijn eigen werk. Een niet te onderschatten kwaliteit, hoor: hij heeft een feilloos instinct voor wat een breed publiek van jong en oud graag ziet. Tim vindt lachen héél belangrijk, daar begint voor hem alles. Hij combineert altijd een lach met iets spits dat nooit smakeloos is, nooit gratuit, nooit op de kap van een ander, altijd herkenbaar. Tim denkt altijd in combinaties. Hij weet dat zijn intuïtie niet volstaat, dus betrekt hij er andere mensen bij. Hij weet dat hard werken alleen niet genoeg is, dus zet hij af en toe een stap terug. Hij steelt met zijn ogen, maar noemt altijd de namen van wie hij steelt. En had ik al gezegd dat hij talent heeft? Hij beslist vaak welk liedje er onder een fragment gezet moet worden. En dat liedje klopt áltijd. Die man heeft een landschap aan liedjes en bijhorende gemoedstoestanden in zijn hoofd. En hij weet die er altijd perfect uit te plukken.”

Het programma Hoe Zal Ik Het Zeggen? leverde Tim Van Aelst zijn derde Emmy Award op. Uithangbord Jens Dendoncker noemt Van Aelst de peetvader die vaak tot vervelens toe gelijk heeft: “Maar vervelen doet dat nooit, want hij prikkelt je altijd om het nog iets beter en straffer te doen. Wie met hem werkt, vertrouwt hem blindelings. Ik zou niet zeggen dat hij nooit tevreden is, eerder niet snel tevreden. Alles laat hij testen voor een publiek. Spuw maar kritiek, zegt hij dan, laat jullie gaan. En als iemand zegt dat het twee seconden korter kan, probeert hij dat. Zo maak je van iets goeds iets héél goeds.”