Onze man volgde de hallucinante ondervraging van seriemoordenaar Renaud Hardy: “Mijn bloed kookte. Als je daar een bidon naft op giet, dan ontploft dat”

Het is allemaal de schuld van zijn ouders, dat weten we dan ook weer. Van een genie van een vader die wel hele sym­fonieën uit het hoofd kende, maar te veel dronk om zijn gezin te beredderen. En van een moeder die hele dagen roepend en huilend door het huis doolde. De kleine Renaud werd er zo hoorndol van dat hij naar zijn kamer trok en daar vereenzaamde. En astma kreeg van de stress. Zegt hij toch, want zijn twee zussen herinneren zich een heel andere jeugd.

Verlatingsangst, dat is het wat hem kwelt. “Door dat ­gebrek aan nestwarmte ontwikkelde ik een gigantisch probleem tegenover vrouwen. Ik kreeg een verschrikkelijke aversie van lichamelijk contact. Al goed dat het toch nog een voordeel had: toen een ­pater in Don Bosco met zijn handen tussen mijn benen zat, heb ik hem meteen laten ­verstaan dat ik daar niet van gediend was.”

Hoewel hij zo gruwde van ­lichamelijk contact, had hij al op zijn dertiende seks – “Ze besprong me terwijl ik in een tentje lag te slapen” en ook daarna heeft het Hardy nooit aan bedgenoten ontbroken.

Voorzitter: “Kunnen we het eens over seks en seksualiteit hebben? Hoe belangrijk is dat voor u?”

Hardy: “Ach, wat is belangrijk? Ik heb het zo vaak mee­gemaakt dat vrouwen wilden vrijen, maar dat ik zelf geen goesting had.”

Voorzitter: “Alle vrouwen zeggen nochtans het tegenovergestelde: dat u seksverslaafd bent.”

Hardy: “Ach, ze vertellen n’importe quoi. Zo is er in het post-Dutrouxtijdperk ook verteld dat ik mij in de sporthal met kinderen bezighield … Ik werd vervolgd voor kinder­porno, maar ik heb daar nooit bewust naar gezocht. Als je ­nudistenfoto’s binnenhaalt dan staan daar ook kinderen op, hè.”

Voorzitter: “Dat is hier telkens hetzelfde met u: ik stel een vraag en ge begint over iets anders. Ik vraag u: hoe belangrijk is seks voor u?”

Hardy: “Even belangrijk als eten.”

Voorzitter: “Eten doe je vier keer per dag.”

Hardy: “Ge kunt toch vier keer per dag seks hebben?”

Voorzitter: “Doris (C., zijn vriendin, nvdr.) moest u aanspreken met meester.”

Hardy: “Er moet er ene de baas zijn, hè. Anders loopt alles in het honderd. Dat is een kwestie van respect. Zoals ik u zou aanspreken met monseigneur.”

Voorzitter: “Dan zou ik denken dat u aan het lachen bent met mij. Volgens de dames die met u wurgseks hadden, kwam het initiatief steeds van u.”

Hardy: “Dat was pas na 2007, toen ik de diagnose parkinson kreeg. Ik ben toen veel extremer geworden in mijn daden. Ik was altijd sportief en op een gegeven moment begon mijn been te slepen. In de fitness noemden ze me John Wayne. De ene keer blokkeerde ik en de volgende keer niet, ze vonden me een komediant, een aansteller. Parkinson, ge ziet dat niet op uw gezicht hè. En ge weet ook niet wat u te wachten staat. Daarom ben ik gestopt met werken.”

Voorzitter: “Van wat leefde u dan?”

Hardy: “Van duizend euro ziekentrok, van wat mijn moeder en mijn oom me gaven en van Sinterklaas. Ik heb mij toen toegelegd op fotografie, drones, telegeleide autootjes en massages.”

Voorzitter: “Uitsluitend voor dames. Bij u thuis. Tegen betaling. Maakte u daarvoor reclame?”

Hardy: “Dat deden die dames zelf. Bouche à bouche. Die huppelden naar huis. Ik had olie, muziek – heel belangrijk – ik las boeken … Zo heb ik dat geleerd. Als u het dossier goed gelezen heeft, weet u dat ik magische handen heb. Het is een kwestie van rust te creëren in de geest en dat te laten uitstralen naar de handen.”

Van die rust was er weinig meer te bespeuren toen Hardy in mei 2014 aan het moorden sloeg. Hij zat gisteravond na de urenlange ondervraging al wat op zijn tandvlees en kraakte telkens weer, maar voorzitter Thys wilde per se nog twee zaken tegen het licht houden: de moord op Maria Walschaerts en de moord­poging op A.H., twee slachtoffers die hij van haar noch pluimen kende.

Hardy: “Ik had ooit eens bij mevrouw Walschaerts aangebeld omdat ik in die buurt naar een kennis op zoek was. Toen mijn vriendin Doris C. jojo speelde met mijn gevoelens, moest ik aan haar denken. Ik was radeloos. Ik zat onder de cocaïne en mijn bloed begon te koken. Alsof je een barbecue aansteekt en daar een bidon naft op giet. Dat ontploft, hè.”

Voorzitter: “Wanneer ontstond dat idee?”

Hardy: “Ik weet het niet meer. In a split second. Het is niet zo dat ik me ’s morgens aan de koffietafel afvroeg wie ik zou vermoorden. Er was chaos in mijn hoofd, ik wilde mijn pijn overbrengen op een derde.”

Fietsslot

De manier waarop, tart elke verbeelding. Hij sloeg zijn fietsslot rond de hals van de vrouw, stampte haar zo goed als dood, sleurde haar met het slot naar de slaapkamer en verkrachtte haar.

Voorzitter: “Je was een brandende ketel, zei je. Was die brand daarna dan geblust? Heeft daar achteraf iemand iets van gemerkt?”

Hardy: “Nee, dat was volledig uit mijn systeem.”

Maar niet voorgoed. Vijf maanden later stond hij ’s nachts aan de deur van A. H. in Bonheiden.

Hardy wilde die avond een heel gezin uitmoorden, maar de slachtoffers die hij op het oog had, waren verhuisd. Waarop hij met een bijltje tevergeefs de deur van A. H. probeerde te slopen. “Terwijl ik een koevoet van een meter in mijn wagen had. Dom, hè?”

Voorzitter: “Met het snoer van de vijverpomp heeft u daar een kortsluiting veroorzaakt. Wat was daar de bedoeling van?”

Hardy: “Ik wilde die vrouw terroriseren. Als ik echt binnen wilde, dan was ik zeker binnengeraakt.”

Voorzitter: “En wat was de bedoeling, als u dan oog in oog stond met haar?”

Hardy: “Had ze me gevraagd om een koffie te drinken, dan zou ik dat gedaan hebben.”

Het zal wel. Zes maanden later probeerde hij in Zemst Veerle Eyckermans te vermoorden en een jaar later bracht hij in dezelfde gemeente Linda Doms om het leven.