De playlist van horrorpaus Papa Emeritus, frontman van metalband Ghost

Gaan de maskers af? Toch niet! Ook al heeft een nog lopende rechtszaak over royalties de identiteit van de Ghostbandleden onthuld. Sinds vorig jaar is bekend dat Tobias Forge (37) het meesterbrein is van de Zweedse metalband Ghost, waarvan de zanger zich als horrorpaus verkleedt en de muzikanten als gemaskerde handlangers. Maar Forge hangt nu niet ineens de schminkdoos aan de wilgen.

Forge: "Zolang mijn eigen doorsnee uiterlijk niet strookt met het personage dat ik wil neerzetten op het podium en de sfeer van de Ghostshows, blijven we gewoon optreden in onze vermommingen."

Forge, gitarist en, als Papa Emeritus, zanger van de band, ziet zichzelf als de regisseur van een muziekshow; noem het 'metal variété'. "Ghost is theater en dus zijn we theatraal." In het Amsterdamse kantoor van zijn platenmaatschappij zit de welbespraakte, jongensachtige man uit te leggen hoe hij op zijn manier de rock-'n-rollmagie oproept.

Buitenbeentje

Het Grammy-winnende Ghost is een buitenbeentje in het metalgenre. Want naast het automatisch geschut van overscherende gitaren en seismische drums, zet Ghost ook sterke melodieën in. Meerstemmige koortjes en toetspartijen geven de band soms een poppy geluid dat in het verleden zelfs de naam Abba opriep. Al slaat Ghost tekstueel een duisterder pad in.

Het vierde album, Prequelle, dat vandaag uitkomt, met als nieuwe zanger Cardinal Copia (ook Forge, volgens welingelichte kringen – Papa Emeritus is even van het toneel), is een conceptalbum dat een moderne, rijke, westerse maatschappij vlak voor haar val schetst. De songtitels spreken boekdelen: 'Ashes', 'Rats', 'Dance Macabre'. En dan komt in dat klassieke rijtje dood en verderf ineens een songtitel als 'Faith' voorbij.

Forge: "Uiteindelijk heb ik er vertrouwen in dat het goed gaat komen met deze wereld. Hoe angstaanjagend de huidige toestand er ook uitziet; hoe weerzinwekkend die halfgare baas van Amerika is, je moet je realiseren dat er duizenden aan het werk zijn om hem tegen te houden. Mensen hebben niet de intentie hem de wereld te laten vernietigen. We moeten vertrouwen op tijd. Als je iets de tijd geeft, zul je zien dat de situatie om je heen verandert, of anders misschien jijzelf wel."

Het klinkt verbazingwekkend rationeel voor een man die een doodshoofd op zijn gezicht schildert als hij naar zijn werk gaat. Is hij niet bang dat die boodschap gesmoord wordt door een dikke laag schmink? Forge: "Ach, er zijn in onze show en muziek zaken die verwijzen naar de werkelijkheid, maar die zijn er niet om antwoorden te geven. Ik vind dat vermaak een bepaalde hoeveelheid realisme in zich moet dragen, wil het overtuigen. Maar het dient in de eerste plaats als escapisme. Dit is entertainment en ik ben een entertainer."

Metallica – Master of Puppets (1986)

Een van de meest invloedrijke metalalbums van 's werelds grootste metalband.

"De band heeft al vroeg in zijn carrière moedige muzikale beslissingen genomen waarvoor ze maar weinig credit krijgen. Je hoorde het al op de voorgaande plaat Ride the Lightning, maar op Master of Puppets werd het geperfectioneerd: klassieke melodieën ingebracht door de toenmalige bassist Cliff Burton. Die plaat zit echt vol met ijzersterke hooks. En ik ben tot de dag van vandaag verbaasd dat tijdgenoten en fans dachten dat snelheid de kracht was van Metallica. Nee man, het zijn de ijzersterke melodieën!"

Frank Zappa – Sheik Yerbouti (1979)

Zappa's best verkochte album, dat ook de aandacht van de mainstreammedia trok.

"Het Frank Zappa-instapmodel. Als je dit goed vindt, kun je verder gaan graven in dat omvangrijke repertoire. Hierop heeft hij een stevige dosis humor verweven in catchy songs. Soms weird, soms heel eclectisch, maar altijd supermuzikaal. Ik ben een fan van zijn doorwrochte popsongs, zoals Bobby Brown, met een kop en een staart. Die befaamde ellenlange gitaarsolo's van hem zijn een andere kwestie. Die zijn soms zo excessief en in zichzelf gekeerd dat het lijkt alsof hij over de song heen masturbeert."

King Crimson – In The Court of the Crimson King (1969)

Debuutalbum van de Britse band, dat wordt beschouwd als een van de eerste progrockplaten.

"Zowel Zappa als gitarist Robert Fripp, die eigenlijk in zijn eentje King Crimson is, heeft mij beïnvloed. Niet op een letterlijk muzikale manier, maar in de zin dat ze beiden een hoogst particuliere wereld voor zichzelf schiepen, waar je als buitenstaander in kon stappen en waar je je over kon verwonderen. Dat wil ik ook met Ghost. Verder bevat deze plaat gewoon prachtige surrealistische muziek, ambachtelijk gecomponeerd. Het roept bij mij altijd een nogal weemoedige stemming op. Het Londense Hyde Park in 1969 bedekt onder de herfstbladeren, zoiets."

Pink Floyd – A Saucerful Of Secrets (1968)

Tweede album van de Britse pioniers van de psychedelische rock.

"Deze band heeft als kind mijn muzikale horizon enorm verbreed. Niemand van mijn leeftijd luisterde naar Pink Floyd. Eind jaren 80 gingen kids meer voor de liedjes die waren ontworpen om radiohits te worden. Maar toen ik dit voor het eerst hoorde, dacht ik: 'Wow, dit kan dus ook.' Ik kan me helemaal verliezen in die uitgesponnen psychedelische trips. Wat dat betreft ben ik misschien iets te laat geboren. In de jaren 70 was psychedelische rock meer rendabel."

Atomic Swing – A Car Crash in The Blue (1993)

Succesvolle Zweedse band van begin jaren 90.

"Een 'twohitwonder', want hoewel ze waanzinnig populair waren in Zweden, hadden ze maar twee hitsingles. De band heeft het geluid van psychedelische rock – dreinend orgeltje, jengelend gitaartje – in het popformat van couplet-refrein-couplet gegoten. Het spreekt iedereen die houdt van sixtiesmuziek wel aan. Ik koester die plaat ook omdat ik hem associeer met mijn adolescentie. In 1993 zag ik ze spelen. Het was een van mijn eerste liveconcerten."