Eddy Braem kondigt als ploegafgevaardigde van Beerschot Wilrijk buitenshuis de vervangingen aan bij de Mannekes. Weinigen weten echter dat hij vijftig jaar geleden het doel van Antwerp verdedigde. En niet zomaar een paar keer, tussen 1961 en 1975 werkte de haast legendarische doelman meer dan driehonderd wedstrijden af voor The Great Old.

“Ik genoot mijn jeugdopleiding bij Waaslandia Burcht en haalde er ook de eerste ploeg. Op een zondag tijdens mijn legerdienst als matroos bij de zeemacht in Brugge, kreeg ik bezoek van mijn lief. Ze had tot mijn grote verrassing papieren bij. Ik moest enkel een paar handtekeningen plaatsen en ik was lid van Royal Antwerp FC. Dat gebeurde zonder enige discussie over geld of contractduur. Zo belandde ik op de Bosuil. Eerst als bankzitter achter Wim Coremans, maar na drie jaar als zijn opvolger.”

Wat zijn uw mooiste herinneringen uit die periode?

“Nadat we in 1968 gedegradeerd waren naar de tweede klasse, forceerden we na twee seizoenen opnieuw de promotie naar eerste afdeling. Dat zijn momenten die je nooit vergeet. Ik werd ook één keer geselecteerd voor de nationale B-ploeg. Het werd 0-0 ­tegen Holland in Knokke. Verder speelde ik in de militaire ploeg samen met Wilfried Willems van Beerschot en met Paul Van Himst, Jean Dockx en Wilfried Puis van Anderlecht. En er zijn de blijvende vriendschappen met gewezen ploegmakkers. Zo hebben we nog steeds ons jaarlijks etentje met Robert Geens, Flor Bohez, Willy Van der Wee en tot voor kort ook Theo Van de Velde, maar die is ondertussen jammer genoeg overleden.”

Wat herinnert u zich van de derby’s uit uw tijd?

“Iedereen verdedigde fanatiek zijn kleuren en we plaagden mekaar, maar de sfeer was gemoedelijker, minder vijandig dan nu. Zo gingen we na de match met een aantal ­Beerschotspelers zoals Jules Van Opdorp, Jan Verheyen, Lothar Emmerich en Julien Van Puymbroeck samen een pint drinken bij Pittoors, een café op de Olympiadelaan, recht tegenover het stadion.”

Hoe beleefde u de derby van enkele weken geleden, toen u terugkeerde op de Bosuil?

“Ik had een beetje schrik, maar dat was voor niets nodig, want niemand herkende me nog. Er was een supporter die me aansprak en zei dat hij ooit ballenraper was geweest achter mijn doel. Ik was wel onder de indruk van de sfeer in de tribunes. Ook de meeste van de huidige Kielse supporters weten niet wie ik ben en kennen nog minder mijn sportief verleden.”

Hoe belandde u bij Beerschot Wilrijk?

“Na Antwerp speelde ik nog bij Wuustwezel en werd ik vijf jaar trainer in Zwijndrecht. Toen trok ik als trainer naar KFCO Wilrijk dat net gepromoveerd was naar 1ste provinciale. In mijn ploeg stonden toen Urbain Spaenhoven, Marc Brys en Dirk Vercauteren. Sportief werd het geen succes, want we degradeerden. Toch bleef ik gaan kijken naar Wilrijk, want ik voelde me er thuis. Toen John Vanderwaeren trainer werd, vroeg hij me als keeperstrainer. Dat heb ik 20 jaar gedaan, tot ik mijn dijbeen brak. Nadat mijn vrouw gestorven was, bleef ik op zondag telkens voor de wedstrijd gaan eten op Wilrijk. Ik had er mijn vrienden. Toen Eddy De Backer plots opstapte als ploegafgevaardigde werd mij die job aangeboden. Ik wou dat enkel doen op verplaatsing, want de gezelligheid bij het eten voor de thuiswedstrijden wou ik niet missen. Zo is sindsdien tot op vandaag Geert Nauwelaerts afgevaardigde bij de thuiswedstrijden en ik bij de uitwedstrijden.”

Wat dacht u toen Wilrijk plots Beerschot Wilrijk werd?

“Aanvankelijk, toen Beerschot failliet ging, lachte ik plagend met de vele Beerschotsupporters die Wilrijk ook telde. Dirk Vercauteren zei toen: “Pas maar op, misschien word je nog ploegafgevaardigde van den Beerschot.” Hij kreeg nog gelijk ook, maar ik geniet nog steeds volop van de sfeer binnen de club.”

Pronostiekje voor de derby?

“Nog maar eens 2-2 zeker, de vierde keer dan voor Beerschot Wilrijk. (lacht)” lacht Eddy diplomatisch.