Sanne Cant, de drievoudig wereldkampioene die zo verlegen is dat ze zelfs geen overwinningsfeestje wil
Enorm verlegen. Een beetje halve jongen ook, die eens niet zou weten hoe ze zich moet schminken. Te bang om haar hart open te stellen voor een lief. Verbluffend in wat ze over heeft voor haar sport. Dat is in een notendop Sanne Cant (28), voor de derde keer wereldkampioene veldrijden.
Weinig meervoudige wereldkampioenen die zo onzichtbaar zijn als Sanne Cant (Iko-Beobank), die in Denemarken een ijzersterk deelnemersveld versloeg en zo voor de derde keer op rij de beste van de wereld werd. Voorheen was ze al tien keer na elkaar Belgisch kampioen. Toch hebben de schijnwerpers haar nooit echt gevangen.
Dat ligt om te beginnen al aan de sport waarin ze uitblinkt: vrouwenveldrijden blijft nog altijd een lelijk eendje in het wielrennen. "Voor veel mensen is het maar dat", zegt Cant in Noorderwijk bij Herentals, waar ze een huis van dertien in een dozijn betrekt, maar met immense achtertuin. "Heb ik ooit al in het lijstje van Sportvrouw van het Jaar gestaan? Ooit al de Kristallen Fiets gewonnen? Zeker dit jaar, met alle respect voor Nina Derwael, had ik die trofee verdiend."
Haar vaak norse blik komt ook daarvandaan. "Als ik mij alle reacties op fora zou aantrekken, zou ik mij bij wijze van spreken kunnen ophangen. Nog altijd lees ik dingen als: 'Och zie, ze willen ook eens meedoen met de groten.' Sinds ik zaterdag wereldtoppers op de baan en in het mountainbiken heb verslagen, lees ik ook al eens: 'Ah, misschien kan die Sanne Cant toch iets.'"
Mensen zouden eens moeten weten hoe spartaans ze de afgelopen maanden naar die ene cross van zaterdag heeft toegeleefd. "Elke maaltijd heb ik tot op de gram afgewogen", zegt ze. "Dat ging zo ver dat ik 5 gram korstjes kon wegsnijden als ik merkte dat mijn boterham geen 105, maar 110 gram woog. Van september tot februari was het: eten, trainen, eten, trainen, eten, slapen. Stond er op mijn trainingsblad drie uur met twintig versnellingen, dan deed ik er ook effectief twintig en geen achttien."
Koersfamilie
Dat is de winnaar in de Kempense, die op haar zesde haar eerste wedstrijd reed en op haar 21ste professioneel veldrijdster werd. Jolien D'hoore zei ooit dat meisjes in België alleen bij toeval in het koersen rollen, met dank aan een fietsende broer of nonkel, en dat is in het geval van Cant niet anders. Haar twee broers koersen, twee nichtjes koersen, twee nonkels hebben gekoerst. "Ik zat als baby in de buikdrager van mijn mama al naar de cross te kijken", zegt ze. "Ik heb nooit iets anders gezien, nooit iets anders willen doen. Het zit echt in de familie, ja. En blijkbaar ook in de grond: Wout van Aert is net als ik opgegroeid in Lille."
Nooit iets anders gezien, en al bijna 23 jaar nooit iets anders gekend. "Ik heb weinig jeugd gehad", zegt Cant. "Ik ben nooit naar fuiven gegaan. Door de week was het: naar school gaan en sporten. In het weekend was het: wedstrijden rijden. Ik heb bijna geen vrienden die niks met de koers te maken hebben. Vorige zomer ben ik voor het eerst in mijn leven naar een concert geweest, naar Bruno Mars op Werchter Boutique.”
Dat Cant relatief onbekend is, ligt ook aan haarzelf. Ze schuwt de aandacht. In Lille wilden ze haar maandagavond vieren, maar de kersverse wereldkampioene wilde dat niet. "Ik ben te verlegen en niet sociaal", geeft ze toe. "Nee, dan kijk ik liever in de zetel naar mijn eigen wedstrijd, zoals ik maandagavond ook heb gedaan.”
Ze vindt het echt verschrikkelijk om in de aandacht te staan. "Ik ga het liefst naar de bakker of de winkel wanneer daar geen volk is, zodat ik niet tussen de mensen moet aanschuiven. Ik zou zelfs durven om te rijden naar een andere bakker als ik bij de mijne veel mensen zie staan.”
Cant is niet de veldrijdster die in een zwierige glitterjurk op een gala zal verschijnen. Ze heeft eerder iets weg van een garçon manqué. "Hoeft het te verbazen wanneer je het middelste meisje tussen een oudere en een jongere broer bent? Ik heb altijd met hen in de tuin geravot, ik kan me niet herinneren dat ik met poppen heb gespeeld. Ik schmink mij nooit, omdat ik daar ook geen behoefte aan heb. Ik zou trouwens niet weten hoe en ik heb niks van make-up in huis. Eten doe ik in de zetel voor de televisie. Is ook een mannelijk trekje, zeker?"
‘Ik ga het liefst naar de bakker of de winkel wanneer daar geen volk is, zodat ik niet tussen de mensen moet aanschuiven’
Prins op het witte paard
En dan heb je het gerucht dat ze lesbisch zou zijn. "Ja, dat heb ik dus ook al horen waaien", zegt ze. "Maar ik ben er redelijk zeker van dat dat niet het geval is. Nu, die roddels raken mij niet."
Ze is wel al een paar jaar single, een status die wat haar betreft gerust zou mogen veranderen. "De prins op het witte paard zou eraan mogen komen", geeft ze toe. "Het zou me rust geven mocht ik moeilijke dagen met een lief kunnen delen of na mentaal zware trainingen eens niet in een leeg huis moeten komen. Het probleem is dat ik niet weet waar ik een man zou moeten vinden die wil leven met een vrouw die aan topsport doet."
"Daar komt bij dat ik ook wel besef dat ik mijn hart niet echt openstel", geeft ze toe. "Want het laatste wat je als topsporter nodig hebt, is gekwetst worden, is liefdesverdriet. En als je je hart niet openstelt, kunnen ze het ook niet breken, hé." Maar dan zal ze ook die prins niet zien komen aanhollen. "Het zal misschien voor na mijn carrière zijn. Ik wil nog wel voor een vierde titel gaan, maar ik blijf ook niet eeuwig koersen. (lacht) En anders moet ik misschien maar eens meedoen aan Blind getrouwd."