Katy Perry in het Sportpaleis: bang vogeltje in dol lunapark

Katy Perry, de schat. Schoot twee uur lang als een flipperkastballetje van hot naar her in het Sportpaleis. Kliefde al zingend op een heuse planeet door het luchtruim. Klom op reusachtige dobbelstenen. Zoefde op een enorme klok door de zaal. Omgordde een Flying V-gitaar terwijl er reusachtige flamingo’s om haar heen dansten. Hees zichzelf als een hyperkinetische circusartiest aan kabels en ringen van het ene decorstuk naar het andere. 

Onderwijl flashten en flikkerden door oververzadigde kleuren verschroeide animaties over de videoschermen, het ene nog schreeuweriger dan het andere, tot onze serotoninereceptoren ervan overtuigd waren dat we aan de acid zaten. De soundtrack bij dat alles? Perry’s pompende, met egale, oorverdovende softwaresynths dichtgeplamuurde pophits.

Yessiree, de Californische zangeres sloofde zich als een gek uit om ons bij de pinken te houden. Aan knikkebollen kwamen wij niet toe. De papa’s, mama’s en de vele lagereschoolkindjes in de kuip kropen achteraf wellicht helemaal overprikkeld de auto in. Ooit een avond lang in een dolgedraaid lunapark opgesloten gezeten? Wel, deze show kwam in de buurt. We beklagen al die ouders die hun stuiptrekkende kroost die nacht onder de wol hebben moeten houden.

Een geboren performer, die Perry. Wij benijden haar voor de bovenmenselijke evenwichtsoefeningen die ze al musicerend tentoonspreidde, balancerend op een naar omhoog schietend minipodium of op een stervormige maanlander. Toen zij en haar danseressen zich aan kokette French cancan-achtige moves waagden op een smalle, zwevende balk vroegen we ons af waarom ze er niet stande pede afdonderden. Stalen bilspieren? Pattex? Hoe ze gezwind in hoge, laklederen laarzen over het podium hoste, dwong eveneens respect af. Alleen Prince zou het haar hebben nagedaan.

Mushroomtrip

Genoeg snoepgoed voor het oog, dus. De gigantische lippen die Perry opslokten tijdens ‘I Kissed A Girl’. De sprookjesachtige rozentuin die haar verzwolg en ons meewarig glimlachend aan Mena Suvari's rozenblaadjesscène in American Beauty deed denken. Hoe Perry tijdens het kleffe ‘Power’, getooid met gigantische engelenvleugels, over haar discipelen uitkeek: Kanye zou er bij stampvoeten van jaloezie. 

Niet alles ging even lekker binnen. Dat ze reuzegrote marionetpoppen met een televisie als hoofd liet opdraven tijdens ‘Chained to the Rhythm’, terwijl legendarische nieuwsbeelden over de beeldschermen gleden, oogde vooral potsierlijk. Neil Postman en Pierre Bourdieu hadden het wellicht dolletjes gevonden. De zuurstokroze kinderdroom tijdens ‘Teenage Dream’ was vooral creepy. Haar veel te lange interludium met een acteur in een idioot haaienkostuum deed aan als een mushroomtrip waarbij euforie plotsklaps vervelt tot paranoia. Het verklaart wellicht onze droge mond aan het einde van het liedje.

Het muzikale minkukel ‘Bon Appétit’, een liedekijn dat cunninlingus looft, werd opgevoerd bij een collectie vleesetende planten: een little shop of horrors die ons enigszins beklemde. Of heeft u de film Teeth nooit gezien? Dat Perry er prompt ‘What Have You Done for Me Lately’ van Janet Jackson aanplakte, deed ons vermoeden dat John Mayer, Orlando Bloom en Russell Brand misschien nog niet zo gek waren, toen zij ijlings het hazenpad kozen. Nu ja, wat weten wij? Wij gaan gewoon af op de onzin die ons op onbewaakte momenten ter ore komt.

Bitch slap

Zoals Perry’s krasse uitspraak dat ze “telkens ze in ons land komt meer en meer verliefd wordt op onze cultuur”. Bedoelt ze op konijn met pruimen, Bal Marginal en Karen maakt een plaat? Wellicht, want ‘Into Me You See’, de kwak schmalz die ze erachter gooide, getuigde niet meteen van een heldere geest. Nu, dat deden ellendige afdankertjes als ‘Déjà Vu’, ‘Tsunami’ of ‘Wide Awake’ evenmin. 

‘Swish Swish’, een bitch-slap voor Taylor Swift, rolde al wat overtuigender met de spierballen. Jammer dat Perry de beats stillegde om – hou u vast – een potje basketbal te spelen met een uit het publiek geplukte knapperd. Tot Perry’s teleurstelling bleek die gozer de Griekse beginselen toegedaan. “Ik heb de indruk dat we niet in hetzelfde team spelen", klonk het sipjes. Van noemenswaardige basket kwam ook niks in huis.

Yep, de hits troffen doel, behalve in de tribunes waar opvallend weinig fans rechtveerden. Sufgebeukt door de overdaad aan kleuren, acrobatieën en sportinterludia? Nochtans knalden ‘Dark Horse’, ‘Teenage Dream’, ‘Roar’, ‘Hot N Cold’ en ‘Firework’ voorbeeldig de zaal in. Tijdens dat laatste nummer vlijde Perry zich in de palm van een gigantische mensenhand, klaar om te worden verpulverd door de vingers. Zou ze zichzelf zo zien? Als een onzeker vogeltje, in de greep van de meedogenloze, veroordelende buitenwereld? Leidde ze daarom twee uur lang de aandacht af van zichzelf met opgefokt visueel spektakel? Ach, there are more things in heaven and earth, than are dreamt in your philosophy, niewaar? Zélfs Katy weet dat.