"Een kind sluit je niet op": de nuance in dit debat ging verloren in politieke strijd

Een kind sluit je niet op. Zo, met dat principiële standpunt over gesloten centra voor uitgewezen families zijn we snel klaar.

Of zou het kunnen dat er toch uitzonderlijke en liefst welomschreven omstandigheden mogelijk zijn, waarbij de staat geen enkele andere oplossing rest dan kinderen, samen met hun ouders, vast te zetten, in afwachting van definitieve uitwijzing?

Een brede parlementaire meerderheid vindt dat het dan moet kunnen. Die meerderheid is zelfs breder dan de (centrum)rechtse coalitie die nu de dienst uitmaakt. De wet die opsluiting van uitgeprocedeerde families weer mogelijk maakt, dateert uit het regeringsloze jaar 2011. Behalve CD&V, N-VA, Open Vld en MR, keurden ook sp.a en cdH de wet goed; enkel PS, de groenen en, om tegengestelde redenen, VB stemden niet in.

Hypocrisie

De ontstaansgeschiedenis van die vreemdelingenwet is leerzaam. Wisten sommige volksvertegenwoordigers dan niet wat ze stemden? Beseffen ze nu pas dat er ooit een regering zou kunnen komen die de daad bij het wettelijke woord zou voegen? Dat moet het geval zijn bij cdH, de partij die even vlot mee het verzet tegen de gesloten centra steunt als destijds de wet die die centra mogelijk maakte. Je kan dat ook hypocrisie noemen.

Ofwel keurden al die volksvertegenwoordigers de wet wel degelijk met volle bewustzijn goed. Omdat ze erkennen dat een asielbeleid dat afwijzing en terugwijzing omvat een ultiem middel nodig heeft voor die uitzonderlijke omstandigheden waarin sommige families de illegaliteit blijven opzoeken.

Natuurlijk mag je, zoals een breed middenveld doet, ook blijven vinden dat je nooit een kind achter een hek stopt. De consequentie is dan wel dat je voor een beperkte groep mensen aanvaardt dat ze in illegaliteit mogen voortleven. Maar is dat dan wel rechtvaardig tegenover de uitgeprocedeerde asielzoeker die kinderloos is en wel opgesloten kan worden?

Dit lastige debat kan enkel met nuance en precisie gevoerd worden. Die nuance is verloren gegaan in de politieke strijd, nu een eerste gezin ook echt opgesloten zit.

De verantwoordelijkheid daarvoor ligt in het midden. Aan de ene kant staat een staatssecretaris voor Asiel die al te gretig met de retorische spierballen rolt, mede om zijn matige beleidsresultaten wat bij te schminken. Aan de andere kant staat een oppositie, binnen en buiten het parlement, die even gretig afholt op elke rode lap.

De juiste vragen blijven daardoor onbeantwoord. Zijn alle alternatieven voldoende uitgeput? Is de situatie tijdelijk en onvermijdelijk? En vooral: blijft dit een ultiem middel dat slechts exceptioneel wordt ingeroepen, als alle andere middelen gefaald hebben om het asielbeleid voor iedereen gelijk te handhaven?

Dat is de essentiële kwestie voor de parlementaire meerderheid. Want als die meerderheid oogluikend zou toestaan dat gezinnen met kinderen opsluiten routine wordt, moeten we ons echt zorgen maken over morele grenzen die vervagen.