Direct naar artikelinhoud
Filmrecensie

Brief aan Astrid ‘Bryan’ Coppens: sorry, maar jouw filmdebuut is niet zo ‘amazing’

Still uit 'Verborgen verlangen'.Beeld RV

Er is iets grondig mis met Verborgen verlangen, het acteerdebuut van Astrid Coppens. Dat vraagt om een brief aan The Artist Formerly Known as Astrid Bryan, vond onze filmman Lieven Trio.

Liefste Astrid, ik heb oprechte bewondering voor het professionele parcours dat je hebt afgelegd. Laat dat duidelijk zijn. Een carrière als model, een eigen docusoap en zelfs een impact op de Vlaamse woordenschat - “pussy wagon” en “amazing”, het zijn woorden die niet meer uit ons taalgebruik weg te denken zijn, sinds jij ze in de mond nam. Astrid, je bent een geboren entertainer.

Verborgen verlangen wordt nu je acteerdebuut genoemd. Maar laten we eerlijk zijn: ook in Astrid in Wonderland was je al een beetje aan het spelen. Hoe dicht die Astrid Bryan daarin ook bij jezelf aanleunde, het was toch een typetje, een personage. En daar was niets mis mee. Zoals wijlen Eddy Wally, met wie ik je nu niet wil vergelijken, ooit zei: “Laat ze maar lachen, ik stopte het geld in mijn zakken.” Het rijmt niet, maar het klopt wel.

Still uit 'Verborgen verlangen'.Beeld RV

Schooltoneel

Dat je een zeker acteertalent hebt, valt dus niet te ontkennen. Alleen heb ik bij het bekijken van Verborgen verlangen moeten vaststellen dat dat zijn grenzen kent. Zeker als er grote emoties gespeeld moeten worden. Dat deed me telkens, eerlijk gezegd, een beetje aan schooltoneel denken. Ongetwijfeld erg schattig als je eigen kind op de planken staat – en met wat geluk zullen je diehard-fans ook op die manier naar je vertolking kijken – maar in deze film vond ik het vooral bijzonder vlak en artificieel.

Misschien heb je zelf ook getwijfeld om de rol van Louise Elsschot – een schoenverkoopster met schrijfambities, maar dat hoef ik jou natuurlijk niet uit te leggen – aan te nemen. Waarop de makers je wellicht zullen gewezen hebben op de toch wel interessante meta-dimensie van dit staaltje stuntcasting: in de film moet de knappe Louise zich voordoen als de auteur van een literair meesterwerk dat in werkelijkheid geschreven is door een bolronde brompot die nog geen half tv-interview tot een goed einde zou brengen. Dat is problematisch, want auteurs die willen scoren, moeten tegenwoordig bijna verplicht bijklussen als BV. En laat “BV” nu net jouw middle name zijn.

Still uit 'Verborgen verlangen'.Beeld RV

Bovendien hadden ze het in Nederland ook al gedaan in Het verlangen, waarvan Verborgen verlangen een remake is. Chantal Janzen, die daarin de hoofdrol speelde, is net als jij bekend van tv. Maar het verschil is dat zij bakken ervaring had in de musicalwereld, en ooit toneel studeerde. Zij moest de stiel dus niet meer op de set leren.

Cynisch

Is dit nu jouw schuld? Volgens mij niet. Ik denk alleen dat sommige mensen achter de schermen minder op jouw acteertalent uit waren dan op je bekendheid. 215.000 volgers op Instagram, dat is veel gratis reclame voor een film. En dat vind ik nogal cynisch, aangezien Verborgen verlangen zich net opwerpt als een aanklacht tegen de vermarkting van de cultuursector: de mensen zijn niet meer geïnteresseerd in doorwrochte, complexe kunst. Tenzij die aan een mooi snoetje wordt opgehangen. 

215.000 volgers op Instagram, dat is veel gratis reclame voor een film

Maar aan deze film is helemaal niets complex of doorwrochts. Er is alleen die mooie buitenkant. Waardoor de meta-vergelijking volledig mank loopt. Dat is niet amazing, dat is hypocriet en opportunistisch.

Vanaf 22/11 in de bioscoop.

Genre: Romantische komedie
Van: Maarten Moerkerke
Met: Astrid Coppens, Roel Vanderstukken, Matthias Sercu, Dominique Van Malder
Duur: 99 min.