Instagramfenomeen Flo Windey vindt nooit rust: "Tenzij in de armen van iemand, maar dat lukt niet 7 op 7"
De Franse schrijver Marcel Proust beantwoordde ze ooit in een vriendenboekje, nu geeft De Morgen er een eigenzinnige draai aan. Twintig directe vragen, evenzoveel openhartige antwoorden. Vandaag: StuBru’s festivalreporter Flo Windey (23). Wie is zij in het diepst van haar gedachten?
1. Summertime sadness, kent u dat gevoel?
“Nee, eerder het fallen leaves-gevoel in de herfst, wanneer de zomer voorbij is. De zomer is altijd superdruk voor mij. Ik moet elke dag iets doen, ik kan niet stilzitten. Leuke opdrachten, naar festivals gaan, feesten. Ik wil het gevoel hebben dat ik leef. Het wordt dus drie maanden feesten, met tussendoor blokken voor mijn tweede zit. Dat is het moeilijkste: wanneer je nog een kater hebt van al die festivals keisnel overschakelen naar de realiteit. Want ik wil wel slagen.
“Ik heb ADHD, wat maakt dat ik altijd druk en chaotisch ben. Enkel om te blokken neem ik rilatine, anders kan ik mij echt niet focussen. Een vlieg en ik heb ze gezien, ik volg ze. Vroeger in het middelbaar nam ik elke dag rilatine, maar ik werd er depressief van. Ik had geen vrienden meer en raakte sociaal helemaal geïsoleerd. Ik voelde me een beetje als een robot, kon niet meer spontaan en gevat reageren.
'Ik heb altijd massa’s energie, ben net een Duracell-batterij. Dat is vermoeiend voor mijn omgeving en niet iedereen kan ermee om. Rust vind ik nooit'
“Ik heb altijd massa’s energie, ben net een Duracell-batterij. Dat is vermoeiend voor mijn omgeving en niet iedereen kan ermee om. Rust vind ik nooit. Tenzij in de armen van iemand, maar dat lukt niet 7 op 7 hè. Van yoga word ik zot. Dat is fake. Je maakt jezelf alleen maar wijs dat je rustig bent.
“Na mijn tweede zit ga ik op reis en dan begint het nieuwe academiejaar met nieuwe opdrachten en tussendoor opnieuw feesten. (lacht) Het stopt dus nooit, hè. Bang voor het zwarte gat ben ik dan ook niet, want het vult zich telkens weer op.”
Wie is Flo Windey?
► geboren op 14 juli 1995
► digital creative, presentator, reporter
► studeert radiojournalistiek aan de AP Hogeschool in Antwerpen
► covert voor Studio Brussel de Vlaamse festivals als ‘Moeder Floverste’
► is met duizenden volgers een fenomeen op sociale media onder Vlaamse jongeren
2. Wat vindt u een belangrijke eigenschap van uzelf?
“Dat ik mensen kan doen lachen. En tegelijk kan ik ook wel meepraten over de diepere dingen.
“Ik kan over alles grappen maken. Mijn humor is vaak heel donker, soms zelfs ongepast. Ik kan naar iemand luisteren die vertelt over haar eetstoornis of depressie of borderline en dan zo’n ongepaste opmerking maken dat ze ermee moet lachen. Ik kan mensen doen lachen met hun eigen miserie. Je kunt er immers niet veel tegen doen: je kunt in behandeling gaan, maar uiteindelijk blijft alles rondom je gewoon doorgaan.
“Waarin mijn succes schuilt? In het feit dat ik mezelf niet serieus neem, denk ik. En de grenzen van de Vlaamse sociale media probeer te pushen. Waarom mag een vrouw haar tepels niet tonen op Instagram, bijvoorbeeld? En een man wel? Ik wil mensen doen lachen en tegelijk doen nadenken. Waarom je foto’s op een zieke manier fotoshoppen voor Instagram? Als ze jou in het echt zien, zullen ze wel merken dat het niet klopt. (lacht)
“Ik studeer radiojournalistiek en zou heel graag een podcast maken met verhalen van jongeren. Ik zou transgenders en holebi’s en jongeren met een migratieachtergrond aan het woord willen laten, over hun coming-out, over homofobie, over racisme, over het hoofddoekengedoe, enzovoort. Ik had gehoopt dat onze generatie daar klaar mee zou zijn. Maar als je dan de Gentse beweging Schild & Vrienden bezig hoort, trek je toch je ogen open. We hebben de generaties voor ons keiveel fouten zien maken op dat vlak, hoe kunnen wij nog altijd zo narrow-minded zijn?”
3. Wat is uw passie?
“Muziek. Concerten. Festivals. Een leven zonder kan ik me niet indenken. Of je nu in je living staat of op de top van een berg, muziek zuigt je weg. Ik vind het jammer dat ik zelf geen instrument kan bespelen.
“Ik kan uren naar dezelfde muziek luisteren. Obsessief zelfs. Tot grote haat van iedereen rond mij. (lacht) Ik heb dat nu superhard met Florence and the Machine. Dat album is keigoed.
“Maar ik luister ook naar foute muziek. ‘Een ster’ van Stan Van Samang passeert soms weleens twintig keer per dag, ja. Echt waar. Of K3. Ik studeer ook met muziek en als ik zin heb om te dansen, om helemaal los te gaan, doe ik dat ook. Als mensen door mijn muziek scrollen, zijn ze soms stomverbaasd. Mijn keuze gaat van leuke hiphop en indieshit tot werkelijk alles uit de jaren 80. Niet alleen Fleetwood Mac dus.” (lacht)
'Toen ik 16, 17 was, wilde ik niet meer leven. Ik heb dat toen brutaal eerlijk aan mijn familie verteld en dat heeft hen heel erg pijn gedaan'
4. Wat is uw zwakte?
“Ik vertrouw heel snel mensen en ben dan weleens naïef en besef te laat dat mijn vertrouwen misbruikt werd. Wraakgevoelens ken ik niet. Maar als iemand mij diep gekwetst heeft, blijft die beter voor altijd heel ver uit mijn buurt.”
5. Wat is uw grootste angst?
“Mijn familie teleurstellen. Dat is al gebeurd, en ik wil dat echt niet meer. Ik heb een hechte band met mijn familie, ook met mijn grootouders, met wie ik heel veel tijd heb doorgebracht op woensdagen en in het weekend omdat mijn ouders het heel druk hadden.
“Toen ik 16, 17 was, wilde ik niet meer leven. Ik heb dat toen brutaal eerlijk aan mijn familie verteld en dat heeft hen heel erg pijn gedaan. Ik ben dus als de dood dat ze dat nog eens zouden moeten horen.
“Aan mijn oma heb ik moeten beloven dat ik mezelf niets zou aandoen. Mijn opa leefde toen nog. Als een van de mensen voor wie je blijft, dan wegvalt (met trillende stem), is dat wel moeilijk. Hij is twee jaar geleden gestorven, de dag voordat ik op Tomorrowland moest werken. Dat was een heel vreemde periode. Terugkomen van Tomorrowland, je kleren uittrekken en een zwart kleedje aantrekken. Absurd.
“Als 16-jarige voelde ik mij enorm alleen op de wereld. Ik ben van school veranderd, vond geen vrienden, werd gepest. Ik zat vaak alleen op de speelplaats een boek te lezen. Tot op een dag het knapste meisje van de school naar mij toe kwam en vroeg naar welke muziek ik aan het luisteren was. Ik zei: The Cure, David Bowie, en toen zijn we beginnen praten. Zij was de allereerste persoon tegen wie ik echt kon babbelen en mijn hart kon luchten. Op dat moment besefte ik: als ik nu niet blij ben met wie ik ben, moet ik aan mezelf werken. Zij is mijn beste vriendin geworden. Ze heeft mij meegesleurd naar leuke feestjes en mij nieuwe mensen leren kennen. Ik denk dat zij niet beseft hoeveel zij voor mij betekend heeft.
“Mijn ouders zijn nog altijd heel bezorgd om mij. Als je je kind zo gezien hebt, kan dat ook niet anders, denk ik. En het voelt ook als een geruststelling dat ze er zijn. Ik kan altijd bij hen terecht. Ik zal misschien onder mijn voeten krijgen dat het geen naam heeft, maar ze zullen mij helpen.”
6. Wanneer hebt u het laatst gehuild?
“Daarnet, hè, bij de vorige vraag. En daarvoor: toen ik in m’n eentje de zolder van mijn opa en oma aan het opkuisen was en in een doos een keigrote kader vond met hun trouwfoto. Dan stort je wel effe in. Ik kan het gewoon niet vatten dat iemand van je familie weg is. Als je getrouwd bent, dat de ander er plots niet meer is. Als de liefde van je leven weg is, hoe moet je dan verder? Hoe doe je dat als je al op een bepaalde leeftijd bent? Of stopt je leven dan?
'Ik heb geen filter tussen hoofd en mond. Alles vloeit gewoon door. Ik kan luidop dingen zeggen en achteraf denken: o my god, heb ik dat echt gezegd?'
“Mijn grootouders waren een beetje mijn tweede ouders. Ik denk dan ook iedere dag aan mijn opa. Ik zou zo graag zijn naam laten tatoeëren. Hij heette Roger, een zalige naam, vind ik.
“Nadat hij gestorven is, ben ik dus gewoon gaan feesten. Ik kan niet rouwen. Ik blokkeer. Ik wil blij zijn wanneer ik aan hem denk. Ik wil me niet constant kut voelen. Maar eigenlijk kan ik niet met de dood om. Ik heb daar geen coping-systeem voor.
“Toen mijn kat gestorven is, was dat een drama voor mij. Het was ook semi mijn schuld. Het vroor en ik had haar buitengelaten. Ze was onder een camion gekropen en toen die wegreed, bam. Intussen heb ik een nieuwe kat, maar een nieuwe opa krijg je niet meer, hè.”
7. Wanneer bent u ooit door het lint gegaan?
(lacht, gespeeld) Goh. Wacht hè. Nu ga ik effe nadenken. Op festivals of feestjes kan een bepaalde situatie mij wel triggeren. Als meisjes worden lastiggevallen, als iemand homofobe uitspraken doet, als iemand racistische praat vertelt. Als dat niet wil stoppen, is het kot wel te klein. Het ergste wat ik ooit gedaan heb, is iemand een mep verkopen omdat hij maar in de aanval bleef gaan. Hij was niet tot rede te brengen.
“Eigenlijk haat ik discussies. Vervelende situaties probeer ik dan ook eerst op een komische manier op te lossen. Meestal zeg ik: hela, niet lopen in het zwembad. Zodat ze weten: er kijkt iemand. Als het dan niet lukt, kom ik er wel even tussen, zal ik weleens aan z’n colleke trekken: hey, wat is het plan? Want niemand anders doet z’n bakkes open. Maar als het echt gevaarlijk wordt, denk ik: hou je rustig, ik film het wel.”
8. Waar schaamt u zich soms voor?
“Dat ik geen filter heb tussen hoofd en mond. Alles vloeit gewoon door. Ik kan luidop dingen zeggen en achteraf denken: o my god, heb ik dat echt gezegd? Dat overkomt mij heel vaak. Zonder gedronken te hebben, ja.
“Ik ben ook altijd heel eerlijk: als iemand mijn mening vraagt, geef ik ze. Maar dat brengt mij in heel gênante situaties. Ik ben heel impulsief en ken ook geen grenzen. Als iemand mij op een feestje vraagt: durf je naar die gast te lopen, hem binnen te doen en terug te lopen, ja, dan doe ik dat. Maar tegelijk vraag ik mij af: waar ben ik nu mee bezig, waarom heb ik weer ja gezegd?”
9. Hoe kijkt u naar uw lichaam?
“Kritisch, maar niet superkritisch. Het klinkt misschien vreemd, maar ik ben een echte bourgondiër. Ik hou van lekker eten, en af en toe eens over de schreef gaan is ook vakantie hè. Ook op festivals probeer ik het gezondste te kiezen, zijnde loempia’s. (hilariteit) De pintjes die ik verzet in de zomer laten wel hun sporen na op de weegschaal, maar in september ga ik dan op de rem staan en ga ik wat extra sporten.”
'Ik droom weleens van een trio. Dat heb ik nog nooit gedaan en ik zou dat weleens willen uittesten. Met een vent en een vrouw, denk ik'
10. Wat vindt u erotisch?
“Euhm. Alles wat ruw is. Alles wat brutaal is. Iemand die op een feestje komt en met een supergevatte opmerking de hele kamer doet lachen. Dan denk ik: o my god, ja. Meer moet dat niet zijn.” (lacht)
11. Wat is uw goorste fantasie?
“Goh, moet ik die fantasie ook écht willen? Neen, hè? Als je ze in de praktijk brengt, is het geen fantasie meer.
“Mmm. Ik droom weleens van een trio. Dat heb ik nog nooit gedaan en ik zou dat weleens willen uittesten. Met twee vrouwen of twee venten? Met een vent en een vrouw, denk ik. Met twee homo’s? Neen, daar ben ik een beetje bang van. Er is zo een bepaalde uitgang die bij mij echt een uitgang blijft. Als vrienden daarover praten, denk ik: meende gij dees nu? O my god. Doet dat geen pijn? En als ik dan weet dat ze dat elke dag doen, denk ik: maar huh, hoe? En wisselen jullie dan soms of niet? Maar als het dan toch moet gebeuren, misschien wel liever met twee homo’s, want die weten het beste hoe het moet.” (lacht)
12. Wat betekent liefde voor u?
“Een gevoel van rust. Gewoon efkes alles kunnen vergeten.
“En ook, er is één nummer dat voor mij echt vat waar het in de liefde om draait en dat is ‘Some Unholy War’ van Amy Winehouse, waarin ze zingt: ‘If my man was fighting / Some unholy war / I would be behind him’. Als je iemand graag ziet, steun en help je hem, no matter what, vind ik. Ik heb er geen moeite mee om de ander zijn leven te laten leiden. Als hij maar open en eerlijk is.
“Ik ben nu 23. Op dit ogenblik kan ik niet de liefde van mijn leven tegenkomen. Niet zoals ik nu ben. Dat zou veel te vroeg zijn. Ik wil vrij zijn. Ik wil dingen doen. Ik wil niet geremd worden.”
13. Welk dier zou u willen zijn?
“Een kat. Een wilde. Met scherpe nagels. Die kan genieten van het tamme leven, maar ook grassprieten aanvalt.”
14. Hoe is de relatie met uw ouders?
“Ik denk dat we na 22 jaar wel met elkaar om kunnen, maar het is niet altijd even gemakkelijk geweest. We weten intussen wat we aan elkaar hebben. Ik begrijp nu ook waarom ze zo beschermend waren tegenover mij, waarom ze me heel erg controleerden. De band is nu wel goed, ook met mijn broertje.
“Zelf wil ik ooit wel kinderen, ja. Vijf. Een busje vol. (lacht) (telefoon rinkelt, moeder van Flo belt)
'De grootste teleurstelling was Anouk op Eurosong. Zalig wijf, maar dat nummer was zo melig. Toen dacht ik: komaan, Anouk, wees ongelukkig'
15. Hoe kijkt u naar religie?
“Ik vind het mooi dat mensen in dingen kunnen geloven en ergens houvast vinden. Ik heb daar respect voor. Mijn oma is heel gelovig. Als zij naar de kerk wil gaan, zal ik meegaan. Als iemand een hoofddoek wil dragen, goed. Ik denk dat geloof mensen ook samenbrengt.”
(kijkt rond) “Sorry, ik zoek vuur. Zouden ze aan de bar vuur hebben?”
16. Hebt u zichzelf ooit betrapt op racistische gevoelens?
“Onlangs nam ik samen met een vriend de trein van Antwerpen naar Brussel. We moesten ons haasten en ik riep: komaan gast, lopen. Maar hij wou nog snel eten kopen en kwam halsoverkop de wagon binnen met een hele kip. Ik heb dat filmpje toen op mijn Stories gepost: mijn vriend met Afrikaanse roots die een hele kip aan het eten was. Ik vond dat zo typisch. Hijzelf vond het hilarisch, maar iemand heeft toen wel op mijn verhaal gereageerd: ‘O, da’s kinda racist’.”
17. Wat is voor u de hel op aarde?
“Een feestje met slechte muziek. Of een feestje zonder sfeer, dat is de hel op aarde voor mij. Op een trein zitten met superveel vertraging. Of op een trein die stilstaat. Niets nuttigs kunnen doen. Een plaat die teleurstelt. Dan ga ik als een bolletje op de grond liggen: o my god, dees is zo slecht, en ik heb hier een jaar op gewacht, dat kan toch niet! Een slechte plaat vind ik erger dan een onbeantwoorde liefde.
“De grootste teleurstelling was voor mij Anouk, toen ze meedeed aan Eurosong. Ik vind dat een zalig wijf, maar dat nummer was zo melig. Toen dacht ik: komaan, Anouk, wees ongelukkig, maak goede muziek!”
18. Wat is uw vreselijkste vakantieherinnering?
“We zaten in Frankrijk in de Provence in een huisje op een berg. Het begon te onweren en de bliksem sloeg in op een eenzaam huisje beneden in het dal. Het was precies vuurwerk. Sindsdien kruip ik onder mijn deken als het onweert. Of ik vraag mijn broertje van 13 om bij mij te komen slapen.”
'Waarom is er geen tv-presentatrice met een hoofddoek? Waarom zijn er zo weinig gekleurde journalisten? '
19. Wat betekent geld voor u?
“Kunnen gaan en staan waar ik wil. Ergens vind ik het wel goed om niet te veel geld te hebben, dat houdt je met beide voeten op de grond. Als je al het geld van de wereld hebt, verlies je jezelf, denk ik.”
20. Aan wie zou u eens ongezouten uw mening willen zeggen?
“Aan alle mediamakers. Ik bedoel al die oude mannen die aan het hoofd staan van de mediabedrijven. Waarom is er geen tv-presentatrice met een hoofddoek? Waarom zijn er zo weinig gekleurde journalisten? Zo weinig jongeren met een eigen programma? Waarom worden Jani of James Cooke in de media naar voren geschoven als het beeld van de homo? Is dat representatief? Neen.
“Ik wil iemand op het scherm die transgender is. We hebben nu Bo, maar ik zou ook graag gewoon een man zien die kleedjes en make-up draagt, zoals Joppe (De Campeneere, stylist en modeblogger, red.). Push de minderheidsgroepen. Allez, oudere vrouwen vinden het misschien wel tof om naar Kobe Ilsen te kijken, maar komaan, breng iets edgier! Als de presentator zijn vak goed doet, zou dat zeker aanslaan.”