Direct naar artikelinhoud

Sport is zo veel mooier zonder dat overdreven patriottisme en chauvinisme

Bent u al over uw verdriet om de uitschakeling van Oranje voor het WK voetbal heen? Ja toch zeker. Dat Nederlands elftal was toch geen traan waard, op het afscheid van Arjen Robben na dan misschien. Thuis laaiden de emoties pas weer op na thuiskomst uit de Arena, bij Messi en co, in de bijna onverdraaglijk spannende laatste ronde van Zuid-Amerika: Ecuador - Argentinië.

Aftrap 1.30 uur in dat rustgevend stille midden van de Nederlandse nacht. Gelukkig liep het goed af, met Messi als tovenaar in een elftal vol knoeiers. Het is soms alsof anderen verstijven van faalangst in zijn nabijheid, alsof ze niet meer durven te voetballen omdat ze schril afsteken tegen zijn magie. Hij scoorde na een achterstand. Eerst 1-1, daarna 1-2 en 1-3. Daar sta je dan helemaal alleen in de kamer thuis, als al wat oudere man met een gebalde vuist voor de televisie als Messi om een uurtje of drie 's nachts 1-3 maakt en Argentinië eindelijk is bevrijd.

Dat is ook zo heerlijk aan sport, om van sporters te genieten zonder naar landgrenzen te hoeven kijken, naar vlaggetjes of taalbarrières. Stel dat Lionel Messi had ontbroken op het WK, dat was toch vreselijk geweest voor de sport voetbal, voor alle verzamelde liefhebbers ter wereld, voor al die mensen uit al die landen die helemaal niet naar het WK gaan, maar wel van voetbal houden.

Sport is zo veel mooier zonder dat overdreven patriottisme en chauvinisme, al is het alleen maar omdat de van nationalistische gevoelens bevrijde geest ontvankelijker is voor de pure schoonheid van universele sport. Straks kijken we naar Kevin De Bruyne op het WK, naar Ronaldo, Messi en Neymar. Als ze niet te moe zijn na een slopend seizoen, kan dat een waar genoegen zijn.

Dat is ook zo heerlijk aan sport, om van sporters te genieten zonder naar landgrenzen te hoeven kijken, naar vlaggetjes of taalbarrières

Laat Nederland intussen een jonge, ambitieuze, moderne bondscoach zoeken, die alle aanwezige talent op de juiste plek zet en het de juiste mentaliteit meegeeft. Een bondscoach die oog heeft voor andere methoden, die hier iets plukt en daar iets vindt.

Sport kijken zonder chauvinistische gevoelens is verhelderend, hoewel het best begrijpelijk is dat menigeen het vooral interessant vindt om achter nationale successen aan te hobbelen, al is dat soms een beetje bizar. Formule I is jarenlang vrijwel geruisloos aan ons voorbij getrokken, op wat liefhebbers na die de wekker zetten om een wedstrijd in Japan te zien. En nu is het opeens een heel ding omdat Max Verstappen meedoet, een Nederlander, zij het geboren in België.

En nu is Formule I opeens een heel ding omdat Max Verstappen meedoet, een Nederlander, zij het geboren in België.

In de Volkskrant van zaterdag stond een verhaal over de atleet Abdi Nageeye. Hij is geboren in Somalië en zijn leven is een onwaarschijnlijke aaneenschakeling van omzwervingen. Zondag liep hij tijdens de marathon van Amsterdam het Nederlands record van Kamiel Maase na tien jaar uit de boeken. Of hij een Nederlander is? Ja en nee. Hij is vooral een talentvolle, sportende wereldburger. Ongeacht wie hij precies is, was zijn race een genot om te aanschouwen.