Haar vader werkte bij de Bank van het Vaticaan en dus woonde het gezin Orlandi in Vaticaanstad. Dochter Emanuela ging dus ook daar naar de muziekschool, ze speelde aardig wat piano en dwarsfluit. Maar de ochtend van 22 juni 1983, dat werd er geen zoals de andere. Emanuela vertrok naar de muziekles maar keerde nooit meer terug. De wildste theorieën deden al snel de ronde: de vermissing wordt gelinkt aan de moordaanslag op Johannes Paulus II, aan het Banco Ambrosiano-schandaal, aan de maffia maar ook aan een netwerk van seksslavinnen.

Enkele minuten voordat Emanuela het huis uitging, had ze nog slaande ruzie met haar broer Pietro. Die vertelt nu over die laatste momenten in The Guardian en over het onderzoek dat de familie Orlandi al 36 jaar in de ban houdt. “We ruzieden en ze sloeg de deur dicht. Dat is een erg pijnlijke herinnering.”

Recht op de waarheid

In aanwezigheid van een forensisch expert, aangewezen door de familie Orlandi, werden afgelopen week verschillende beenderen uit twee tombes vanonder een stenen plaat in het Vaticaans college gehaald. Die worden nu onderzocht. Emanuela’s vader is intussen overleden, haar moeder is 88 jaar oud. Maar volgens Pietro bidt ze nog dagelijks voor haar verdwenen dochter, en voor haar zoon, die nooit is gestopt met zoeken. “Ze gelooft nog steeds dat ik Emanuela zal vinden”, zegt Pietro. “Ik ben zelf ook niet in staat om dit onrecht te kunnen accepteren, zeker niet als je weet dat er al al die jaren mensen rondlopen die de waarheid kennen. Voor mij zijn het recht op de waarheid en het recht op gerechtigheid heilige rechten die niemand ooit mag afnemen.”

Bizarre jobaanbieding

Pietro en zijn vier zussen hadden een gelukkige jeugd in het historische Vaticaanstad, waar zijn vader arbeider was in het pauselijke huishouden. “De Vaticaanse tuinen waren voor ons beschikbaar alsof het onze eigen achtertuin was. We voelden ons op de veiligste plek ter wereld.”

Maar op die bewuste ochtend in juni liep het mis. Emanuela had haar broer gevraagd haar te vergezellen op de bus, maar Pietro deed dat niet. “Het is zeer pijnlijk om er aan terug te denken. Emanuela stond erop dat ik meeging, maar ik had andere verplichtingen. We hadden vlammende ruzie en ze sloeg de deur dicht. Ik had nooit kunnen denken dat het de laatste keer zou zijn dat ik haar zag. Had ik haar maar vergezeld, dan was het misschien niet gebeurd.”

Later belde Emanuela nog naar een van haar zussen om te vertellen over een bizarre ontmoeting op straat. Iemand zou haar een job aangeboden hebben als cosmeticaverkoopster op straat. Het was officieel het laatste teken van het 15-jarige meisje.

De zaak leeft nog steeds enorm in Italië. Ruim een jaar geleden werd het onderzoek officieel afgesloten, maar sinds maart heeft Pietro en bij uitbreiding iedereen die meeleeft weer een sprankeltje hoop. In een anonieme brief werd geschreven dat Emanuala moet worden gezocht “daar waar de engel wijst”. Een verwijzing naar een standbeeld bij de graven van de Duitse prinsessen Sophie von Hohenlohe en Charlotte Frederika van Mecklenburg op een kerkhof in Vaticaanstad.

(Lees verder onder de video)

De tombe werd geopend, maar bleek leeg. Niet alleen waren er geen stoffelijke resten van Emanuela, maar ook niet van de twee prinsessen, klonk het. Mogelijk werden de koninklijke restanten verplaatst in de 19de eeuw, aldus Alessandro Gisotti, zegsman van het Vaticaan. Maar na een verdere zoektocht in de buurt zijn er dus toch botresten gevonden. Het is opnieuw bang afwachten op de resultaten.

LEES OOK. Grootste mysterie van Italië alweer niet opgelost: het verhaal van Emanuela, het meisje dat verdween in Vaticaanstad