COLUMN. Wim Vos: “Begint er sleet te komen op Valverde?”
© GMAX AGENCY
Zo, dat was wennen. Schrikken zelfs. Plots zagen we Alejandro Valverde in de Amstel Gold Race in een groepje ver achter de koplopers meesjokken. Hij was in goed gezelschap, dat wel, met Peter Sagan in zijn buurt. Het maakte het beeld er alleen maar ongemakkelijker en aparter op. Zonder zijn regenboogtrui had je hem zomaar kunnen verwarren met eender welke andere Movistar-renner die verloren was gereden in Nederlands Limburg. Drie keer had Valverde in Valkenburg al op het podium gestaan, met daarnaast nog drie andere toptienplaatsen. En dan dit. Valverde die de rol moest lossen, Valverde die op zijn terrein niet meekon. We hebben heel diep in ons geheugen gegraven – wanneer hadden we dit nog gezien? –, maar niets gevonden.
Was het een appelflauwte of is er meer aan de hand? Vandaag krijgen we in de Waalse Pijl het onverbiddelijke antwoord. Van alle klassiekers hebben wij de Waalse Pijl altijd één van de minst boeiende gevonden. Een 200 kilometer lange spurt tot de voet van de Muur van Hoei. Dom idee. Maar één ding doet die laatste klim van de Muur niet: liegen. Uitgerekend Valverde weet dat als geen ander. Van de laatste vijf edities won hij er vier, in de vijfde – vorig jaar – werd hij tweede. Wie goed is in de Waalse Pijl, drijft automatisch boven. Wie niet goed is, zakt erdoor – onherroepelijk.
Wat wij denken? Wij vrezen vooral. In alle geruisloosheid zagen we het immers ook al voor afgelopen zondag. Vandaag begint Valverde met één magere zege op zijn seizoensbalans aan de Waalse Pijl – een ritje in de Emiraten. Vorig jaar waren dat er nog negen – en won hij letterlijk in elk rondje waar hij aan de start kwam. Na een loopbaan van zeventien jaar lijkt de vraag zich dan toch aan te dienen: zit er sleet op dat oude lijf? Wordt hij op zijn 38ste toch kwetsbaar? Je zou het bijna hopen. Weten we meteen weer dat ook hij maar een wielrenner van vlees en bloed is. Daar is niets mis mee.
