De Belgen zijn er in Cannes dit jaar niet massaal bij. Lukas Dhont en Baloji tekenen present, maar enkel om te jureren, net als actrice Lubna Azabal. De enige landgenoot die er met een film onder de arm neerstrijkt, is Leonardo van Dijl. In de parallelle sectie Semaine de la Critique stelt hij met Julie zwijgt zijn eerste langspeler voor, over een jonge tennisbelofte die de lippen stijf op elkaar houdt nadat haar coach plots is geschorst.

Een Gouden Palm zit er dan niet in, maar die sectie is wel de plek waar de carrière van gevierde cineasten als Alejandro González Iñarritu en Jacques Audiard ooit uit de startblokken schoot. Twee jaar geleden maakte Aftersun met Paul Mescal vanaf datzelfde podium nog furore.

“Het is fijn deel uit te maken van de Semaine”, zegt Van Dijl. “Het is een kleine selectie, ik denk dat Julies stilte daar het best gehoord zal worden.” Daags voor de première ontmoeten we de cineast in het Palais des Festivals, de hotspot aan de Croisette waar het allemaal gebeurt. Vanaf die boulevard springt een majestueuze banner met het posterbeeld van de film in het oog. Een debuut kan het slechter treffen. Vrijdag raakte bekend dat tenniskampioene Naomi Osaka als producente met haar creatieve huis Hana Kuma de film mee ondersteunt.

Het is niet je eerste keer in Cannes. In 2020 was je kortfilm Stephanie deel van de officiële selectie.

“Dat was weliswaar een corona-editie, helemaal anders dus. Voor de kortfilms hadden ze dat jaar in november een apart evenement. Daardoor heeft mijn film vanuit veel meer hoeken van de wereld aandacht gekregen. Iedereen zat thuis, journalisten zochten naar films om over te schrijven. Was het niet zo gelopen, dan was ik nooit op de radar gekomen van iemand als Florian Zeller. Daar ben ik echt van overtuigd.”

Zeller is niet alleen de filmmaker van het bejubelde The father met Anthony Hopkins, maar ook een coproducent van jouw film.

“Dat had ik nooit durven dromen. Mijn scenario ging rond, er was interesse vanuit verschillende hoeken. Maar voor sommigen was het te veel een kleine Belgische film. Zij haakten af. Maar niet Zeller. Het mooiste is dat we zo dan weer iemand als Caroline Shaw konden strikken. Zij is de componiste van de film en een tour de force die alle genres aankan. Ze heeft een Pulitzerprijs en een Grammy gewonnen. De muziek in de film is heel belangrijk, omdat het een metafoor is voor Julies stilte. Ik vond het belangrijk dat Caroline zelf haar relatie met Julie zou uitzoeken om te bepalen hoe ze die stilte hoorbaar wilde maken.”

Dichter bij huis hebben naast De Wereldvrede ook de broers Dardenne met hun productiehuis Les Films du Fleuve mee de schouders onder je debuut gezet.

“Ook dat is heel toevallig zo gelopen. Ik was met Tijmen Govaerts, die meespeelde in hun Tori & Lokita, op een Q&A met Luc Dardenne. Zonder bijbedoelingen heb ik toen een vraag gesteld. Achteraf is Luc me komen zeggen dat hij die interessant vond. Tijmen heeft toen ter sprake gebracht dat ik ook films maak, waarna Luc voorstelde om een keer iets door te sturen.”

Is de film al lang klaar?

“Nee, pas sinds vorige week. Toen we het nieuws kregen dat we hier in première mochten gaan, was het plots dubbele shiften draaien om hem op tijd af te krijgen. Van 5 uur ’s ochtends tot ’s avonds laat. Want je dient vooraf altijd een ‘onaffe’ versie in. Het is enorm fijn om te kunnen blijven gaan met de film en niet op rode lichten te botsen. Ik voel mij heel geprivilegieerd.”

Je debuut gaat over iemand die er het zwijgen toe doet. Waarom was dat een interessant uitgangspunt?

“Er kunnen duizend redenen zijn waarom iemand zwijgt. Misschien kun je er niet over praten, of wil je niet. Je kunt er het zwijgen toe doen omdat je het gevoel hebt dat je iemand moet beschermen. Of misschien vind je de woorden niet. Zwijgen isoleert je, zoveel is zeker. Het is niet altijd het antwoord. Praten is goed. Maar er is vandaag wel een soort druk om te moeten praten. Dat wil ik ergens nuanceren. Minstens zo belangrijk vind ik het met wie je praat.”

Julie zwijgt mag dan je debuutfilm zijn, maar je hebt wel al met Natalie Portman op de set gestaan.

“Ik heb inderdaad enkele keren voor Dior een behind the scenes gedaan bij een commercial. Dat ging dan gepaard met een interview over een eerste keer lipstick dragen en hoe je jezelf een goed gevoel geeft. Eigenlijk was dat best een zotte ervaring. Daar ben ik toen beland doordat Peter Philips, een Belg, creative director is van het make-upsegment bij Dior.”

Je kan in Cannes straks de Camera d’Or winnen, de prijs die het strafste debuut bekroont. Zes jaar geleden nam Dhont die met Girl mee naar huis.

“Ik surf mee op wat hij heeft gerealiseerd voor de Belgische film. Lukas was toen 26. De wereld waar hij plots middenin stond, kwam mij altijd als onbekend en veraf voor. Hij liet zien dat het niet onmogelijk was om daar te geraken. Vandaag worden debuutfilms meer serieus genomen. Dat is mee zijn verdienste.”

Lees ook

 Coppola verdeelt Cannes met zijn koortsdroom ‘Megalopolis’: heeft hij die gedraaid op lsd?