Waarom ruzie tussen voetbalbonzen nefast is voor het Belgisch voetbal

Een beetje geschiedenis. Wie domineerde het voorbije decennium het internationale clubvoetbal? Zonder nadenken, Spanje. Tussen 2007 en 2017 wonnen FC Barcelona en Real Madrid elk driemaal de Champions League, Atlético Madrid stond twee keer in de finale en won op zijn beurt in 2010 en 2012 de Europa League.

Het is ooit anders geweest. Tussen 1987 en 1997 bijvoorbeeld, toen het triumviraat samen welgeteld één Europese titel verzamelde - in 1992 won Barcelona onder leiding van Johan Cruijff op Wembley Europa Cup I. We nemen 1987 als begindatum omdat bij Atlético Madrid dat jaar de beruchte Jesús Gil y Gil voorzitter werd. Van een dramatisch beleid gesproken; in 2000 zou hij de club zelfs in de Segunda División storten. Aan de andere kant van de stad was het beleid al niet veel beter, terwijl het dreamteam van Cruijff weliswaar Spanje veroverde maar nooit Europa, zoals Pep Guardiola later wel kon.

De collega's van Gil y Gil heetten toen Núnez (Barcelona) en Mendoza (Real Madrid). Drie zakenmannen die elkaar het licht in de ogen niet gunden. De scheldtirades vlogen over en weer. De vetes straalden af op de respectievelijke clubs, op de sfeer en de werking van het Spaanse topvoetbal. Pas in de 21ste eeuw kwam orde in de chaos.

Explosieve relatie

Toen zondagavond Paul Gheysens bij Sporza reageerde op een tweet van Marc Coucke, op zijn beurt een reactie op de rivaliteit tussen Gheysens en Bart Verhaeghe die al het hele weekend aanhield, moesten we onwillekeurig denken aan de Spaanse guerrilla. Met de bedenking dat Gheysens, Coucke en Verhaeghe geen bandieten zijn zoals Gil y Gil, Núnez of Mendoza. Vertoeven in het gezelschap van Gheysens en Verhaeghe is hoogst vermakelijk. Het heet daarbij niet anders te zijn bij Coucke, die zijn compagnie graag aanmaant om mee te zingen op de tonen van, zoals hij zelf pleegt te kwelen, 'La salade des gens heureux'.

Niettemin is de relatie tussen de drie heren even ongezond verstoord als destijds in de jaren 90 in Spanje. Met name de verhouding tussen Gheysens en Verhaeghe is bijzonder explosief. Ze gunnen elkaar momenteel niks. De wijze waarop Verhaeghe het Eurostadion is blijven afschieten, heeft naar verluidt gewogen op het (hechte) gezinsleven van Gheysens, waar vrouw en kinderen het lastig hadden met de herhaaldelijke mokerslagen op echtgenoot/vader. Die zal nu willen betalen met gelijke munt. Ik mijn stadion niet, gij uw stadion niet.

De tweet van Coucke, zondagavond, was vervolgens onnodige bemoeienis. "Wat is zijn probleem, eigenlijk?", reageerde een gepikeerde Gheysens. In de coulissen van het Belgische voetbal wordt trouwens geopperd dat de overname van Anderlecht hoofdzakelijk een machtsontplooiing van Marc Coucke was in het gezicht van zijn concurrenten in Brugge, Gent en Antwerpen. Kortom, drie haantjes op een klein erf, dat kan nooit goed gaan.

En toch zullen ze tezamen moeten kraaien, in de naam van het Belgische voetbal. Ivan De Witte (AA Gent), Roger Vanden Stock (Anderlecht) en Verhaeghe (Club Brugge) gaan evenmin met zijn drieën een pint drinken, en hun ego op elkaar gestapeld maakt evenzeer een immense wolkenkrabber, maar zij hebben de voorbije jaren toch altijd dezelfde deur gevonden.

Zondag duwde Gheysens de Brugse delegatie voor het officiële diner net niet in de bezemkast van de Bosuil. En Coucke wordt door een van zijn concurrenten smalend "Coucksje" genoemd. Om maar het sfeertje te schetsen.

Met in het achterhoofd de steile opmars van FC Antwerp wil toch niemand dat de toplui van ons voetbal straks voortdurend met elkaar in de clinch gaan? Voor we het weten, en als het te laat is, zal de destabilisatie over en weer gevolgen hebben voor de sportieve evolutie van het profvoetbal in België. Dan eens zal Gheysens dossier x willen blokkeren, dan weer zal Verhaeghe dwarsliggen in dossier y, en Coucke zal intussen tweets de wereld insturen die alleman nerveus maken.

Het wordt de hoogste tijd dat het gezond verstand zegeviert bij Gheysens, Verhaeghe en Coucke.

Pad naar verzoening

Een grote verantwoordelijkheid ligt bij de rechterhand van de drie heren. Luciano D'Onofrio, die een uitstekende relatie onderhoudt met Vincent Mannaert, heeft in enkele privégesprekken al een paar keer getracht om Gheysens te overtuigen Verhaeghe de hand te reiken. Als Mannaert op zijn beurt inpraat op Verhaeghe, kunnen al twee van de drie haantjes samengebracht worden. Vervolgens zal ook de vermoedelijke opvolger van Herman Van Holsbeeck, Luc Devroe, moeten bewijzen dat hij niet zomaar een slaafse hoveling van Coucke is. Devroe dient Coucke uit te leggen dat je als eigenaar en voorzitter van Anderlecht het algemeen belang hoort te dienen. En moet de CEO van de Pro League, Pierre François, zijn leden niet eens aan de oren trekken?

Gheysens, Verhaeghe en Coucke zijn een zegen voor het Belgische voetbal. Het zijn liefhebbers die oprecht begaan zijn met de club waarin ze geld hebben gestopt. Ze hebben geld, brains en power. Samen kunnen 'De Drie Musketiers' een kracht ontwikkelen die veel in beweging zet. Maar als zij er enkel op uit zijn om elkaar in de vernieling te spelen, gaat ons voetbal triestige tijden tegemoet. 'La salade des gens tristes'.

Henry Kissinger, éminence grise van de Amerikaanse politiek, sprak ooit: "De kunst van om te gaan met macht heet diplomatie."