Verdwaalde Nederlanders gered uit Colombiaanse jungle

Erik Koers (30) en Patrick Udink (27) uit het Nederlandse Holten willen op dag 12 van hun reis door Colombia naar het strand, maar eerst gaan ze 's ochtends vroeg nog een indianendorp bekijken in Tayrona National Park. De waarschuwingen dat het uren lopen is en dat de route niet overal even goed is aangegeven, nemen ze ter harte. En toch gaat het mis. 

Als het stel na vier uur lopen een indianendorp heeft bezocht en de paden terug naar het strand volgt, houden die ineens op. Bij Erik en Patrick is er dan nog geen paniek, maar toch. Elke boom en elke steen waar ze net dachten voorbij te hebben gelopen, lijkt ineens op een andere. "We hadden het gevoel dat we omhoog moesten, maar elke klim leidde tot niets, behalve dat daarachter weer een dal was", vertelt Patrick. "Het is ook zo dicht bebost, je kunt geen vijf meter recht vooruit lopen."

Langzaam realiseren Patrick en Erik zich dat ze compleet zijn verdwaald. Bereik met hun telefoon hebben ze niet. De paniek onderdrukkend proberen ze urenlang de weg terug te vinden. Omdat hun water op is, denken ze bij een sinaasappelboom wat te kunnen drinken, maar het sap is extreem zuur. Toch nemen ze er wat van. "Dat hadden we beter niet gedaan, zegt Patrick nu. "We konden twee dagen lang amper eten, zó hard brandde onze mond.''

Later vullen ze hun flessen met water uit een waterval, hopend dat ze daar niet ziek van worden. Het dreigt pas echt mis te gaan als Erik plots overal steken voelt. Wurmend door takken en bladeren heeft hij een zwerm wespen razend gemaakt. Hij wordt aangevallen. "Er zaten echt honderden wespen bovenop hem'', vertelt Patrick. Patrick probeert te helpen, maar wordt ook langs alle kanten aangevallen en gestoken. Slaand en meppend weten ze te ontsnappen. 

Urenlang dwaalt het inmiddels totaal gedesoriënteerde stel door het park. Als het donker wordt, rond acht uur 's avonds, al twaalf uur weg van hun hostel, slaat de wanhoop toe. Als een geschenk uit de hemel krijgt Patrick ineens een Facebookmelding op zijn telefoon. "Ik ben nog nooit zo blij geweest met een Facebookbericht,'' vertelt hij. "Want: we hadden internet!''

Omdat het al donker wordt en inmiddels ook de muggen massaal de aanval op de mannen hebben ingezet, wikkelen Patrick en Erik zich in bananenbladeren. Het thuisfront belt intussen Buitenlandse Zaken en die schakelen meteen door naar de ambassade. Niet lang daarna rukken Colombiaanse hulptroepen uit met quads, op zoek naar de twee Nederlanders.

Uren later, midden in de nacht, zien ze ineens licht in de totale duisternis. "We sprongen omhoog", zegt Patrick. "Echt, we hebben echt gedacht dat we er geweest waren. Zeker als je later hoort dat het wemelt van krokodillen in het park, en giftige slangen. En echt, we zijn niet als kippen zonder kop de jungle ingegaan. Maar drie meter verkeerd lopen en het kan misgaan. Ik heb ook begrepen dat ze nu de paden gaan maken, want er verdwalen te vaak mensen."

Dinsdag komen Patrick en Erik naar huis. Op de dag van vertrek gaan ze nog wel eerst een biertje drinken met de Nederlandse ambassadeur.