‘Narcos: Mexico’: nieuw verhaal, nieuw kartel, evenveel drugs en bloedvergieten

Eerst lijkt enkel nog dat heerlijk herkenbare introdeuntje van Rodrigo Amarante hetzelfde gebleven. Na drie seizoenen Colombia - waarin respectievelijk de bloedige geschiedenis van oppernarco Pablo Escobar en de Heren van Cali geschetst werd - ruilt ‘Narcos’ die ondertussen vertrouwde locatie in voor Mexico, een prachtig land bevolkt door temperamentvolle driftkikkers, een land waar de zaken via onder de tafel toegeschoven envelopjes geregeld worden en problemen niet opgelost worden met een hartig woordje maar met een kogelregen. Een nieuw begin dus, beweren ze bij Netflix, en dus de reden waarom we het niet over ‘Narcos 4’ hebben. Met een nieuw verhaal en nieuwe personages, en de bloedige opkomst en onvermijdelijke ondergang van een nieuw drugsimperium.

In dit geval is dat de geschiedenis van het eerste Mexicaanse drugskartel: begin jaren 80 bouwden keuterboeren uit de arme staat Sinaloa die het groen voor menig Amerikaanse pretsigaret leveren, immers een wietimperium uit vanuit het naburige Guadalajara. Zo stonden ze aan de basis van een drugsoorlog die ondertussen al aan een half miljoen mensen het leven gekost heeft, vaak op de meest gruwelijke wijze. Dat mocht de productie helaas zelf aan den lijve ondervinden toen een locatiescout in 2017 in mysterieuze omstandigheden om het leven kwam. “Een verhaal waarvan we niet weten hoe het eindigt, en of het een einde heeft”, boomt de vertelstem nogal dramatisch. Dus krijgen we in de plaats de bloedige geschiedenis gepresenteerd. Of toch eentje die goed op camera pakt.

Succesrecept

Een welgekomen reboot die de serie wel kon gebruiken om de schaduw van Pablo definitief van zich af te werken. Maar hoe kan het ook anders: ‘Narcos’ blijft ‘Narcos’, of er nu aguardiente dan wel tequila achterover gekapt wordt. Dus krijgen we ook nu weer tien afleveringen lang het pittige succesrecept van de Netflix-reeks geserveerd: een snelle criminele geschiedenisles, overgoten met actie, een blockbuster waardig, en bevolkt door even sinistere als intrigerende figuren.

Aan de immer calculerende en meedogenloze Miguel Angel Félix Gallardo (fantastisch vormgegeven door Diego Luna, bekend van ‘Star Wars’-film ‘Rogue One’) de eer om het lont in het kruitvat te steken. Félix is een voormalig politieman in Sinaloa die na het oprollen van de lokale marihuanateelt door de Mexicaanse overheid zijn kans schoon ziet om zijn eigen familiebedrijfje uit te bouwen tot een imperium. Zijn schoonbroer Rafa (Tenoch Huerta) heeft immers in zijn serre in de achtertuin een synthetische cannabisplant ontwikkeld, krachtiger dan eender welk spul op de markt. Al snel blijkt dat Félix over lijken gaat om zijn doel te bereiken. Zeker wanneer blijkt dat de andere figuren aan de tafel van zijn kartel hem nog steeds als een ordinaire loopjongen aanzien.

De Amerikaanse narcotica-agent Kiki Camarena (een verrassend sterke Michael Peña) krijgt de taak om de weinig benijdenswaardige strijd met Gallardo aan te gaan. Kiki is een ambitieuze keikop die naar Guadalajara komt om promotie te maken, maar hij komt er al snel achter dat bezuiden de Rio Grande de zaakjes anders aangepakt worden dan hij gewend is. De DEA, nu de sterke arm van de Amerikaanse overheid in de drugsoorlog, blijkt in 1980 niet meer dan een clubje weinig ambitieuze agenten die meer in hun eigen neus zitten te pieren dan in die van de narco’s. “Het hoofdkantoor in DC zat boven een stripclub”, onderstreept de vertelstem. In plaats van deuren plat te trappen, moeten ze samen met agenten van de Mexicaanse elitepolitiedienst DFS in de lokale bar aan de toog zitten. Dezelfde agenten die de drugssmokkel beschermen en lustig hun percentje meegraaien. Iedereen moet eten, toch?

Net wanneer Kiki in zijn eentje denkt het kartel een zware slag te kunnen toedienen, schakelt ‘Narcos: Mexico’ een bloedige versnelling hoger. Wanneer Félix ontdekt dat de witte poedertjes hem een pak meer kunnen opbrengen dan wiet, is hij vastberaden het Guadalajara-kartel een nieuw pad te bewandelen: hij wil zijn pijplijn gebruiken om de VS te overspoelen met cocaïne. Het begin van een steeds grotesker kat-en-muisspel tussen de verschillende narco’s en de wet.

Fans op wenken bediend

Klinkt herkenbaar, nietwaar? ‘Narcos: Mexico’ bedient op dat vlak de fans op haar wenken: de hoofdpersonages Félix en Kiki krijgen rijke schakeringen, de rest dient vooral als opvulsel voor de opbouw naar een nagelbijter van een finale confrontatie. Ook nu zwaaien zowel plata als plomo de plak in de wereld van de ‘Narcos’, en dat levert nog steeds opwindende, zij het voorspelbare, tv op. Vooral de opvliegende Rafa - één brok onberekenbare Mexicaanse furie - geeft de reeks met zijn uitbarstingen al snel een hoog ‘Scarface’-gehalte.

Bovendien zorgt Netflix ervoor dat ‘Narcos: Mexico’ zijn plaatsje in het brede ‘Narcos’-universum krijgt. Want dat hagelwitte goud? Dat komt tot nader order uit Colombia. “U bent ondertussen waarschijnlijk al een expert in de Colombiaanse cocaïne”, kwinkslagt de vertelstem terwijl enkele personages een verrassende cameo maken recht uit de doden. Plots is ‘Narcos’ een heel klein beetje ‘Marvel’.

Hoe het allemaal afloopt? Daar moeten we de vertelstem in volgen: dit blijft de kroniek van een verhaal zonder eind. Maar het feit dat een van de chauffeurs van het kartel zich op het bloedstollende einde van aflevering twee als El Chapo voorstelt, verklapt dat ook ‘Narcos: Mexico’ in de komende seizoenen nog een rijke teelt zal opleveren.

Bingewatchgevaar: 8/10