‘Het beleid moet weer menselijk worden’, zegt minister De Block. Geef haar eens ongelijk

“Ik tref vandaag een departement in crisis en in chaos aan.” Zo. Het minste wat je kan zeggen is dat Maggie De Block (Open Vld) bij de bekendmaking van haar nieuwe (en oude) bevoegdheid over Asiel en Migratie geen tijd verliest aan flauwiteiten.

Mevrouw De Block wil snel de crisis bij de opvang van kandidaat-asielzoekers ontzenuwen. Dat hoeft niet eens zo moeilijk te zijn. De cijfers zitten ver af van het alarmpeil.

De opvangcrisis is in grote mate een politieke schijncrisis, doelbewust geregisseerd door de voorganger van minister De Block, Theo Francken. Door onnodig nauwe quota te hanteren wou meneer Francken een sfeer van apocalyptiek creëren, met problemen met dakloze migranten als welkom neveneffect. Dat intussen gezinnen op straat dienen te slapen was geen punt. Als de peilingen maar goed zitten, nietwaar?

“Het beleid moet weer menselijk worden”, zegt minister De Block. Geef haar eens ongelijk. Toch zullen de woorden van De Block door de identiteitsdolle achterban van Francken en co. snel hertaald worden als een pleidooi voor open grenzen. Dat zegt vooral iets over de zorgwekkende verschuiving van de normen in het asielbeleid.

Streng en hardvochtig

Maggie De Block is vertrouwd met Asiel en Migratie. Wie zich haar beleid herinnert, beseft dat ze niet bepaald propagandist van de open grenzen is. Minister De Block zal een streng en bijwijlen hardvochtig beleid voeren, maar wel eentje dat de contouren respecteert van de Europese en Belgische aanpak.

Dat was onder Francken alsmaar lastiger geworden. De zelf uitgelokte schijncrisis toont aan dat de (voormalige) staatssecretaris niet alleen in retoriek, maar ook in daden de grenzen probeerde te verleggen. Niet toevallig kwam die almaar radicalere koers er na de gemeenteraadsverkiezingen waarbij N-VA kiezers zag weglopen naar een radicaler rechts. Net zoals het niet toevallig is dat de N-VA en haar bevoegde staatssecretaris pas na 14 oktober wakker zijn geschoten over het VN-migratiepact, dat uiteindelijk de exit uit de regering heeft veroorzaakt.

Verademing

Het minderheidskabinet Michel II staat voor een wankel avontuur. Van links noch rechts hoeft het cadeaus te verwachten. Als paniek en onenigheid toeslaan, kunnen het lange maanden worden in een onbehaaglijk klimaat. Zeker met het idee in het achterhoofd dat dat kabinet hoe dan ook de lopende zaken moet blijven beheren na de verkiezingen, zou dat een zorgelijk vooruitzicht zijn.

Het hoeft zo niet te lopen. In De zevende dag namen de toppers uit de regering Michel I met gemeende sympathie afscheid van hun N-VA-collega Jan Jambon. Toen hen om een mening over Theo Francken verzocht werd, bleef het kenmerkend stil. De bedaarde, zakelijke aanpak van Maggie De Block is blijkbaar ook voor de coalitiepartners een verademing.

Het toont aan dat deze regering misschien wel gevonden heeft wat ze zo ontbeerde: eendracht. Er is alleszins nog werk genoeg om dat te bewijzen.