De ogen van Alex Callier en Raymond Geerts verraden een korte nacht. Enkele uren voor ze in de lounge van een Brussels hotel plaatsnamen, stonden ze nog met een klapband op de snelweg tussen Leffinge en hometown Sint-Niklaas na een try-out. Calliers spraakwaterval stroomt er niet minder om. De Hooverphonic-bezieler trekt het ene verhaal na het andere uit de oude doos. Luka Cruysberghs, zijn The Voice van Vlaanderen-pupil, laat het gebeuren en slaat haar mentor geamuseerd gade. “Soms lijkt het wel alsof Luka op stap is met nonkel Alex en nonkel Mon”, zegt Callier. “Maar ons gezever moet ze erbij nemen. Ze is nu deel van de familie.” De repliek volgt snel. “Goh, het voelt eerder alsof ik een tweede papa en derde opa heb.” Geerts: “En wie is hier de opa, dan?”

Een wilde gok: ‘Looking for Stars’ is geen lukrake titel.

Callier: “Gezocht en gevonden: ze zit hier voor je. (wijst naar Cruysberghs) We hebben de afgelopen jaren met veel verschillende stemmen gewerkt, dus Hooverphonic en heruitvinding zijn synoniemen geworden. Maar deze plaat moest absoluut de introductie van onze groep mét Luka worden. Daarom staat ze ook zo prominent op de hoes. Dit is Hooverphonic zoals het vandaag hoort te klinken.”

Cruysberghs: “Dat was slikken, hoor, die hoes. Bij de platenfirma hangt mijn gezicht nu groot aan de muur. Toen ik er binnenliep, maakte dat plots alles heel concreet. Maar dat beeld vind ik prachtig. Was het niet onze cover geworden, dan gebruikte ik het wel als profielfoto op Facebook, of zo.” (lacht)

Het moet deugd doen dat het nu over de plaat kan gaan, niet meer over Luka’s leeftijd.

Cruysberghs: “Zeg dat wel. Sommigen blijven daarover bezig. Nu de nieuwe nummers er zijn, heb ik eindelijk iets van mezelf. Iets dat ik zelf heb helpen vormgeven. En vooral: iets dat niet vergeleken kan worden met de vorige zangeressen. Da’s een opluchting.”

Callier: “De zangeres bepaalt voor een groot deel de werking van Hooverphonic. Geike (Arnaert, nvdr.) was heel mysterieus, dus destijds nam ik altijd het woord. Noémie (Wolfs, nvdr.) was dan weer heel theatraal, dus werden onze shows dat ook. Bij Luka geldt eerder: what you see, is what you get. En zo klinkt het album ook, vind ik. Je hoort nieuwe sounds, maar ook de invloed van onze beginjaren. Heel eclectisch. Maar zo zijn wij, en zo wilt ons publiek het. Live willen mensen even graag onze nieuwe singles Uptight en Romantic horen als Mad about You en 2 Wicky. Én Eden, én Amalfi, én Badaboum. Tiens, we hebben blijkbaar alleen maar hits geschreven.” (lacht)

Cruysberghs: “Ik vind dat de plaat vooral jonger klinkt. Leuk voor mij, natuurlijk. Want laten we er niet flauw over doen, ik bén jong. Maar precies daardoor voel ik me zo comfortabel bij deze nummers.”

Jullie deden al een proefronde in de VS. Hoe ging het?

Cruysberghs: “Top. Mijn eerste avond daar was pas mijn tweede concert. En nog voor de start riepen ze mijn naam al. Ik voelde me bijna een echte star. Ik was nog nooit in Amerika geweest. Vooral New York is me bijgebleven. Het is even mooi als op tv. Net zoals in Gossip Girl.”

Callier: “Bij ons was dat Friends, hé.” (grinnikt)

Geerts: “In mijn tijd zelfs Kojak. De tour lag al vast toen we nog met drie zangers speelden. Maar zodra we ­Luka vonden, wisten we dat zij die shows moest doen. De States zijn altijd speciaal. Onze eerste Amerikaanse show was in voorprogramma van Fiona Apple, voor tweeduizend man. Het publiek ging uit z’n dak. Die idioten juichen al voor Fiona, dachten we. Maar ze zongen ieder nummer mee. Tja, zoiets vergeet je nooit meer.”

Callier: “We waren niet altijd geliefd in het buitenland, hoor. In de Melkweg in Nederland stonden we bekend als de meest coke-snuivende band van de hoop. Onzin, want wij doen nooit harddrugs. Bleek dat de schuld van onze Britse crew. Die zette tijdens de opbouw de boel op stelten en bezorgde ons een slechte naam. Dus deden we daarna een charmeoffensief: we namen een volledig Belgische crew aan, zochten een knappe tourmanager en een sympathieke Limburger die het geluid deed. Werkt altijd. Sindsdien toeren we alleen nog met Belgen.”

Alex, zie jij Luka nog steeds als je leerling uit ‘The Voice’?

Callier: “Neen. We zijn een groep, ­Luka heeft evenveel inspraak. Maar ik moet nog leren niet te bezorgd te zijn om Luka. Ik ben heel beschermend, maar als je iemand op een podium dropt, moet je durven los te laten.”

Cruysberghs: “Ik vind die bezorgdheid net goed. Soms overschat ik mezelf nog, denk ik te vroeg dat ik alles al kan. Alex en Raymond wijzen me op dingen die ik zelf nog niet zie.”

Callier: “We leren van elkaar. Luka’s jeugdigheid houdt ook ons jong. Kijk naar vorige nacht, toen we na die klapband een boombox bovenhaalden en een feestje bouwden op de pechstrook. Maar ouder zijn heeft ook z’n voordelen. Ik ben minder cru dan vroeger. Ik kan nog steeds streng zijn, maar durf nu meer toe te geven. Met z’n drieën moet je overeenkomen. Pick your fights.”

En jouw les tot dusver, Luka?

Cruysberghs: “Dat het meer werk is dan ik dacht. Zeker omdat ik nog op school zit. Maar ik besef vooral hoe geweldig het allemaal is. Chique hotelkamers, shows in het buitenland, straks de Lotto Arena. Wie kan dat zeggen op mijn leeftijd? Later wil ik misschien nog meer meeschrijven aan de nummers. Maar da’s nog niet aan de orde.”

Callier: “Simpelweg goed zingen wordt vandaag ondergewaardeerd, vind ik. Er ligt geen druk op Luka om zelf songs te schrijven. Maar soms zit ze naast me aan de piano, en dat klinkt veelbelovend. Stel dat ze ooit een soloplaat wil maken, dan zullen we haar daar volledig in steunen. Het is een misvatting dat wij onze zangeressen geen vrijheid gunnen. Maar de enige voorwaarde is dat het anders moet zijn dan wat wij doen. Een halve doorslag van Hooverphonic, daar wacht niemand op. Dan kom je beter met ons meeschrijven. Met Luka zal dat zeker een meerwaarde zijn, daar ben ik zeker van.”