Ze was amper 8 jaar en tweemaal per week moest ze schrikdraad vasthouden. De opdracht: 10 seconden vasthouden terwijl de stroom door haar lijf giert. Ze gaf geen kik. En waarom? Haar paranoïde vader wou haar opkweken tot een soort “supermens”.

“Ik moest de draad met beide handen vasthouden. Het was belangrijk dat ik geen pijn of emotie toonde op het moment dat de stroom door de draad liep. Ik moest volledig roerloos blijven staan”, vertel ze nu aan de New York Post. Dat was overigens niet het enige experiment van het militaire, en soms ronduit sadistische regime van Louis Didier, haar vader. Zo sloot hij haar vaak op in een kelder vol ratten “om te mediteren over de dood”, of hield hij haar vast terwijl ze boven een klif bungelde. Ook dwong hij haar whisky te drinken om daarna te kijken of ze nog rechtop kon lopen. Bovenop die martelingen werd ze lange tijd seksueel misbruikt door een arbeider in dienst van haar vader.

Fobie voor alles

Bijna 18 jaar hield Didier haar gevangen, op een landgoed nabij Duinkerke en Rijsel, maar nu heeft ze alle trauma’s van zich afgeschreven in haar memoires. De vrouw is intussen zelf therapeute en stelt het naar eigen zeggen “goed”. Ooit was het anders: “Ik had zware paniekaanvallen, fobieën voor alles.” In het begin had ze het zelfs moeilijk zich op straat te begeven en tot vandaag kan ze soms geen woord uitbrengen, een herinnering aan “de periodes van stilte” die haar vader haar oplegde. Nu heeft ze twee “wonderlijk mooie” dochters en drie kleinkinderen. “Ja het gaat me voor de wind, professioneel en persoonlijk”, klinkt het.

Ongezonde occulte interesses

Haar vader, een ex-industrieel, was vermogend, maar extreem paranoïde. Een vrijmetselaar met een ongezonde interesse voor het occulte. Hij hield er apocalyptische gedachtes op na en geloofde dat de “de mens fundamenteel slecht en de wereld uiterst gevaarlijk” was. Hij was ervan overtuigd dat hij zijn dochter moest behoeden voor “de vervuiling van anderen” en dat hij van haar “de verkorene, een superieur wezen” moest maken. Fysiek contact, zelfs met haar moeder, was uit den boze. De enige vriendschap die ze tijdens haar jeugd gekend heeft was die van haar hond en twee pony’s. “Ik denk dat ik zonder mijn dieren vandaag niet zou leven”, vertelt ze.

Een van de waanideeën van die “gestoorde alcoholist” zou uiteindelijk haar redding blijken. Didier verplichtte Maude om verschillende instrumenten te leren spelen. Hij was ervan overtuigd dat dat haar overlevingskansen in een ‘concentratiekamp’ zou verhogen. In 1972 neemt haar vader een muziekleraar in dienst om haar piano en accordeon te leren. “Hij speelde het spelletje van mijn vader mee, drie jaar lang, om zijn vertrouwen te winnen”, vertelt Maude aan de New York Post. “Vervolgens kreeg hij toestemming om mij les te geven in zijn winkel”. Daar ontmoette ze een andere muzikant en op haar achttiende verjaardag kreeg ze vreemd genoeg de toestemming om met hem te trouwen. Haar vader legde haar een aantal bizarre voorwaardes op: ze mocht het huwelijk niet consumeren om binnen de zes maanden te scheiden en dan terug naar huis te komen. Ze deed dat niet en vluchtte. Voorgoed.

In 1981 overleed haar vader. Hij werd 79. Haar moeder leeft nog. “Zij is evengoed een slachtoffer, ik heb haar het boek gestuurd met een briefje bij. Ik heb geen antwoord gekregen, maar ik heb via via gehoord dat ze niet bepaald blij was.”

Die memoires schrijven werkte naar eigen zeggen therapeutisch, al maakte dat soms een gruwelijke flashback los. “Ik wil alles loslaten, zodat het een hoopvol boek wordt. Ik beschouw het als een noodplan om te ontsnappen.”

‘Alleen tegen mijn vader’ (320 pagina’s) wordt uitgegeven door HarperCollins en is nu beschikbaar.