Marokkaanse supporters in Molenbeek relativeren verloren WK-match: "Familie is veel belangrijker"

Achraf (15), die samen met zijn twee vrienden een halfuurtje voor de wedstrijd tussen Marokko en Iran aanschuift voor een groot scherm in Molenbeek, relativeert het spelletje: “Het is maar voetbal. Wat het resultaat ook is, we zullen blijven lachen.” Maar ze beseffen ook waar de journalist naar hint in zijn vragen: mogelijke rellen na de wedstrijd. Even verder nemen drie agenten nog even het draaiboek door met de organisator.

De Brusselse politie leefde met dicht­geknepen billen naar de wedstrijd toe, het scenario na de kwalificatie van Marokko tegen Ivoorkust op 11 november zat nog vers in het geheugen. Jongeren lieten toen in hartje hoofdstad een spoor van vernieling na, terwijl de politie totaal verrast van aan de zijlijn toekeek. “We hebben berichten opgevangen van jongeren die aan de Beurs willen komen vieren dans un esprit de fête, maar dat was vorig jaar ook zo”, benadrukte politiecommissaris Daniël Van Calck (zone Brussel Hoofdstad Elsene) de avond voor de wedstrijd op Terzake. De risicoscore voor Marokko-Iran: “8 op 10.”

Twee keer feest

Maar wie voor aanvang van de wedstrijd een gespannen sfeer verwacht in de Molenbeekse straten, komt bedrogen uit. De ontlading van Eid al-Fitr – het Suikerfeest – zorgt helemaal niet voor de extra risicofactor waar Van Calck op wees, maar eerder voor een dooi-effect. Pas op het nippertje komen de supporters in de zaal binnengestruikeld. “Iedereen blijft vandaag zo lang mogelijk bij hun familie”, geeft organisator Moustapha Achaoui aan.

“Het is leuk dat het deze dag twee keer feest is, maar familie is sowieso veel belangrijker dan voetbal”, zegt Zak (23), zijn vrienden knikken instemmend. Ook de klederdracht maakt die overwinning duidelijk: de Marokkaanse voetbaltenues moeten het bij sommigen afleggen tegen de traditionele gewaden.

“Als deze match vanochtend was geweest, dan zat iedereen in de moskee voor het gebed”, is Abdelatif (43) zeker. Wat dan met die andere risicofactor? Marokko tegen Iran, dat is ook een beetje soennieten tegen sjiieten. “Ach meneer, denkt u echt dat wij ons daar nu mee bezig­houden? Dat is politiek, geen voetbal.”

Tijd voor het spelletje dan maar. Op het veld loopt dan wel geen Ramos of Ronaldo, de Leeuwen van de Atlas hebben een ploeg die door veel kenners als potentiële verrassing naar voor wordt geschoven. Kwieke dribbelaars als Ziyech en Boussoufa, en met Benatia een rots in de branding achterin. Iran zou geen partij mogen zijn, en Marokko dartelt dan ook vanaf minuut één. Abdelatif, die me net voor de match vuurwerk beloofde, kijkt schalks in mijn richting. “Zie je wel.”

Verbroedering

Maar terwijl de match naar het einde van de eerste helft alleen nog voortkabbelt, is de sfeer gelaten. In een Marokkaans café wat verderop, waar de supporters iets dichter tegen elkaar plakken, hangt iets meer opwinding in de lucht. In de rokerige ruimte op de eerste verdieping treffen we enkele tieners die misschien wel naar de Beurs willen trekken.

“Ik was er de vorige keer bij, ja”, geeft Hamza (17) toe. Ook deze keer zou het hem niet verbazen als de situatie na de wedstrijd ontaardt. “Als we winnen, trekken we weer naar het Beurs­plein.” Om te vieren, welteverstaan. Meer dan goedlachse schelmenstreken lijken er in de jongeman niet verscholen te zitten.

In de blessuretijd velt een owngoal het verdict, Iran wint de wedstrijd met 1-0. Hamza loopt beteuterd het café buiten. “Naar de Beurs? Neen, terug naar de familie.” Het gedroomde scenario voor de vele agenten, die aan het Beursplein slechts een kransje supporters aantreffen. Voor de talrijke tv-camera’s verbroederden de Marokkaanse supporters gretig met de Iraniërs. “Lachen, wat het resultaat ook is.” Het is hen gegund.