Na 47 jaar ontdekte Kim plots dat ze een zus heeft: “Zelfs zonder DNA-test zou ik het weten”

“We kennen elkaar nog maar vier dagen, maar ik weet: dit is écht mijn zus. Daarvoor heb ik die DNA-test niet nodig”, zegt Kim Haelen aan de telefoon vanuit Zuid-Korea. “We delen een hotelkamer, en ik herken zoveel in haar. We trekken ­dezelfde gekke gezichten, we staan op dezelfde manier in het leven. Het voelt allemaal zo vertrouwd aan.”

Allebei houden ze van dansen. Allebei hebben ze een afkeer voor vis. “Het is allemaal erg overweldigend”, zegt Haelen: tot voor drie weken wist ze niet dat ze een zus had. Laat staan dat die aan de andere kant van de wereld woonde.

Kim Haelen kwam in september 1972 als baby naar België en werd geadopteerd door een Vlaams echtpaar. In december 1971 was ze door haar biologische moeder achtergelaten in een treinstation in Daegu, een grote stad in Zuid-Korea.

Volgens de Koreaanse adoptiepapieren was een vrouw van zo’n 30 jaar afgestapt op een andere vrouw, en vroeg ze om haar twee maanden oude baby even vast te houden terwijl ze naar het toilet ging. De moeder keerde nooit terug. De ‘vindster’ stapte dan maar met het kindje naar een weeshuis.

“Nooit met afkomst bezig geweest”

“Zelf ben ik nooit echt bezig geweest met mijn afkomst”, zegt Haelen, die al enkele maanden later naar België kwam. Ze woont nu in Oud-Turnhout en werkt als opvoedster. “Ik heb nooit het idee gehad dat ik op zoek moest. Ik ben opgegroeid in een warm gezin met twee broers en twee zussen. Nu heb ik een man en drie kinderen, en ik miste niets.”

Het was een medische kwaal die haar uiteindelijk op het spoor van haar Koreaanse ­familie bracht. “Vorig jaar kreeg ik problemen met een van mijn nieren. Ik besefte dat ik niet wist of er een medische voorgeschiedenis in mijn familie was. Ik wilde meer te weten komen over mijn genetische ­afkomst: waren er zaken waar ik voor mijn gezondheid ­beducht voor moest zijn?”

Met die gedachte schreef ze zich in november 2018 in op de website My Heritage, die mensen via onder meer DNA-analyse helpt hun stamboom in kaart te brengen. Vorige maand, op 25 januari, kreeg ze dan onverwacht nieuws: ze had een zus.

Die oudere zus heet Christine Pennell (50), ze is advocate en woont in Connecticut in het noordoosten van de Verenigde Staten. Ze was twee weken voor Kim Haelen te vondeling gelegd, in ­dezelfde stad.

“Christine was meteen heel enthousiast. Ze wilde het aan de hele wereld vertellen. Ze had zich een jaar eerder al geregistreerd, en was wél nadrukkelijk op zoek naar familie. Maar ik had tijd nodig, om het allemaal te laten bezinken. Pas na een paar dagen was ik klaar om het aan mijn gezin te vertellen.”

Herenigd in treinstation

Toch wilde ook Haelen haar zus snel ontmoeten. Afgelopen vrijdag al sloten ze elkaar voor het eerst in de armen. Dat ­gebeurde, symbolisch, in het treinstation waar Haelen vele jaren geleden werd achtergelaten.

“Ik kwam met de trein van ­Seoel, en zij stond mij op het perron op te wachten. We hadden elkaar al een paar keer ­gesproken via video call, dus herkende ik haar al toen ik nog in de trein zat. Ik heb onmiddellijk mijn zakken laten vallen, en ik ben haar in de armen ­gevlogen. Ze huilde. Toen pas drong het tot me door dat ik écht een zus heb.”

“Als ik had geweten wat dit met mij zou doen, dan was ik al veel eerder op zoek gegaan. De kans bestaat dat al veel van mijn familie hier nu overleden is.”

Want Haelen wil nu ook haar ouders vinden. Een moeilijke zoektocht, want ze spreekt geen Koreaans. Samen met een vertaalster van het Belgische vertaalbureau Han Translations én een plaatselijke vrijwilligster, bezochten de zussen onder meer het weeshuis waar Haelen terechtkwam. Ze verspreiden nu flyers met foto’s van hen beiden in de straten van Daegu, in de hoop dat iemand zich herinnert wie ze waren, en hen kan vertellen wie hun ouders waren.

“We zijn al zeer veel te weten gekomen, maar nog niet wie onze ouders waren”, zegt Haelen.

”Het doet me erg veel om hier rond te lopen, en de mensen bijvoorbeeld hier op straat kruiden en eten te zien verkopen. Hoewel het iets is wat ik nooit gemist heb, is het overduidelijk wel een deel van mij.”