Het is tussen de plooien van het nieuws gevallen, maar de olympische toekomst van twee sporten hing/hangt aan een zijden draadje. Het is te zeggen: een van de oudste olympische sporten hangt nog altijd in de touwen, en een sport die per definitie werd gelieerd aan doping is weer rechtgekrabbeld.

Het olympische boksen – de grootste boksers aller tijden, Mohammed Ali voorop, leerden de stiel in het olympische boksen voor ze prof werden – mepte zichzelf knock-out. Wat bleek in Rio 2016? Dat het boksen een corrupte boel was. Elk van de 36 refs van de voorbije Spelen werden geschorst wegens matchfixing, ze zouden voornamelijk Russische en Oezbeekse boksers hebben bevoordeeld. Niet verwonderlijk dat het publiek bij momenten massaal jouwde tijdens olympische bokswedstrijden in Rio. De uitleg van de directeur van AIBA, dat het olympische boksen organiseert, hielp niet echt. Neen, ze waren niet corrupt. Ze waren enkel “incompetent” (sic) en ze moesten enkel wat beter worden opgeleid.

Probleem opgelost? Neen. In de olympiade tussen Rio 2016 en Tokio 2020 kwam ene Gafur Rakhimov aan het roer van AIBA. Ook al waarschuwde het Internationaal Olympisch Comité (IOC) dat boksen van de olympische agenda zou verdwijnen als hij voorzitter zou worden. De Oezbeek staat namelijk op de zwarte lijst van het Amerikaanse ministerie van Financiën, wordt verdacht van afpersing, banden met de georganiseerde misdaad en internationale heroïnetrafiek. Oeps.

Enkele dagen geleden voerde de omstreden voorzitter een schijnmanoeuvre uit, stapte eruit en liet zich vervangen, maar velen denken dat hij, nadat de toekomst van het olympische boksen weer is verzekerd, zijn plaats op zijn troon weer inneemt. Het IOC is niet overtuigd en houdt de definitieve beslissing over wel of niet meer op de Spelen nog altijd in beraad.

Het gewichtheffen redde zijn vel wel

Het gewichtheffen redde zijn vel dan weer wel, sinds kort is zeker dat ze op de Olympische Spelen mogen blijven. De sport die wordt vereenzelvigd met doping heeft de stok achter de deur wél ernstig genomen, in dit geval de dopingmaatregelen opgevoerd. Terloops: dat is mee de verdienste van een Belg, namelijk de ex-gewichtheffer Tom Goegebuer (foto), die in zijn carrière steevast heeft moeten opboksen tegen gedopeerde tegenstanders en nu in de commissie zetelt die toeziet op een deftige dopingaanpak.

Vroeger werd de ene Aziaat na de andere Oostblokker – dat is geen waardeoordeel, dat is de realiteit – betrapt, geschorst maar werd voor de volgende kampioenschappen een nieuw blik opengetrokken met geprepareerde gewichtheffers/-sters. Voor het eerst worden nu landen volledig geschorst als het te gortig wordt – een grote speler in gewichtheffen, Thailand, bijvoorbeeld mag niemand meer sturen, zowel bij de mannen of vrouwen – of mogen grote landen met een bepaald aantal dopinggevallen slechts één atleet meer sturen.

Wat met dé dopingsport bij uitstek?

Maar wat met dé dopingsport van de voorbije jaren? Neen, niet wielrennen. In atletiek zijn op dit moment meer dan vijfhonderd atleten geschorst wegens doping. Ja, de voorbije jaren heeft atletiek wel degelijk een inhaalslag gemaakt als het aankomt op dopingbeleid. Want tot voor enkele jaren werden in grote atletieknaties als Kenia en Jamaica niet getest in eigen land, wegens geen nationaal dopingagentschap. Ook al waren ze de voorbije jaren hofleveranciers van medailles op Olympische Spelen en WK’s. Ook het systematische dopingbedrog van Rusland, een absolute sportgrootmacht, werd aanvankelijk onder de mat gemoffeld.

Maar heeft in die donkere dagen van enkele jaren geleden iemand vanuit het Internationaal Olympisch Comité of vanuit de atletiekinstanties zich geroerd en zelfs maar eens gesuggereerd dat er mogelijk, misschien, wie weet eens moest worden overwogen om de olympische status in vraag te stellen? Gedreigd met pakweg dezelfde sancties als bij gewichtheffen? Al was het maar om wat druk op de ketel te houden dat het menens is? Neen, toch?

Het is niet omdat atletiek de moeder aller olympische sporten is of een van de grootste internationale sportbonden is, dat er voor hen geen olympische stok achter de deur moet gelden. Integendeel.

Grote kuis in de sport, een zeer nobel streven, maar dan wel elke sport gelijk voor de wet. Of geldt toch nog die ene oneliner uit George Orwells literaire klassieker Animal farm? “Alle dieren zijn gelijk maar sommige dieren zijn gelijker dan andere”. Is de internationale sportdiplomatie dan toch al te vaak een beestenboel?