Mysterieuze verdwijningen: “We geloven niet dat Marijke nog leeft, maar zeg ons alstublieft waar ze is"

Ze heeft er net de Dodentocht van Bornem opzitten, honderd kilometer stappen voor Marijke. Puur op karakter. “Ik heb geen tijd om te trainen, maar er is geen sprake van dat ik ze niet zou doen. We zouden in 2011 voor het eerst samen wandelen, maar Marijke is enkele weken eerder verdwenen”, beschrijft zus Marleen Francis (42). Die keer heeft ze de beruchte tocht toch gedaan, in haar eentje, met de wandelstok van Marijke. “Sindsdien heb ik geen jaar overgeslagen, maar nooit meer met die stok. Uit vermoeidheid had ik die onderweg ergens laten staan, ik was compleet van de kaart toen ik het doorhad. Ik ben meteen helemaal teruggewandeld en heb hem gelukkig nog gevonden. Dat risico wil ik nooit meer nemen”, knikt ze. Heel veel hoop hebben ze niet meer, alleen haar lichaam willen ze vinden. Om afscheid te kunnen nemen van Marijke.

“Dat Marijke nog leeft, geloven we niet echt meer. We hebben overal gezocht waar we konden. Maar dat ze ons toch alstublieft zeggen waar ze is. Er zijn mensen die het weten, daar zijn we van overtuigd. Alleen blijven ze zwijgen. Het kan een ongeval geweest zijn, ze kunnen in paniek gehandeld hebben maar dat ze dat dan vertellen”, reageren mama Emérence Peters (66) en zus Marleen.

Afgesloten is het dossier officieel nog niet, maar veel verwacht de familie er niet meer van. De vermoedelijke dader - Didier Conard (46) - heeft zichzelf doodgereden, tweede betrokkene Kevin D. (28) zal wellicht ooit voor de correctionele rechtbank (of assisen) mogen uitleggen wat zijn rol die avond is geweest in haar dood.

“Gel - de bijnaam van Didier - had een serieus drugsverleden. De avond van zijn dood is hij met veel te hoge snelheid hier in Gingelom de bocht in gegaan en tegen een auto gecrasht. Tegen twee cipiers, moeder en dochter. Ze kenden hem trouwens, hij had bij hen in de gevangenis in Leuven-Centraal gezeten. Hij was pas vrij maar had toch alweer een motor gestolen.”

Foute vrienden

Een moeilijke jeugd had ze achter de rug, Marijke Francis. Met foute vrienden en foute drugs. “Maar ze had zich herpakt, ze was clean en wilde iets van haar leven maken. Ze heeft zelf die nieuwe flat aan de Langstraat in Montenaken gezocht. Zo trots was ze erop. Dat was voor haar een nieuw begin. Voor 3.000 euro had ze meubeltjes gekocht, haar paleisje noemde ze het”, vertelt mama, in de zetels van Marijke. Haar eigen meubels zijn thuis moeten wijken voor de uitzet van haar verdwenen dochter. Want die wegdoen, kan ze niet.

Aldi

“Marijke had werk gevonden in de Aldi. Die dag heb ik haar daar zelfs nog gesproken, ik zag dat het niet goed ging. ‘Wat scheelt er?’ Ze had het er moeilijk mee dat die paar verkeerde vrienden niet wegbleven. Gel en Kevin, het lief van haar beste vriendin,... Ze hokten in haar flat, terwijl Marijke eigenlijk liever geen contact meer wilde. Ze heeft het me zelfs letterlijk die dag gevraagd, of ik niet kon zeggen dat ze weg moesten blijven. Maar toen ik naar het appartement gegaan ben, waren ze er niet. Ze zijn waarschijnlijk buiten blijven wachten toen ze de auto van mijn zoon zagen staan. Achteraf heb ik nog met Marijke getelefoneerd, dat ze hen gewoon aan de deur moest zetten want zij betaalde toch de huur.”

Doodsbrieven

Even voor middernacht heeft Emérence nogmaals een belletje gedaan, maar haar jongste dochter heeft ze niet meer aan de lijn gehad. “Het moet ergens rond dat tijdstip gebeurd zijn...”

Volgens het onderzoek is ze waarschijnlijk, tijdens een hoogoplopende ruzie, doodgeslagen met de helm van haar brommer. In diezelfde week dat ook de bejaarde oma van Marijke gestorven is. “Terwijl we bezig waren met de doodsbrieven van mijn moeder, moest ik tegelijk naar de politie om te zeggen dat er iets heel erg mis was met Marijke. Niet dat ze meteen in gang geschoten zijn. Van een opsporingsbericht op tv wilden ze zelfs niet horen. Omwille van het verleden van Marijke. Ze was verschillende keren opgenomen om af te kicken in Sint-Truiden en is daar geregeld vertrokken, ja. Maar dan liet ze altijd iets weten. Een berichtje, dat we ons niet ongerust moesten maken. Dat ze over een dag of twee weer zou opdagen. Ze ging dan nog eens gauw gebruiken. Maar nu heeft ze niets meer laten horen. En nog, ze was echt clean. Maar de politie zei: ‘We kennen Marijke.’ Tja, dan nog heeft ze het recht om gevonden te worden, he.”

Opsporingsbericht

Uiteindelijk werd het zus Marleen te veel: omdat ze in Brussel werkt, is ze daar gaan aankloppen bij de politie en de Cel Vermiste Personen van Alain Remue. “Hij kon niet geloven dat het zo lang had aangesleept. Eén dag erna was het opsporingsbericht op tv.”

Wat er precies gebeurd is, weten ze niet. Gel - Didier dus, met zijn haar altijd omhoog door gel - heeft het in elk geval min of meer bekend. Alleen kon hij zich naar eigen zeggen, door te veel drank die avond, niet meer herinneren waar ze het lichaam hebben achtergelaten. Het wachtbekken in Gingelom meende hij zich nog voor de geest te kunnen halen. Of misschien aan zee… “Het wachtbekken is onderzocht, of tenminste het water. Maar niet het slijk. Wij hebben herhaaldelijk gevraagd om ook dat te controleren. Eind vorig jaar hebben ze dat dan eindelijk toegestaan. De bomen rondom zijn gekapt, alles stond klaar om te beginnen, ze zouden 500 vrachtwagens grond afvoeren. Maar dan heeft blijkbaar één man ergens op justitie beslist dat het allemaal te veel geld zou kosten. En dus is alles geschrapt. Dat kan ik dus echt niet begrijpen, dat je als slachtoffer op die manier behandeld wordt. We willen alleen afscheid kunnen nemen van Marijke. Niemand beseft hoe zwaar dit voor mij is, als moeder.”

Marleen: “Ik ben achteraf, nadat ze weg waren, zelf die eerste keer aan dat wachtbekken gaan kijken en ik kan je zeggen dat het echt raar doet. Dan zie je daar een stuk zak uit de grond steken of een bot dat achteraf van een dier blijkt. Erg confronterend.”

Dodentocht

In mei, enkele weken voor haar verdwijning, was Marijke nog 50 kilometer met haar oudste zus gaan wandelen. Op dat moment hadden ze afgesproken om samen die Dodentocht te doen. “Ze keek ernaar uit, wandelen deed ze graag. Ik moest en zou die tocht dat jaar doen, hoe zwaar ook. Ik heb het volgehouden, met vooral één ding in mijn achterhoofd: ik mag niet opgeven, want wie weet hoe Marijke heeft afgezien.”

Wat ze nog kunnen doen, weten ze niet. Een tijdlang hebben ze zelfs nog de huur van het appartement van Marijke verder betaald. Moest ze ooit terugkomen… “Zo konden we er ook bloemen gaan zetten. Maar je kan dat natuurlijk geen jaren volhouden. Ik ben dan maar een heel grote engel gaan kopen om op het graf van papa te zetten. Voor Marijke. Maar bij Allerheiligen bleek die gestolen. Verschrikkelijk dat mensen zoiets op een kerkhof kunnen doen.”

Brommer

In haar eigen schuurtje staat vandaag nog wel de brommer van Marijke, die ze zelf bij Gel is gaan terughalen. “Mensen belden mij, of ik wist dat hij na haar dood ermee rondreed. Terwijl ik de verzekering betaalde, hé. De politie is gaan kijken, maar had hem niet bij. Dus ben ik hem zelf gaan terugvragen. ‘Jamaar, ik mocht die van haar lenen.’ Ik geloof er niets van, om hem mee te geven aan mij moest hij starten door de kabeltjes aan elkaar te draaien. Niet zoals normaal met de sleutel. De brommer staat er nu. Maar Marijke blijft weg. Mama hoopt nog altijd ergens, nadat ze bij een waarzegster is geweest. Vier keer zei die dat Marijke dood is. Maar dan opeens dat ze zou terugkeren, iets met het cijfer drie. Dus mama keek uit naar drie maanden, dat werd drie jaar, ze blijft tellen… En telkens die nieuwe klap.”