Een atypische winnaar in atypische omstandigheden. In een uitgeregende, ijskoude en winderige voorjaarsmarathon van Boston verzopen, bevroren of waaiden de Afrikaanse langeafstandswonders weg en won Yuki Kawauchi. Yuki wie? De man die de voorbije jaren het ene record aan het andere reeg in marathon- en andere loopwedstrijden en die zich net in zijn sas voelt wanneer anderen pijn lijden. Die Yuki dus.

Zo is de Japanner niet-officieel wereld­recordhouder van de Marshfield Road Runners Marathon. Op nieuwjaarsdag won hij die in 2 uur 18 minuten en 59 seconden… bij -23 graden Celsius, goed voor de koudste marathon die onder de 2 uur en 20 minuten gelopen werd. Die wedstrijd winnen was niet moeilijk, aangezien hij de enige was die het 42 kilometer uithield. “Ik dacht dat het niet kouder was dan 13 graden onder nul”, klonk het. In de marathon van Boston droeg hij, in tegenstelling tot de anderen, geen overjasje maar enkel armstukken en handschoenen. “Voor mij waren die omstandigheden de beste die ik mij kon indenken. Al denk ik dat er niemand geld op mij had ingezet.”

Sneller dan de beste Belg

Voor wie nu denkt dat hij de zoveelste clown in het langeafstandscircuit is die enkel presteert bij uitzonderlijke omstandigheden: die heeft wel en geen gelijk. Wel als clown­esk synoniem is voor de vreemde vogels die lopen in nogal opvallende outfits. Zo liep Kawauchi de halve marathon in zijn woonplaats Kuki in... een pandapak. Maar dat hij een pannenkoek zou zijn: neen, dat niet. In zijn pandapak klokte de Japanner af op 1 uur, 10 minuten en 3 seconden. Ofwel: achttien kilometer per uur. Zelfs in een normale lopersoutfit is dat razendsnel. Hij eindigde, tussen alle lopers die geen pandapak droegen, als tweede.

En enkele jaren geleden leek het een vreemd gezicht toen een man in een pak met das en hemd in de voorste gelederen startte in diezelfde halve marathon, normaal het vak voorbehouden aan de toppers. Die startpositie was gerechtvaardigd: Kawauchi liep, in driedelig pak, de halve marathon toen in 1 uur, 6 minuten en 42 ­seconden, ofwel aan negentien kilometer per uur. Daarmee is hij wereldrecordhouder halve marathon in een maatpak. Andere ‘wereldrecords’ op zijn naam: 26 marathons onder de 2 uur en 12 minuten en 79 marathons onder de 2 uur en 20 minuten.

Ook zijn persoonlijk record mag er zijn: 2 uur 8 minuten en 14 seconden. Dat is bijna twee minuten sneller dan de beste marathon-Belg van dit ogenblik, de Europese topper Koen Naert, die vorig jaar achtste eindigde op de marathon van New York.

En dat allemaal terwijl Kawauchi niet eens profatleet is. Vandaag wordt hij weer verwacht op de prefectuur van het Japanse Saitama, waar hij secretariaatsmedewerker in een school is. Omdat hij een vaste regeringsjob heeft, mag hij geen geld van sponsors aannemen. Zijn prijzengeld mag hij wel houden. Kawauchi werkt er overigens 40 uur per week, elke weekdag van 13 uur tot 21 uur. In de voormiddag loopt hij zo’n twee uur, na zijn werk doet hij thuis op zijn kamer fitnessoefeningen.

Met dank aan de mama

Vanwaar die ijzeren discipline komt? Die bracht zijn moeder hem bij. Toen hij zes was en zijn mama hem zag lopen, besliste zij, zelf voormalig loopster, om hem te coachen. Elke dag was een wedstrijdje tegen de klok in het park. Als hij zijn persoonlijk record miste op meer dan dertig seconden, moest hij een extra rondje lopen. Als hij zijn persoonlijk record miste op meer dan een minuut, kreeg hij twee rondjes aan zijn been. “Sindsdien loop ik elke wedstrijd met de gedachte: Als ik nu doodga, is het oké geweest.”

Tegen de Olympische Spelen van Tokio 2020 wil hij 100 marathons onder de 2 uur 20 gelopen hebben. Hij is goed bezig: dit jaar liep hij al vier marathons en die won hij allemaal. Over de Spelen gesproken: toen hij Londen 2012 op een haar na miste, schoor hij zich kaal: “Zodat iedereen kan zien hoe beschaamd ik ben dat ik het niet haalde.”