Jan (61) overleeft hartstilstand dankzij vrouw en dochter: “Leren reanimeren werkt”

De sinds een jaar gepensioneerde Jan kan nog steeds niet helemaal vatten wat er gebeurd is. “Ik kan niet vertellen hoe groot de vreugde is die ik nu voel. Ik ben heel blij om nog samen met mijn familie gelukkig te kunnen zijn. Ik heb een paar dagen geleden nog aan mijn vrouw gevraagd of ik hier wel echt zat, of het geen droom was. Neen dus. Het blijkt echt. Ik ben door het oog van de naald gekropen.”

Het had inderdaad niet veel gescheeld of Jan was er niet meer geweest. Begin deze maand voelde Jan dat er iets mis was. “Ik voelde me niet zo goed en vroeg aan ons nichtje dat hier logeert om een dokter te bellen. Ik begon blijkbaar raar te doen, hebben ze me achteraf verteld. Mijn gezicht werd ook blauw en ik keek wazig uit mijn ogen”, vertelt hij.

Met de moed der wanhoop

Een hartfalen, zo bleek snel. Net toen de noodcentrale gebeld werd, kwamen ook vrouw Rita en dochter Tess thuis. Ze waren even naar Lier geweest met de bus. “Papa zag er zo slecht uit dat het leek alsof hij al overleden was. We zijn toch onmiddellijk begonnen met hartmassage. We hebben zijn borst ingedrukt en hebben hem beademd. Eerst ik, daarna heeft mama overgenomen”, vertelt Tess.

“Het was echt een beetje met de moed der wanhoop. Het klinkt cru, maar het leek in het begin of we een lijk aan het reanimeren waren. Ik dacht al aan het regelen van een begrafenis. Het zag er echt niet goed uit. Maar we zijn blijven doordoen”, zegt Rita.

Het gezin is overigens lid van Jehovah’s getuigen. “Dat betekent veel voor ons, het heeft zeker geholpen om rustig te blijven. We weten dat er ooit een opstanding komt en dat we Jan dan zouden terugzien. Maar uiteraard hebben we nu ook alles gedaan om hem nog bij ons te houden”, vertelt ­Rita.

En dan gebeurde wat niemand nog voor mogelijk hield. “Dan zagen we plots na een minuut of vijf dat zijn borstkas begon te bewegen. Dat gevoel is niet te beschrijven”, herinnert Tess zich. Even later nam de huisdokter de reanimatie over en na negen minuten was de ziekenwagen er al. Daarna werd Jan nog 45 minuten aan een reanimatietoestel gelegd, daarna is hij naar het ziekenhuis overgebracht.”

Daar bleef hij nog een nacht in een kunstmatige coma, waarna hij snel weer beter werd. “Toen ik na een paar dagen weer bij mijn positieven was, wilde ik de dokters bedanken. Maar die zeiden dat ik vooral mijn familie moest bedanken. Dat besef ik maar al te goed. De eerste dagen gebeurden er veel testjes, om mijn lichaamsfuncties te testen. Toen ze me vroegen om iets op te schrijven, schreef ik dat ik mijn twee engeltjes wilde bedanken voor wat ze gedaan hebben. Ik word nu nog altijd emotioneel als ik daar moet over vertellen.”

Met dank aan VTM-programma

Moest Jan enkele maanden eerder een hartstilstand gekregen hebben, dan had hij het waarschijnlijk niet overleefd. “We hadden niet geweten waar te beginnen. Zoals zo veel mensen hadden we nog nooit zo’n reanimatiecursus gevolgd. Maar door de oproep in het VTM-programma Make Belgium Great Again van Frances Lefebure hebben we toch beslist om er eens tijd voor te maken. We hebben in november twee uur les gevolgd in Lier, in jeugdcentrum Moevement. We hebben toen op korte tijd veel geoefend en het heeft iets uitgehaald”, vertellen de twee.

“We wilden mensen in nood kunnen helpen. We hadden nooit gedacht dat we het zo snel zouden moeten gebruiken en dachten al helemaal niet dat we het voor Jan zouden nodig hebben in onze eigen living. Maar toen het dan toch zover was, herinnerden we ons elk detail. Dat we vijf tot centimeter diep moesten duwen, dat we luidop tot dertig moesten tellen, twee keer moesten beademen, enzovoort.”

Jan is nu in goede gezondheid. Hij moet het nog rustig aan doen, maar zal weer de oude worden. Hij en zijn familie zijn op deze manier de best mogelijke promotie geworden voor het volgen van een reanimatiecursus. “Mijn huisarts zei dat hij dat in 25 jaar nog niet meegemaakt had, dat een reanimatie zo goed uitpakte. Ik kan iedereen alleen maar aanraden om het te leren, want de overlevingskansen zijn veel groter. Ik ga de lessen nu zelf ook volgen. Want het werkt. Daar ben ik het levende bewijs van.”