‘Ik hoop dat over een paar maanden de oude judoka, de oude Kim weer vaker tevoorschijn komt’
Bij haar eerste toernooi als Italiaanse bemachtigde Kim Polling zaterdag direct het brons op de Grand Slam in Astana. Na jarenlang voor Nederland op de mat te hebben gestaan, komt de judoka in de klasse tot 70 kilogram nu uit voor het land van haar echtgenoot.
Het was tijdens het verschonen van de luier van hun dochter dat Kim Polling tegen haar vriend zei: ‘Dus we gaan trouwen.’ Echt romantisch waren de afgelopen maanden voor de judoka niet per se. Levensbepalend wel, op meerdere vlakken. Zaterdag stapte ze bij de Grand Slam van Astana, na jarenlang te zijn uitgekomen voor Nederland, voor het eerst als Italiaanse op de wedstrijdmat.
Het Italiaanse volkslied kent ze door en door. Andrea Regis – inmiddels haar echtgenoot – moet het elke ochtend op zijn werk zingen. Twee coupletten. Om 8.00 uur ’s ochtends. ‘De liefde voor het land zit er hier echt bij iedereen in. Mooi toch?’, zegt Polling.
Over de auteur
Lisette van der Geest is sportverslaggever voor de Volkskrant en schrijft over olympische sporten als schaatsen, zwemmen en tennis.
Dat volkslied hoopt zij ook mee te zingen, liefst op de Olympische Spelen in Parijs aankomende zomer. Jarenlang was Polling (33) een van de beste judoka’s van Nederland. Ook was ze al jaren verwikkeld in de strijd om dat ene olympische ticket dat per land (en per gewichtsklasse) beschikbaar is. Ooit was ze onbetwist de beste in de categorie tot 70 kilogram. Maar na allerlei blessures en een zwangerschap is Sanne van Dijke, in Tokio goed voor olympisch brons en momenteel de nummer twee op de wereldranglijst, Polling voorbijgestreefd.
Dubbel paspoort
Na een paar hectische maanden voelt weer rust, vertelt Polling in een telefoongesprek waarin ze, zoals voor haar zo kenmerkend, enthousiast en in rap tempo van onderwerp wisselt. Van het trainen bij een Italiaanse club naar het Italiaanse leven – ‘Hoe Italiaans wil je het hebben; Andrea’s ouders wonen op minder dan 500 meter afstand, zijn zus op zo’n 300 meter’ – naar dat het echt waar is dat kinderen om de haverklap ziek worden in de opvang. Dan weer naar de bruiloftsdag, waarop Regis in de middag alweer judotraining stond te geven bij zijn club, en weer terug naar het thema nationaliteit.
Lang was onzeker of het haar zou lukken om voor Italië uit te komen. Trouwen deed ze om haar Nederlandse nationaliteit niet kwijt te raken. Waar Italië een dubbel paspoort toestaat, doet Nederland dat niet. Maar al snel kwamen de vragen: zou de Nederlandse judobond toestemming geven voor de overstap? En de wereldbond? Hoe snel zou ze haar nieuwe paspoort krijgen? De tijd drong, met de Spelen in het vooruitzicht. In eerste instantie hield ze het stil. Dat leek haar beter, voor het geval het mis zou gaan. Al vond ze het lastig. Polling houdt van eerlijkheid. Bovendien was ze bang dat ze haar mond voorbij zou praten.
In haar jeugd werd Polling al Europees en wereldkampioen bij de junioren. Ze werd geroemd om haar judo-intuïtie. Haar kracht en vermogen om tegenstanders binnen enkele seconden ‘te gooien’ – op de rug te werpen. Op haar 14de verraste ze haar vader in de voortuin van haar ouderlijk huis in het Groningse Zevenhuizen. ‘Pap, zal ik je even gooien’, vroeg ze. Dat lukt je toch niet, dacht haar vader, ruim 100 kilo en 1 meter 92. Maar ‘gooien’ lukt niet alleen door kracht, wist Polling, ook door de juiste timing. Ten overstaan van lachende buren vloog hij de lucht in, tegen een schommel. Later bleek hij geopereerd te moeten worden voor de gebroken meniscus die hij daardoor opliep.
Meervoudig kampioen
Inmiddels staat Polling rond plaats twintig – de uitslag van de grand slam wordt maandag bijgewerkt – op de wereldranglijst, maar vier jaar lang, tot en met 2017, voerde ze de lijst aan. Ze bemachtigde twee keer WK-brons, individueel in 2013, en in 2023 met het Nederlands team. Ze werd ook vier keer Europees kampioen. Een keer deed ze mee aan de Olympische Spelen. In Rio in 2016 had ze pech met de loting: na de eerste partij vloog ze er al uit, nadat ze het aflegde tegen de latere olympisch kampioen, de Japanse Haruka Tachimoto.
Haar overstap naar Italië is geen noodgreep uit angst om opnieuw de Spelen te missen, zegt ze. Eigenlijk had ze een nieuw olympisch optreden al uit haar hoofd gezet. Ze richtte zich in de nadagen van haar carrière op de WK’s.
Brons op de Grand Slam van Astana, dit weekend
Vooraf zei Kim Polling: ‘Ik wil geen modderfiguur slaan, na alle moeite die men voor me gedaan heeft.’ Maar een modderfiguur slaan, deed ze niet: zaterdag pakte ze in de klasse tot 70 kilogram het brons bij haar debuut voor Italië. ‘Ik was al superblij nadat ik mijn eerste partij won.’
Dat ze op weg naar de kwartfinale de Nederlandse Hilde Jager trof, noemde ze ‘dubbel’. ‘Dan schakel ik toch een Nederlander uit, en dan is het ook nog eens Hilde, die ik al sinds 2018 ken.’ Vooraf vermoedde ze dat het lastiger zou worden, dan het uiteindelijk bleek te zijn. Op de wedstrijdmat overheerste haar nuchterheid: ‘Ik kom uit voor Italië, dit is nu de situatie.’
Wel benadrukt ze een dag na haar toernooi, spottend lachend, nog maar eens: ‘Ik had deze beslissing om voor Italië te judoën eerder echt niet aangekund.’ Het punctuele Nederlandse handelen voor wedstrijden staat in schril contrast met de Italiaanse wijze. ‘Ik vroeg mijn coach welke partij ik aan de beurt was. ‘De vijftiende’ zei hij. Het bleek de negentiende te zijn. Er waren meer van dat soort dingen buiten de mat, waar ik jaren geleden nooit mee om had kunnen gaan.’
Italië is het land waar ze inmiddels al bijna acht jaar woont, in San Mauro Torinese, een voorstad van Turijn. Het is de plek waar haar dochter Aurora bijna twee jaar geleden geboren werd. Waar haar man, inmiddels oud-judoka, vandaankomt en waar ze al jaren haar toekomst ziet. In 2016 trof ze een speciale regeling met de Nederlandse bond: ze hoorde wel bij de nationale selectie, maar trainde een groot deel van haar tijd in Italië. Regelmatig kwam ze naar Papendal voor een trainingsstage. Verder onderhield ze digitaal contact.
‘Nu krijg ik de kans op levenslange financiële zekerheid. Dat is een reden om alles te veranderen in deze fase in mijn leven’, zegt ze. In Italië zitten veel topsporters in speciale selecties. Wie in zo’n selectie zit, krijgt van de overheid een toelage en is na de sportcarrière verzekerd van een baan en daarmee levenslange financiële zekerheid. Vaak gaat het om administratieve functies. Polling hoopt toe te treden tot zo’n groep, haar kans daarop is groot. Mits ze de Spelen van Parijs haalt, wat weer afhangt van haar positie op de wereldranglijst in juni. ‘Dat lijkt door mijn derde plaats, waarmee ik maandag weer stijg op de ranglijst, nu voor 99 procent zeker’, zegt ze zondag na haar brons op de grand slam in Kazachstan.
Voor de liefde emigreren
Aanvankelijk dacht Polling dat ze te oud was voor de regeling. Tot ze er in januari bij toeval achter kwam dat de leeftijdsgrens was verhoogd naar 35. Dan ben ik gek als ik het niet doe, vond ze. In 2016 rondde ze in Nederland de pabo af, al ziet ze zichzelf niet lesgeven in Italië. Daarvoor beheerst ze de taal niet voldoende, vindt ze. ‘En zonder ervaring heb ik geen kans om ertussen te komen.’
In 2016, het jaar van de Spelen in Rio, overwoog ze ook al om uit te komen voor Italië, maar zag daar uiteindelijk vanaf. Ze had op dat moment een jaar een relatie met Regis. In Nederland werd een omstreden centralisatie doorgevoerd. Judobond JBN verplichtte de beste judoka’s van Nederland samen te trainen op Papendal, tot frustratie van veel topsporters, die bij hun club wilden blijven.
Voor Polling betekende dat het verhuizen van Haarlem naar Arnhem. Al moest ze dan later alsnog voor de liefde emigreren – ‘Je kunt het een Italiaan niet aandoen hem bij zijn familie weg te halen’ –, en dus verhuisde Polling niet naar Papendal of Arnhem, maar naar Italië. Al op haar 17de had Polling haar ouderlijk huis verlaten voor het judo, dus was de stap voor haar klein. Zoals haar opa in Groningen destijds zei: ‘Of je nou in Haarlem of Italië woont, het is allebei ver.’ Wel bleef ze voor Nederland judoën.
Financieel waren er voordelen bij het Italiaanse staatsburgerschap. Ter vergelijking: een EK-titel, waar Polling er vier van heeft, wordt daar beloond met zo’n 30.000 euro. ‘In Nederland kreeg ik een bloemetje en een boekenbon.’ Maar haar sportieve ambities wogen destijds zwaarder.
Topsportcultuur
Nederland beschikt over een duidelijke topsportcultuur. Polling – gediagnosticeerd met ADHD, waarvoor ze medicijnen slikt – houdt van structuur, van duidelijkheid. Dat ontbreekt in Italië. ‘Een voorbeeld: ik weet nu nog niet wanneer we vertrekken voor een wedstrijd die over minder dan twee weken plaatsvindt.’ Het moederschap maakte haar flexibeler. ‘Ik had die onduidelijkheid en trage organisatie acht jaar geleden niet aangekund.’ Spottend: ‘In Italië weet ik precies waar ik aan toe ben, en dat is dat ik niet weet waar ik aan toe ben.’
De investeringen die de Nederlandse bond het afgelopen jaar deed, moest Polling terugbetalen. Meer dan terecht, vindt ze. De Italiaanse bond nam dat uiteindelijk voor haar rekening. Sinds ze eind 2022 terugkeerde na haar zwangerschap, verloopt haar carrière wisselvallig. Ze bemachtigde in 2023 brons op een van ’s werelds grootste judotoernooien: de Grand Slam van Parijs. Daar kwam vervolgens een bronzen plak bij, op de Grand Slam van Kazachstan. Daarna ging het moeizamer. ‘Het is niet zo dat ik nu nog de Kim Polling ben die ik vier jaar geleden was.’
De door haar zwangerschap groeiende (en vervolgens weer kleiner wordende) buik heeft haar evenwichtsgevoel veranderd, denkt ze. Het ‘gooien’, wat ze intuïtief zo goed kon, gaat nu minder makkelijk. ‘Het is nog twee maanden tot de Spelen. Dat lijkt misschien kort, maar voor mij is het veel. Ik heb nu meer tijd om bezig te zijn met techniek, met eigen trainers bij de Italiaanse bond. Anders dan hiervoor, toen ik op afstand van mijn coach werkte. Dat is het voordeel.’
Als medaillefavoriet ziet ze zichzelf ‘absoluut niet’, maar verrassen kan ze wel, denkt ze. Geef haar nog even tijd. ‘Dan hoop ik dat over een paar maanden de oude Kim vaker tevoorschijn komt.’ Al is dat in een nieuw judojasje, met Italiaanse rood-wit-groene strepen over haar schouders. Goh, dacht ze, toen ze zichzelf daarmee voor het eerst in de spiegel zag: best raar.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
