Rapper #187

Het idee begon vorig jaar tijdens de Dubai Tour op te borrelen bij De Vreese. Al die exclusieve, dure wagens voor het rennershotel trokken zijn aandacht. “Ik luister dikwijls naar rapmuziek: Snoop Doggy Dogg, Boef, Lil’ Kleine… En ik begon wat filmpjes op te nemen, waarmee ik dan naar onze Nederlandse mediaman Sven Jonker trok en naar Vlad Pritulyak, een Kazachse vriend die voor Astana werkt en als ­videoproducer een genie is.”

“De bal ging aan het rollen. Ik vroeg aan de portier van het hotel of ik even mocht plaatsnemen in de duurste en leukste auto’s. We deden wat dansjes, maakten wat grapjes tijdens het rappen en vermeldden onze collega’s in de lyrics. We trokken daarop met het idee naar teammanager Alexandre Vinokourov, die er meteen voor te vinden was. Astana wilde al langer van zijn oude imago af. Het idee was om als ‘rapper’ Astana te promoten en de koers als rode draad voor het filmpje te gebruiken.

Uiteindelijk heeft het een seizoen geduurd om het project af te werken, want profwielrenner zijn is ons vak, natuurlijk. Om het allemaal wat professioneler te laten ogen, huurden we op de rustdag van de decemberstage in Altea geluidsmateriaal van een studio in Benidorm.” Het resultaat is een zeer onderhoudende video, met De Vreese – artiestennaam #187 – in een glansrol (net als Vinokourov) en genoeg blingbling (dat gouden tandwiel!) om de ‘echte’ rappers jaloers te maken. “Het is nu aan de fans om te beslissen of ze meer van dat willen. We zullen de volgende maanden een enquête houden. In het peloton is het initiatief alleszins op applaus ontvangen. Peter Sagan, ook al een social ­media-freak, kwam me al feliciteren. En Richie Porte, Oscar Gatto, noem maar op…”

Wegkapitein

De Vreese scoort momenteel dus geweldig met zijn rapvideo, maar als prof zit hij bij de start van zijn negende seizoen nog altijd aan nul internationale zeges. “En daar zal ook niet snel verandering in komen”, aldus de man van Melle die uitweek naar Merelbeke. “Het kon anders zijn gelopen, toen ik als tweedejaars tweede werd in Parijs-Tours. Ik verloor toen in de sprint op een onfaire manier van Marco Marcato, die toen bij Vacansoleil reed. Het bleef bij die ene uitschieter, hoewel ik bij de U23 op het WK in Geelong toch zevende werd in de sprint. Achter Matthews, Degenkolb, Démare en Colbrelli, maar voor Lobato, Rowe en Landa. Yannick Eijssen was toen mijn kamergenoot en de ster van onze lichting. Hij koerst allang niet meer. De Ronde van Vlaanderen winnen, zit er niet in voor mij. Ik weet heel goed wat ik wél en niet kan.

Ik ben in het voorjaar de wegkapitein van Astana, als enige Belg in een internationaal en jong gezelschap. Ik ken al de wegen, alle koersen. Maar eens mijn werk gedaan was, slaagde ik er toch ook al twee keer in top 20 te rijden in de Ronde van Vlaanderen en Parijs-Roubaix. Al is dat mijn job niet. Ik cijfer me weg voor de ploeg en krijg daarvoor heel veel respect. Iljo Keisse (Deceuninck-Quick Step, nvdr.) en Daniel Oss (Bora-Hansgrohe, nvdr.) hebben precies dezelfde functie als ik. Mijn vriend Iljo zal het misschien niet graag horen, maar momenteel is Oss de numero uno. Het grote verschil: zij werken allebei bij teams die doorlopend in de frontlijn koersen. Bij mij is het anders: ik moet op het juiste moment met mijn mannen naar voor komen.” Wat hem vorig jaar met Valgren in de Omloop Het Nieuwsblad en de Amstel Gold Race wonderwel lukte.

Wereldreiziger

“Ik ben een bofkont dat ik met deze sport mijn geld verdien”, gaat De Vreese voort. “En hoewel het niet altijd gemakkelijk is, probeer ik toch ook mijn ogen de kost te geven. Want dankzij deze job ben ik een echte wereldreiziger. Na vijf jaar Tour Down Under weet ik ook in South Australia onderhand de weg. Ik ben ook niet ongevoelig voor de cultuurverschillen. Als we onze ploegvoorstelling houden in Astana, heb ik de tijd om rond te kijken. Dan zie je bijvoorbeeld mensen bij een temperatuur van min veertig graden huizen metselen. Of na een etappe in de Ronde van de Algarve tref je mensen aan die met paard en kar aan het werken zijn. Dat zijn fragmenten die aan mij blijven kleven. Ik ben een geëngageerde coureur, die bijvoorbeeld ook nooit een plastic zakje vraagt bij de bakker. Als jij en ik dat brood gewoon in onze tas stoppen, dan zijn we al met twee die minder plastic verspillen.”

Hoewel De Vreese bij Astana als enige Belg een einzelgänger lijkt, is hij net het bindmiddel van het team. Een straatfilosoof die zich niet te beroerd voelt om mee te helpen de spullen van zijn sprinter Ballerini naar de hotelkamer te zeulen. “Ik hou geweldig van sfeer maken. Daar is The First Ever Pro Cycling Rap, ons filmpje, ook voor bedoeld: om meer sfeer te brengen in de koers, om te proberen de sport opnieuw trendy te maken bij de jeugd. Kijk, ik ben een nostalgisch type. Ik hou bijvoorbeeld geweldig van crite­riums, die beleving, dat contact met het publiek. Vroeger waren er alleen al in België drie per dag. Dat moet de max zijn geweest. Maar het mag ook allemaal wat moderner. Zet rapmuziek op tijdens de ploegvoorstellingen in een klassieker als de Ronde van Vlaanderen in plaats van voor de zoveelste keer naar onze ambities te peilen. Alsof er één ploeg is die niet als ambitie heeft om zo’n monument te winnen? Maak gewoon sfeer voor het publiek, want zonder toeschouwers is koersen zinloos. Dat blijft de essentie van onze sport.”