© AP
STANDPUNT. Het pijnlijke incident met Kris Peeters heeft mensen uit verschillende gemeenschappen met elkaar laten kennismaken
Duitsland is in de ban van het antisemitisme nadat een jonge Syriër in Berlijn twee Joodse jongens te lijf is gegaan omdat ze een keppeltje droegen. De Centrale Joodse Raad gaf Joden zelfs de raad geen keppeltje meer te dragen op straat. Ook in Frankrijk staat het antisemitisme centraal. Na meerdere moorden op Joodse mensen pakten meer dan 250 ‘Bekende Fransen’ uit met een petitie tegen “het toenemende antisemitisme door islamitische radicalisering”.
In België blijft voorlopig alles rustig. Volgens het jaarlijks rapport van de Universiteit van Tel Aviv is het aantal incidenten met antisemitische grondslag in ons land in 2017 fors afgenomen. Onze regering krijgt een pluim wegens haar “ferme houding, de nultolerantie en de extra bescherming van Joodse sites door politie en leger”. Dat positieve rapport is een opsteker, maar het mag vooral niet leiden tot een vermindering van de waakzaamheid. Nultolerantie blijft de norm, maar die mag het debat niet in de weg staan.
Vorige week kwam de Joodse gemeenschap ineens in de schijnwerpers te staan omdat CD&V-lijsttrekker Kris Peeters de chassidische jood Aron Berger een plaats op zijn lijst wilde geven. De standpunten en gebruiken van die gesloten gemeenschap bleken uiteindelijk niet te rijmen met de functie van kandidaat op een CD&V-lijst. De discussies over waarden en normen, respect voor vrouwen, integratie en segregatie overspoelden de media. De chassidim kregen de kans om hun geloof te verdedigen en hun gebruiken uit te leggen. Op sommige fora werd verwezen naar veel moslims die eveneens vrouwen de hand niet schudden. Het belang van deze begroeting werd hier en daar ter discussie gesteld …
Maar op geen enkel moment is er sprake geweest van antisemitische uitlatingen, laat staan van geweldplegingen. Hoe pijnlijk dit incident ook is geweest voor Kris Peeters en zijn partij, het heeft een interessante discussie opgeleverd en mensen uit verschillende gemeenschappen met elkaar laten kennismaken. Het zou heel jammer zijn als we zo’n debat niet meer zouden voeren uit angst voor antisemitisme of uit vrees om voor antisemiet te worden versleten. Het is juist het opsluiten in zijn eigen gelijk en het niet-kennen van de anderen dat leidt tot racisme en antisemitisme. Laat Antwerpen dus vooral doen waar het goed in is: praten, discussiëren, palaveren … Zolang we dat doen, gebruiken we geen geweld. En daar mogen we best trots op zijn.
