“Papa is na 40 jaar voetbal in een zwart gat gevallen. We zijn bang geweest”

Hoe gaan jullie de zestigste verjaardag van jullie vader vieren?

Megan: “We gaan uit eten met de familie.”

Guilian: “Ik stuurde hem een berichtje: 'Wat doe je de 24ste? Heb je iets gepland?' Hij viel compleet uit de lucht: 'Hoezo, gepland? Ik heb een match 's anderendaags.' Enkele minuten later drong het toch tot hem door: 'Ah, 't is mijn verjaardag.' (lacht) Hij probeert het te negeren: hij háát het om 60 te worden.”

Megan: “Soms maken we er een grapje over. Dan zie je hem wegduiken. Het is een drempel waar hij over moet.”

Guilian: “60 is oud in zijn ogen. Als we op WhatsApp emoji's gebruiken met grijs haar, reageert hij altijd verongelijkt: 'Ik heb zílver haar!’” (lacht)

Is hij ijdel?

Megan: “Toch wel. Neem nu zijn baard: die laat hij trimmen. Dat deed hij vroeger niet.”

Guilian: “Toen droeg hij altijd zijn oranje trui die geluk bracht. Nu is hij veel meer met zijn uiterlijk bezig, en het resultaat is ernaar. Wat een coole look!”

Megan: “Hij zegt het zelf ook: 'Ik word ouder, maar ik kleed me jonger.’” (lacht)

Hadden jullie na zijn sabbatjaar verwacht dat hij op zijn 60ste nog op een voetbalveld zou staan?

Megan: “Ik heb nooit geloofd dat hij zou stoppen. Dat sabbatjaar verraste me, maar ik wist: dit houdt hij nooit vol.”

Guilian: “Hij heeft tijdens dat jaar nooit gezegd: 'Ik ben supergelukkig.' Maar ook nooit: 'Ik wil terug naar het voetbal.' Het was heel moeilijk in te schatten wat hij wilde. Volgens mij wist hij het zelf ook niet.

“Hij genoot natuurlijk wel van zijn vrijheid. Plots kon hij doen wat hij wilde: ons zien, golfen, reizen. Maar altijd voelde je dat er iets ontbrak. Veertig jaar lang had hij van match naar match geleefd, vol adrenaline.”

Megan: “Toen ik eens met papa op de Wii speelde, was dat heel fanatiek, met roepen en tieren. 'Zie je,' zei ik, 'jij hebt dat nodig.'”

Guilian: “Op vakantie golfde hij nog maniakaler dan anders.”

Megan: “Weet je nog dat partijtje beachvolleybal? We speelden tegen Mark van Bommel (de Nederlandse coach van PSV, red.) en zijn kinderen. Zij deden maar wat, maar papa gaf tactische aanwijzingen, wie waar moest staan. En wij maar lachen. Daar werd hij kregelig van: 'Je moet het wel serieus doen, hè!'”

Hij kon het niet loslaten.

Guilian: “Hij had aangekondigd dat hij zich een heel jaar op golfen zou concentreren, met een doel: zijn handicap van 9 naar 5 brengen. Dat is bijna pro, hè. Ondanks al de tijd die hij erin heeft geïnvesteerd, is het hem niet gelukt. Hij bleef steken op 7, wat ronduit fantastisch is. Maar hij raakte erdoor gefrustreerd: 'Ik stop met golfen!' Maar een week later stond hij al opnieuw een toernooi te spelen (lacht).”

De eerste maand was hij euforisch, zei hij. Toen volgde er een dip.

Megan: “Dat hebben wij toen gemerkt, ja. Hij was zoekende, een beetje ziek ook.”

Guilian: “Hij viel in een zwart gat. Hij maakte de dakgoot schoon, snoeide de haag. Dan kregen we een berichtje: 'Zware dag gehad. Dakgoot schoongemaakt.' En wij: 'Euh, wie is deze man?' (lacht) Hij is er slecht aan toe geweest. Logisch, voor iemand die veertig jaar alleen voor het voetbal heeft geleefd en plots voltijds samenwoonde met zijn partner en haar kinderen, in Frankrijk bovendien: onderschat dat niet.”

Megan: “Hij zag ons ook weer minder.”

Hoe hebben jullie dat jaar beleefd?

Guilian: “Hij werkte niet, en toch zagen we hem weinig. Dat was bizar. Door onze jobs konden wij niet zomaar naar Bordeaux. En hij wilde rust, hij kwam dus ook niet vaak naar ons.”

Nadat je vader was gestopt, heb jij gezegd: 'We waren echt bang.'

Guilian: “Elk jaar op vakantie was papa twee, drie dagen ziek. Niet slapen, overgeven, compleet verdwaasd zijn. Ook in 2008, tijdens onze vakantie in Egypte. Hij had 's middags een dutje van een paar uur gedaan, werd wakker en keek mij aan: 'Guilian, wat doe jij hier in Sint-Petersburg?' – 'Huh, Sint-Petersburg? We zijn in Egypte.' – 'Nee, nee, we spelen straks tegen Zenit.'”

Megan: “Ze hadden kort daarvoor met Standard tegen Zenit gespeeld. Hij wist helemaal niet meer waar hij was.”

Guilian: “We waren bang dat het dit keer veel erger zou zijn dan anders. Dat zijn lichaam zou aftakelen. Maar dat is niet gebeurd: hij is net stérker teruggekomen.”

Is hij bezig met zijn eindigheid?

Guilian: “Hij spreekt er nooit over, maar ik denk wel dat hij ermee bezig is. Volgens mij frustreert het hem dat hij niet weet wat er komt. Papa is een controlefreak: hij wil alles weten en plannen. Maar de dood, die kun je niet plannen, hè.”

In 2015 overleed zijn stiefvader, en wat later ook oud-Standard-trainer Dominique D'Onofrio. Dat zette hem aan het denken, zei hij: 'Hoelang heb ík nog? Ben ik niet iets aan het missen?'

Guilian: “Papy, onze opa, was ouder. Maar Dominique was pas vooraan in de zestig: hartstilstand terwijl hij in Argentinië over straat wandelde. Dat kan papa ook overkomen. Nu, hij heeft een jaar lang geproefd van wat een leven zonder voetbal kan zijn. En weet je wat hij ons óók heeft gezegd? 'Ik hou écht van voetbal. Ik doe het graag, het is wat ik kan.' Ook daarom is hij teruggekeerd.”

Na het kampioenenjaar met Club Brugge overhaalden jullie hem om door te gaan.

Megan: “We hadden zo'n mooie tijd gehad. En die titel was zó verdiend. Wij vonden dat hij er ook de vruchten van moest plukken.”

Guilian: “Toen hij met Standard kampioen werd, vertrok hij, waardoor hij de Champions League miste. Daarom wilden we niet weer dat hij een club op de rails zette en vertrok. Daarom, én omdat we hem bij ons wilden houden, hebben we hem gepusht. Maar goed, hij was op. Dat hadden we verkeerd ingeschat. Maar papa is al twintig jaar moe, en hij is erg in zichzelf gekeerd. Hij toont zijn zwaktes niet.”

Jij bestookte hem met de Champions League-hymne.

Guilian: (lacht) “In de weken dat hij twijfelde, zette ik die hymne eens keihard op in de woonkamer. 'Putain! Connard! C'est pas possible!' (lacht) En Megan en ik stuurden hem alle berichten door die we van supporters ontvingen: 'Iedereen wil dat je blijft.' Hij werd gek van ons.”

Hij liet zich overhalen, maar een jaar later stopte hij toch: het plezier was weg.

Guilian: “Hij was fysiek en mentaal moe, kon niet meer met de pers om. Hij was ook een huis beginnen te bouwen aan zee. Het werd hem allemaal te veel. Vergeet ook niet dat hij die vermoeidheid al uit Saudi-Arabië had meegebracht. Die drie jaar daar – de eenzaamheid, de manier van leven, de warmte – hebben hem een beetje gebroken.”

Hij vertelde me hoe hij eens drie weken lang amper op zijn benen kon staan, maar de dokters vonden niets. Er was maar één verklaring: uitputting.

Guilian: “Hij had ook zand in zijn longen.”

Woestijnzand?

Guilian: “Ja, serieus! Hij stopte met zijn pruimtabak – ondertussen is hij herbegonnen – begon te sporten en fruitsap te drinken.”

Megan: “Hij is toen echt op zijn gezondheid gaan letten.”

Wat was jullie gelukkigste periode?

Megan: “Voor mij was dat dat ene jaar in Enschede, toen hij trainer was van Twente. Als trainer van Standard en AA Gent bleef hij vaak logeren op hotel, in Enschede woonden we met ons vier in één huis. We waren altijd samen.”

Guilian: “Ik vind het ook fijn zoals het nu is. We zien hem minder vaak, maar we zijn volwassen nu: ik kan het nu zeggen als ik het niet met hem eens ben, maar ook dat ik trots ben op hem. Ik begrijp nu beter hoe hij naar het leven kijkt.”

Megan: “Dat snap ik wel. Maar voor mij was Nederland eerst een moeilijke stap. Daardoor ben ik me, zeker in het begin, erg aan mijn familie gaan hechten. Ik heb dat erg gemist toen hij weer wegging.”

Je was boos, en dat heb je hem ook gezegd.

Megan: “Ik snapte het niet. Waarom moest hij weggaan? Alles liep goed.”

Guilian: “Megan was een meisje van 14. Een belangrijke leeftijd. Ze had haar vrienden in België moeten achterlaten, begon net te aarden in Nederland, en dan vertrok papa naar Saudi-Arabië.”

Over zijn terugkeer naar België zei hij dat zijn kinderen hem begonnen te missen. Guilian, jij stuurde hem de clip van 'Papaoutai' van Stromae. 'Papa, waar ben je?'

Guilian: “Het gemis was zo erg dat we hem na verloop van tijd vroegen om terug te komen. Net toen kwam dat liedje uit, een onwaarschijnlijk toeval: ik begon spontaan te huilen.”

Megan: “Het rare was: ik voelde precies hetzelfde. Nog altijd krijg ik tranen in de ogen als ik dat nummer hoor. Het beschrijft heel goed hoe wij ons toen voelden.”

Jullie hebben toen op zijn gemoed gespeeld.

Guilian: “Het was geen verwijt, ook al heeft papa het aanvankelijk zo opgevat. Het was onze manier om te zeggen hoe hard we hem misten. Hij moest ook huilen.”

Hij kreeg last van een schuldgevoel, zei hij in Humo: 'Vroeger kreeg ik die boodschap via mijn ex-vrouw: dat ze hun papa misten en hem vaker wilden zien. Nu konden ze 't me zelf zeggen: dat raakt je méér.'

Guilian: “Hij heeft zich toen de vraag gesteld: wat is belangrijker? Dat ik vanop een afstand voor hen zorg, of dat ik er écht voor hen ben?”

Hij keerde terug, maar met een nieuwe liefde. Jullie ouders scheidden.

Megan: “Dat was moeilijk. Wij hebben ons eerst wat afzijdig gehouden.”

Guilian: “Ik ben toen ook een tijdje boos geweest op papa. En teleurgesteld, omdat ik het verdriet van mama zag. Maar als je ouder wordt, begrijp je sommige zaken beter.”

'Mijn kinderen hebben een goede opvoeding gekregen, vooral dankzij hun moeder', zei hij onlangs.

Guilian: “Mama heeft ons fantastisch opgevoed, nagenoeg alleen. Als papa tijd had, deed hij met ons de dingen die wij graag deden.”

Megan: “Wij waren blij als hij er eens was, maar er zijn andere momenten geweest dat ik hem er graag bij had gehad, zoals op mijn dansvoorstellingen. Maar goed, op één van mijn laatste voorstellingen was hij er wel. Daar hecht ik dan extra veel waarde aan.”

Guilian: “Hij wist perfect waarmee wij bezig waren.”

Toen jij gepest werd op school, stond hij er.

Guilian: “Ik was een dutske, een echt mama's-kindje. Op de speelplaats gingen de discussies vaak over voetbal. Dan moest ik het ontgelden. En serieus, hè, met fysieke agressie. Ik haalde ook slechte punten. Bon, het klassieke verhaal van het gepeste kind. Papa is toen met de directie gaan praten.”

Was de naam Preud'homme een juk?

Guilian: “Overal krijg je dezelfde reactie: 'Ah, de zoon van!' Mensen hebben meteen een oordeel klaar. Je moet ook opletten hoe je je gedraagt, want als je eens een slechte dag hebt, is het anders meteen: 'Wat een arrogante kerel, die Preud'homme!' Mensen proberen je ook te gebruiken, dat is me weleens overkomen met liefjes. Megan doorziet dat veel sneller dan ik.”

Megan: “Zelfs in Nederland ontkom ik er niet aan. 'Toevallig familie van?'”

Jij bent sinds dat ene seizoen van je vader bij Twente in Nederland blijven wonen.

Megan: “Ik combineerde mijn middelbare school in Enschede met een vooropleiding dans. Ik droomde van een professionele carrière. Mijn mama is speciaal voor mij in Nederland gebleven. Zij had altijd balletdanseres willen worden en vond het fijn dat ik haar droom misschien zou waarmaken. Dat is helaas niet gelukt. Vervolgens ben ik rechten gaan studeren, in Utrecht. Ik wilde eerst rechter worden, maar loop nu stage bij het Openbaar Ministerie in Utrecht.”

Je praat met een Nederlandse tongval.

Megan: (lacht) “Ik weet het! Op school werd ik om mijn uitspraak uitgelachen: 'Amai, allez jong!' Ik móést me wel aanpassen, anders werd ik constant onderbroken.”

Ook de liefde hield je in Nederland.

Megan: “Ik heb mijn vriend ontmoet in Enschede.”

Guilian: (luid) “Excuseer: je verloofde!”

Megan: “Inderdaad. We gaan trouwen, in juli.”

Is je papa al ingelicht?

Megan: (lacht) “Ik heb mijn trouw gepland aan de hand van zijn kalender. Ik trouw op een zondag, de enige dag dat papa er zeker bij kan zijn. Nu, zelfs als er iets tussenkomt, komt hij toch. Dat heeft hij me gezegd.”

Guilian: “Ah? Dat begrijp ik niet (lacht).”

Beetje jennen. Jullie kunnen het goed met elkaar vinden, hè?

Megan: “Wij zijn van kleins af aan de beste vrienden. We deden alles samen. Speelde hij op de PlayStation, dan zat ik naast hem op zijn kamer met mijn poppen te spelen. We zijn broer en zus, maar ook vrienden. Nog altijd.”

Wat doe jij, Guilian?

Guilian: “Ik heb Aviation Management gestudeerd in Nederland, Londen en Zwitserland. Als kind gingen we met mama vaak naar vliegtuigen kijken. Ooit zijn mijn mama en ik voor mijn verjaardag zelfs naar Sint-Maarten gevlogen, in de Caraïben. Daar ligt een unieke luchthaven. Tien dagen lang vliegtuigen spotten. Crazy (lacht). Nu werk ik op Brussels Airport, op het departement strategic development: ik buig me over de langetermijnontwikkeling van onze luchthaven.”

Voetbalde jij niet?

Guilian: “Ik speelde bij KV Mechelen. Na de verhuizing naar Nederland, ik was 17, heb ik een jaar lang bij Twente gespeeld. Op het eind van dat seizoen had ik een gesprek met papa, over mijn kansen om profvoetballer te worden. 'Je zult héél hard moeten werken,' zei hij. Hij geloofde dat het kon, maar als ik liever iets anders deed, raadde hij me dat toch aan. Toen ben ik gaan studeren.”

Je zei eens dat het ook altijd een droom van je was om met je vader samen te werken.

Guilian: “Absoluut. Daar heb ik nog altijd spijt van, meer dan van het feit dat ik geen voetballer ben geworden.”

Hij stelde je voor om als zijn videoanalist mee te gaan naar Saudi-Arabië. Waarom heb je dat niet gedaan?

Guilian: “Ik vond mezelf nog niet volwassen genoeg. De voetbalwereld is een onzekere wereld, ik wilde een diploma halen. Maar toch, ik zou het zó graag eens doen. Vooral om te zien hoe hij een groep managet.”

Megan: “O, ja! Ik zou soms ook graag een vlieg zijn in de kleedkamer.”

Guilian: “Weet je wat ik zo knap vind? Dat papa mee is met zijn tijd. Hij wordt 60, maar zijn spelers blijven even oud. En toch zit hij er nog steeds met zijn neus bovenop. Hij heeft geen Instagram, Facebook of Twitter, maar hij gebruikt alle digitale middelen wel om zijn spelers te prikkelen. Een trainer moet mee evolueren: dat kan hij goed.”

Ben jij even voetbalgek als je broer, Megan?

Megan: “Mijn mama vertelt vaak hoe ik vroeger tijdens de match met mijn barbies onder de tafel zat te spelen. Ik vond het niet leuk. Pas sinds Twente ben ik er echt van gaan houden. Ik ben rustiger dan Guilian, maar tijdens een match sta ik ook te roepen en te springen.”

Jullie hebben ook een aantal rituelen, las ik.

Megan: “Toen papa de eerste keer trainer was van Standard, douchte mijn broer zich altijd de ochtend van de match. Hij riep de voornamen van de spelers, ik moest hun achternamen terugroepen. Onderweg naar de match moest altijd dezelfde muziek opstaan in de auto, en tijdens de wedstrijd aten we dezelfde snoepjes (lacht). Net als papa zijn wij erg bijgelovig. Als we iets overslaan, voelt het alsof we met een doelpunt achterstand aan de wedstrijd beginnen.”

Megan: “Op de dag van een wedstrijd sturen we hem nog altijd een bericht.”

Jullie moeder vertelde hoe jullie als kind na een nederlaag in tranen uitbarstten en niet naar bed wilden.

Megan: “Wij weten waarom papa niet thuis is: omdat hij er zoveel werk insteekt. Als het dan niet lukt, is het ook voor ons moeilijk om zijn teleurstelling te zien.”

Guilian: “Niemand ziet zijn papa graag triest.”

Jij hebt het op Twitter al voor hem opgenomen, Guilian.

Guilian: “Dat was toen hij met Club Brugge tegen Gent had gespeeld. Het jaar voordien had papa Gent zijn eerste prijs in jaren bezorgd. Hij had zoveel betekend voor die supporters en toch jouwden ze hem uit. Daar had ik het moeilijk mee, en ik heb daarop gereageerd. Noem het jeugdige onbezonnenheid. Ik ben ermee gestopt.”

Op aanraden van je vader?

Guilian: “Hij vond dat ik me had laten vangen: 'Doe dat niet, want zo geef je ze wat ze willen.' Maar hij is nooit boos geweest. Megan is slimmer, zij doet zoiets niet. Ik lijk meer op mama: alles moet eruit, ik kan niets opkroppen.”

Megan: “Ik zal niet zo gauw mijn gevoelens uiten. En toch zal papa me begrijpen.”

Guilian: “Megan en papa begrijpen elkaar zonder woorden. Ik moet het hem echt zéggen. Meestal valt hij dan uit de lucht: 'Ah bon, dat wist ik niet' (lacht).”

Mijdt hij de grote gevoelens?

Guilian: “Papa zal niet ineens zeggen: 'Ik zie u graag!' Hij zal eerder iets doen om het je te laten zien. Een briefje leggen met 'ik denk aan u', of 'ik ben trots op u', of 'goed gedaan'. Of er zíjn als je 'm echt nodig hebt. Hij zit altijd met ons in zijn gedachten.”

Zijn eigen vader liet zijn gezin in de steek toen hij nog heel klein was. Daarover zei hij in Humo: 'Ik heb toen besloten om hem te vergeten.'

Guilian: “Zijn moeilijke jeugd, het harde werk op het veld, het verlies van zijn papa: hij praat daar niet over. Zijn levensmotto is: 'Chacun fait sa vie'. Dat heeft hij ons altijd voorgehouden. Weet je wat nog het meeste impact op hem heeft gehad? De omkoopzaak met Waterschei. Toen heeft hij gezworen: 'Nooit hebben ze mij nog liggen!' Waterschei heeft van hem de controlefreak gemaakt die hij nu is. Dat heeft hij ons wel verteld.”

Hij heeft jullie nooit van de media afgeschermd. Jullie flankeerden hem al op de persconferentie waarop hij zijn overgang naar Twente bekendmaakte.

Guilian: “Wij vinden dat niet erg. Het geeft ons de kans om een ander beeld van papa te schetsen. Vaak krijgen wij de vraag: 'Is hij in het echt ook zo agressief en zo boos?' Maar dat gebeurt al lang niet meer. En toch blijft dat stempel op hem plakken. Ten onrechte.”

Megan: “Iedereen heeft twee kanten. Mensen gedragen zich anders in de werksfeer, dat is bij papa precies zo.”

Guilian: “Papa is een heel complexe man, daar bestaat geen handleiding voor. Maar hij is absoluut ook onze beste maat (lacht).”

Waar zien jullie hem na zijn carrière terechtkomen?

Guilian: “Moeilijke vraag. Niets doen was in ieder geval geen groot succes (lacht). Ik zou hem graag nog bij de Rode Duivels zien.”

Megan: “Ergens waar het warm is.”

Guilian: “Bordeaux dus: het is er warm, hij kan er golfen, en het is niet te ver van ons.

“Nu, het valt te bezien welke sportieve uitdagingen hij nog voor zich weggelegd ziet. En of zijn lichaam begint te protesteren.”

Megan: “Hij kent zichzelf toch al wat beter.”

Guilian: “Hij wil niet meer zo diep vallen, ik voel veel meer positivisme bij hem.”

Zal hij ooit kunnen stoppen?

Guilian: “Misschien komt er na Standard nog een ander project. Hij zegt van niet, maar you never know. In ieder geval: wij zien hem niet meer of minder als hij uit het voetbal stapt, het is wat hij graag doet...”

Megan: “... en wij vinden het ook leuk. Zoals ik al zei: ik miste het voetbal pas toen hij er niet meer in zat.”

 Wat betekent 'thuis' voor jullie?

Megan: “Overal waar we met z'n allen samen zijn. Zoals onlangs voor Guilians verjaardag. Iedereen was er: mama, papa, onze grootouders. Dat was een fantastisch feest.”

Mooi van jullie ouders.

Guilian: “Ze hangen het verliefde koppel niet uit, dat kan niet meer. Maar er kon van beide kanten al een lachje af.

“Kijk, Bordeaux, Chaudfontaine, Keerbergen, Groot-Bijgaarden of Utrecht: ons maakt het niet uit. Wij hebben geen leven opgebouwd op één plek en zijn het gewend om veel te verhuizen. Dat heeft ons ook gevormd: wij passen ons makkelijk aan.”

Dank voor het gesprek.

Guilian: “Wens je papa nog een gelukkige verjaardag van ons?”

Megan: “Of doe maar een joyeux non-anniversaire! (lacht)”

Guilian: “Het komt uit Alice in Wonderland. 'Merry unbirthday' zegt het konijn. Wens hem dat maar, hij zal het wel begrijpen (lacht).”

Standard-Anderlecht, zondag 3 februari, 18 uur, Telenet Play Sports en Proximus 11

©Humo