“Het was eigenlijk vakantie, maar ik had uiteraard mijn koersfiets meegenomen”, vertelt de Klein-Brabander. “Toch goed 950 km getraind, ik voelde me fris om er opnieuw te staan.”

De eerste koers waar hij zijn nieuwe vorm wilde tonen? Maandagavond in Puivelde. Al scheelde het niet veel of dat viel in het water. “We landden in Zaventem om half één, maar ik moest bij de bagageafhandeling nog vrij lang wachten op mijn fiets en dan onze wagen nog ophalen op een iets verder gelegen parking. We waren pas thuis om kwart voor drie. Vlug-vlug nog de frigo thuis aangevuld en dan om half vier naar Puivelde om net op tijd aan de start te komen.”

Dat de Spaanse zon hem deugd had gedaan, werd in de wedstrijd duidelijk. Ondanks alle drukte had Vandyck er zin in. “Ik trok op twee ronden van het einde met Elias Van Breussegem in de aanval. Op het ogenblik dat in de slotronde mijn ploegmaat Rutger Wouters kwam aansluiten, demarreerde ik opnieuw. Mijn metgezel zat met mijn teamgenoot als waakhond in zijn wiel in de tang, zodat ik aan de finish nog een kleine voorsprong had.”

Het was iets meer dan een jaar geleden dat Vandyck nog had gewonnen. “Klopt, dat was toen in Frankrijk ergens. Het werd dus tijd dat ik nog eens de zegebloemen pakte, die dan ook prompt naar mijn vriendin Stessi gingen. En dat op de dag van onze terugkeer uit verlof. Mooier kon het niet zijn.”