Coverbands op Graspop, en waarom metal ze omarmt: "Ja, waarom eigenlijk?!"

“Voor mij is een degelijke tribute-band evenwaardig aan het origineel”, zegt organisator Bob Schoenmaekers. Gisteren ontving een Italiaanse coverband véél liefde van het publiek in de Metaldome, en de supercoverband Hollywood Vampires - met Johnny Depp en Alice Cooper in de rangen - haalde zelfs het hoofdpodium. “In de metal zijn de klassiekers even belangrijk als het nieuwe werk”, aldus Schoenmaekers. “We proberen een zo breed mogelijke mix aan te bieden, en daar horen volgens mij coverbands bij. Ze zijn bovendien ongelooflijk goed voor de sfeer.”

Gisteren mocht het Belgische gelegenheidsproject Eternal Run For Cover het Rock Café tot vier maal toe binnenstebuiten keren.“Toen Bob ons belde, zei hij: de bedoeling is dat de mensen zich een half uurtje compleet uitleven en achteraf zeggen: fuck, wat was me dat plezant!”, vertelt zanger Dries Devleminck.  Schoenmaekers leerde hem kennen via The Voice, de zangwedstrijd waarin hij tweede werd. 

“Ik wist meteen wie ik nog moest uitnodigen!”, zegt Devleminck. Muzikanten Tim en Siebrecht spelen bij onder meer Fleddy Melculy, drummer Jens speelt bij Mattias Verghels en gitarist Bram zorgt wekelijks voor de nodige virtuositeit bij Niels Destadsbader. “Bram was zó content dat hij nog eens metal mocht spelen”, lacht de zanger. “Bij de soundcheck vroeg hij voortdurend of het luider mocht.”

Het moet plezant blijven

Gitarist Tim staat zelf eerder sceptisch tegenover het concept coverbands. “Ik vermoed dat de meeste mensen in de metal een coverband starten omdat ze met hun eigen project geen groot succes oogsten", zegt hij voorzichtig. "En ironisch genoeg schoppen ze het met een coverband vaak verder. Sommigen zien hun coverband zelfs als hun eigen, volwaardige band, en daar heb ik het soms wat moeilijk mee. Maar het geeft natuurlijk erg veel voldoening: als je covert, is het publiek je metéén dankbaar, en dat is uiteindelijk ook waarom je op een podium staat.”

Dat metal en coverbands zo goed samengaan, voelt bijna als een paradox. Toch is het de meest logische zaak van de wereld: naast het bezit van een diepgaande kennis van hun favoriete muziekgenre, blijken ze vaak verdraagzamer ten opzichte van andere genres en humoristische initiatieven. Het moet vooral 'plezant blijven'.

“Dat heeft ook een nadeel: als je een fout speelt, hebben de kenners het óók meteen gezien", zegt Dries. "Iedereen kan de songs hier van begin tot einde meezingen, gitaarsolo's incluis. Toen we dat een paar dagen geleden merkten, hebben we besloten om extra goed te oefenen. Tijdens uitgerekend 'Fear of the Dark'  van Iron Maiden gingen we de mist in. Toen kregen we wel even een vingertje uit het publiek. 'Héla, dat hebben we gehoord!' Maar achteraf komen ze je melden hoe goed ze het vonden, en hoe blij ze waren dat je uitgerekend die nummers hebt gespeeld.”

Ook de andere bands op Graspop zitten niet verlegen om een paar covers: Guns N' Roses bracht vrijdag al hun bekende versie van 'Live and Let Die', en ook de set van Limp Bizkit zat tjokvol covers – naar 'goede' gewoonte.

Het publiek stoort zich er duidelijk niet aan. Verschillende mensen zijn zelfs in eerste instantie naar de weide in Dessel gekomen om de Hollywood Vampires te zien spelen. Of dat meer voor Johnny Depp is dan voor de muziek? Kan zijn. Maar niet alleen de toegewijde fans vonden het een strakke set. En, ernaar gevraagd, kunnen de meeste ook best genieten van een goede coverband. Al gaan ze er doorgaans niet actief naar op zoek. 

“Mij maakt het niet uit of ze de muziek zelf gemaakt hebben of niet, zolang ze maar goede nummers spelen”, vertelt een festivalganger ons, en daarmee verwoordt hij meteen de algemene teneur. Enkel een jong koppeltje houdt niet zo van covers, maar ze vinden het toch belangrijk om hun muzikale geschiedenis te kennen. “De klassiekers spelen is essentieel voor de sfeer tijdens een optreden.”

Eens fan, altijd fan

"Metalheads zijn erg trouwe fans", vertelt Siebrecht nog. "Als je één album verkocht krijgt, dan kan je er van op aan dat diezelfde fan je tweede en derde ook zal kopen." "En nog een mutske erbij", zegt Dries. 

Terwijl je in de popmuziek bij wijze van spreken al na drie singles bent afgeschreven, is er veel meer respect voor gevestigde waarden in deze scene, wordt beweerd. Maar daarvoor moet je natuurlijk wel de kans krijgen om het publiek te overtuigen van je kunnen. 

"Als je met je eigen songs optreedt, duurt het soms eeuwen om erkenning te krijgen van de mensen die komen kijken. Maar als ik 'Rock You Like a Hurricane' inzet, staat er binnen de vijf seconden al iemand vooraan met zijn T-shirt van The Scorpions te pronken. 'Kijk eens, ik ben altijd fan geweest!', toont hij trots. Ik denk dat het zelfs tijdens een eigen set zelden een slecht idee is om een cover toe te voegen."

Tim en Siebrecht blijven er, grappig genoeg, sceptisch tegenover staan. "De mensen die tijdens ons optreden in het Rock Café stonden, had ik liever in alle eerlijkheid toegeroepen: 'Waarom ga je nu niet in hémelsnaam naar Body Count of Limp Bizkit kijken? Dat zijn échte bands!'"

"Alé, merci hè", antwoordt Dries nog. Bij hem horen we wat spijt dat het gelegenheidsproject aan zijn einde komt. Begrijpelijk: als een vis in het water manoeuvreerde de frontman zich in het Rock Café door de meest complexe nummers. Maar na dit gesprek kunnen we alvast besluiten dat de markt voor zijn covers nog lang niet is opgedroogd.