'There's only one Wenger' weerklinkt voor het laatst
Met een eclatante 5-0-overwinning op Burnley heeft Arsène Wenger zijn laatste thuiswedstrijd met Arsenal in de Premier League afgesloten. Het was wedstrijd nummer 1.232 van de laatste 'staatsman-manager' in het Engelse voetbal.
De zege, die de zesde plek veiligstelde, kwam in de week van de Europa League-nederlaag bij Atlético Madrid, die een streep zette door een droomafscheid. Er volgen nog twee uitwedstrijden en dan is een tijdperk van 22 jaar echt voorbij.
"Ik zal jullie missen", zo liet de Arsenal-manager het publiek weten in zijn afscheidsrede, die begon met het wensen van beterschap aan de door een hersenbloeding getroffen oud-collega Alex Ferguson.
Weg waren op deze tropische dag de lege plekken in Emirates Stadium, die afgelopen maanden hebben bijgedragen tot het vertrek van Wenger (68). Het was een rode zee van gratis uitgedeelde Merci Arsène-shirts. "Arsènes critici weten niet hoe het hier was vóór Wenger", zei Alan Pickrell, met op zijn uitshirt de naam Bergkamp. Zijn zoon Callum droeg een Lacazette-shirt. "Mijn beste herinneringen aan het Wenger-tijdperk? Dat we op zowel Old Trafford als White Hart Lane kampioen zijn geworden natuurlijk. Wat ik waardeer in Wenger is zijn loyaliteit, dat hij niet naar Paris Saint-Germain of Real Madrid ging toen dat kon."
Het was een dag van terugblikken, op de kop 'Arsène Who?' bijvoorbeeld, die een krant had bedacht nadat de Fransman was benoemd. Wenger was een visionair, die een einde maakte aan het dieet van bier, burgers en marsrepen. "Jullie in Engeland eten te veel suiker en vlees en te weinig groenten", doceerde Le Professeur, als voorganger van een andere voedseldeskundige uit Noord-Londen, Jamie Oliver.
'Wat ik waardeer in Wenger is zijn loyaliteit, dat hij niet naar Paris Saint-Germain of Real Madrid ging toen dat kon'
Het was het voorafje van een voetbalrevolutie. Symbolisch was de overgang van het ouderwetse Highbury naar het moderne Emirates, waarvan het grijze dak met een glooiing volgens voetbalfilosoof Barney Ronay een evenbeeld vormt van Wengers fronsende voorhoofd.
Alle uitmatchen verloren
'Football should be an art', luidde de tekst, naast een foto van Wenger, die op een van de vele spandoeken in het stadion hing. In de gloriedagen was het soms impressionistisch, soms magisch realistisch. Maar de laatste jaren ging het steeds meer lijken op Barnett Newmans schilderijenreeks Who's afraid of red, yellow and blue?.
In 2018 verloor Arsenal zelfs alle uitwedstrijden. In hogere zin verloor het de strijd met het grote geld, een strijd die de nobele Fransman, gedrenkt in de pap der tijden, misschien niet eens wilde aangaan als hij het had gekund. Maar de cijfers blijven mooi. Neem deze: een kwart van alle Arsenal-spelers uit de clubgeschiedenis speelde voor Wenger.
En zo vormden de spelers van Arsenal en Burnley bij aanvang van de wedstrijd een erehaag voor deze laatste der Mohikanen. Tegen de ploeg van Sean Dyche, de manager van het seizoen, gaven de spelers hun voetbalvader een passend afscheid van het 'Arsène Wenger Stadion'. Alex Iwobi , Pierre-Emerick Aubameyang (twee keer) en Alexandre Lacazette zorgden voor een 5-0-zege. "There is only one Arsène Wenger", galmde het.
Voor de wedstrijd hadden honderden fans zich vervoegd in een lange rij om iets te schrijven in een dankboek voor Wenger. Voor de 52-jarige Julie Davison, die als 11-jarige haar eerste wedstrijd bezocht, was die boodschap simpel. "Je t'aime."