Ik heb Bart De Pauw niet aan het kruis genageld, schreeuwt het innerlijk in mij

Hoewel ik nog niet zo lang weer thuis ben na veertien dagen stilte en natuur, tolt mijn hoofd, van mijn eigen gedachten, de vele meningen van anderen en mijn telefoon die niet stilstaat omdat men zo graag mijn mening wil horen. Als hagelbollen ratelen de vragen en gebeurtenissen over me heen en laten ze hier en daar een putje achter in mijn huid. Sterren­hemel, waar ben je? Heuvels, riviertjes, cipressen, everzwijnen en hertjes: help!!!

Het gevaarlijkst zijn de hagelbollen die zich als sneeuwvlokken voordoen en je bedekken onder een laagje zeemzoete zachtheid, je slijmerig heen en weer wiegen, je bijna zingend hun fuik inlokken. Als zeemeerminnen van Kopenhagen, een sirene­zang van valse vriendelijkheid en gespeelde familiariteit.

Gelukkig ken ik ondertussen de vele methoden van hen die willen binnendringen in mijn hoofd en hart met de bedoeling het leeg te zuigen om de inhoud vervormd weer uit te braken en voor de wolven te gooien.

Net nog tijdens de ochtendwandeling met Mr. Wilson, mijn hondje. Het was meer strompelen dan wandelen; ik ben ziek, snotter, hoest, nies en gloei van de koorts. De telefoon gaat en omdat mijn dochter iets eerder belde of ik kan inspringen als babysit van kleindochter Glorissima, neem ik zonder te kijken wie er belt op, denkend dat zij het is.

“Hallo, met... mompel mompel”, ik versta zijn naam niet. “Dat hebt u goed gedaan gisteravond in De ideale wereld. Ik heb begrepen dat u niet te veel kwijt wil over de zaak-Fabre, maar u moet wel beseffen dat dat zonde is want u bent bij uitstek een geloofwaardige persoon net omdat u niet preuts bent!”

Bij het woord preuts smakt hij even. Mijn maag krimpt al samen, wat weet hij van al dan niet preuts zijn. En wat heeft het met geloofwaardigheid te maken? Zeker van een journalist zou je mogen verwachten dat hij of zij begrijpt dat er een onderscheid is tussen wat je in film en theater laat zien en wie je als persoon bent. Niet dat ik preuts ben, maar ik ben zeker ook niet schaamteloos libertijns. Hij ratelt ongegeneerd verder, dat ik al heel wat watertjes heb doorzwommen en toch niet vies ben van... Ik wil het niet horen en onderbreek hem, vraag wie hij eigenlijk is.

“O, sorry dat ik me niet voorgesteld heb, ik ben X van weekblad Y”, een van de sensatieblaadjes die Vlaanderen rijk is. Natuurlijk, denk ik, ik had het bij zijn eerste zin al kunnen weten.

Geen commentaar, antwoord ik. “Hoezo?”, zegt hij. “Ik heb je nog niet eens een vraag gesteld, ik zeg alleen maar hoe sterk en verstandig u bent en dat vrijgevochten vrouwen als u nodig zijn om dingen in beweging te brengen, juist omdat u niet preuts bent, bent u geloofwaardig.”

Hij doet het weer! En smakt erbij!

“Vindt u ook dat Fabre veel milder aangepakt wordt dan Bart De Pauw?” Nee, wil ik schreeuwen, dat vind ik niet, maar rustig antwoord ik: geen commentaar. Ziek zijn helpt en mijn temperament dat van nature meer weg heeft van een ongetemd volbloed paard, is nu niet meer dan een oud, dik ezeltje dat wat klaaglijk staat te balken.

“Het is toch ook niet fair dat u Bart De Pauw aan het kruis genageld hebt en dan nu uw mond houdt!”

Ik heb Bart De Pauw niet aan het kruis genageld, schreeuwt het innerlijk in mij, ik ben opgekomen voor de vrouwen. Maar beheerst antwoord ik, geen commentaar.

“U ontgoochelt me nu wel heel erg”, zegt hij. O, nu krijgen we dat, denk ik. “Denkt u niet dat het als verraad gezien wordt door de...” Ik onderbreek hem weer: meneer, geen commentaar, en leg op. Ik sleep me naar huis en moet denken aan een zin van Lao Tse: ‘Care about what other people think and you will always be their prisoner.’